ಮಕರ ಸಂಕ್ರಮಣದ ಶುಭಾಶಯಗಳು, ಎಲ್ಲರಿಗೂ. ಸಂಕ್ರಾಂತಿ ಅಂದೊಡನೆ ನೆನಪಾಗುವುದು – ಕುಸುರೆಳ್ಳು ಸೇರಿಸಿದ ಎಳ್ಳು-ಬೆಲ್ಲ, ಎಳ್ಳು ಅಥವಾ ಶೇಂಗಾ ಹೋಳಿಗೆ, ಸೆಜ್ಜೆ ಭಕ್ಕರಿ (ರೊಟ್ಟಿ), ಬೆಣ್ಣೆ, ಶೇಂಗಾಹಿಂಡಿ, ಹುಗ್ಗಿ-ಗೊಜ್ಜು, ಸಿಹಿ ಪೊಂಗಲ್, ಸಕ್ಕರೆ ಅಚ್ಚುಗಳು, ಕಬ್ಬು; ಉತ್ತರ ಕರ್ನಾಟಕದವರಾದರೆ ಶೀತನಿ (ಜೋಳ / ಗೋಧಿಯ ಹಸಿ ಕಾಳುಗಳು) …. ಎಷ್ಟು ಅಂತ ಪಟ್ಟಿ ಮಾಡೋದು! ನನಗೆ ನೆನಪಿರುವಂತೆ, ಅಜ್ಜಿಗೆ ಭೋಗಿ ಬಾಗಿಣದ ಮೊರ ತಯಾರಿ ಮಾಡುವುದಕ್ಕೆ ಸಹಾಯ ಮಾಡುವ ನೆಪದಲ್ಲಿ, ಒಂದಷ್ಟು ಕಬ್ಬು, ಎಳ್ಳು-ಬೆಲ್ಲ, ಬಾರೆಹಣ್ಣು ತಿಂದು ಖಾಲಿ ಮಾಡಿದ್ದು! ಈಗ, ಅವೆಲ್ಲ ಯಾಕೆ ನೆನಪಾಯ್ತು ಅಂದರೆ, ನಮ್ಮ ಅನಿವಾಸಿ ಗುಂಪಿನ ಮಹಿಳಾಸದಸ್ಯರು ಉತ್ಸಾಹದಿಂದ ಹಂಚಿಕೊಂಡ ಅಡಿಗೆಯ ಫೋಟೊಗಳನ್ನ ನೋಡಿ. ಅದರಿಂದ ಹೊಟ್ಟೆ ಗುರ್ ಅಂದರೂ, ಕಣ್ಣು ತಂಪಾಯಿತೆನ್ನುವುದು ನಿಜ! ಸರಿ, ಎಲ್ಲರೂ ಇನ್ನೊಮ್ಮೆ ನೋಡಿ, ಸಂತೋಷ ಪಡೋಣ (ಕೊನೆಯಲ್ಲಿದೆ); ರಾಧಿಕಾ ಜೋಶಿಯವರ ಪುಟ್ಟ ಕವನದೊಂದಿಗೆ.

ಈಗ, ಹಬ್ಬದ ಪ್ರಯುಕ್ತ ಸಿಹಿ ಪದಾರ್ಥಗಳ ತಮ್ಮ ಅನುಭವಗಳನ್ನು ನಮಗೆ ಹಂಚುತ್ತಿದ್ದಾರೆ, ಸವಿತಾ ಸುರೇಶ್ ಮತ್ತು ಶಾಂತಲಾ ರಾವ್. ತಮ್ಮ ಅಡುಗೆಮನೆಯ ಪ್ರಯತ್ನವನ್ನು ಜಾಗತಿಕ ಮಾಧ್ಯಮಕ್ಕೆ ಒಯ್ದದ್ದನ್ನ ಸವಿತಾ ಅವರು ಹೇಳಿದರೆ, ಬಿಹಾರಿನ ಮೂಲೆಯಿಂದ ಧಾರವಾಡಕ್ಕೆ ತಂದು ಬೆಳೆಸಿದ ಫೇಡೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಶಾಂತಲಾ ಅವರು ಬರೆದಿದ್ದಾರೆ. ಎರಡೂ ಅನೇಕರ ಪ್ರೀತಿಯ ತಿಂಡಿಗಳ ಬಗ್ಗೆಯೇ ಆಗಿವೆ. ಓದಿ, ಸವಿದು, ನಿಮ್ಮ ನಿಮ್ಮ ಅನಿಸಿಕೆಗಳನ್ನು ಬರೆದು ನಮಗೆ ತಿಳಿಸಿ. ನೀವೂ ಬರೆದು ಕಳಿಸಿ, ಅನಿವಾಸಿಯ ಬ್ಲಾಗಿಗೆ. – ಎಲ್ಲೆನ್ ಗುಡೂರ್ (ಸಂ.)

ಮೈಸೂರ್ ಪಾಕ್ ಪ್ರಯೋಗದ ಪಯಣ – ಸವಿತಾ ಸುರೇಶ್

ನನಗೆ ಸುಮಾರು ೭ ವರ್ಷ.  ಬಿಜಾಪುರಿಂದ ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಅಪ್ಪನ ವರ್ಗಾವಣೆ ಆದ್ಮೇಲೆ ಪ್ರತಿ ತಿಂಗಳು ೧ನೇ ತಾರೀಖು ಆಫೀಸ್ ಕೆಲಸದಿಂದ ಮನೆಗೆ ಬರುವಾಗ “ವೆಂಕಟೇಶ್ವರ ಭವನ್” ನಿಂದ ವೆಜಿಟೇಬಲ್ ಪಫ್ಸ್ ಹಾಗೂ ಸುಪ್ರಸಿದ್ಧ ಘಮ ಘಮ ಹೊಂಬಣ್ಣದ ಮೈಸೂರ್ ಪಾಕ್ ಅಪ್ಪ ಓಡಿಸುತ್ತಿದ್ದ  Yezdi ಯ ಸ್ಟೋರ್ ಬಾಕ್ಸ್ ನಲ್ಲಿ ತಪ್ಪದೇ ಹಾಜರು!  ೧ಕೆ.ಜಿ ಮೈಸೂರ್ ಪಾಕ್ ಬಾಕ್ಸ್ ತೆಗೆದ ಕೆಲವೇ ಕ್ಷಣಗಳಲ್ಲಿ ಸ್ವಾಹಾ!  ಏಕೆಂದರೆ ನಮ್ಮದು ೧೨ ಮಂದಿ ಇದ್ದ ಅವಿಭಕ್ತ ಕುಟುಂಬ. ಬಾಯಲ್ಲಿ ಬೆಣ್ಣೆಯಂತೆ ಕರ್ಗೋಗ್ತಿತ್ತು.

ಹೀಗೆ ನಾನು ೧೪ ವರ್ಷ ವಯಸ್ಸಿಗೆ ಬಂದಾಗ ಈ ಆಹ್ಲಾದಕರ ಮೈಸೂರ್ ಪಾಕ್ ಮಾಡುವುದನ್ನು ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಕಲಿಯಬೇಕು ಎಂಬ ಇಚ್ಛೆ ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಹೇಳಿದೆ.  ಆದ್ರೆ ಅಮ್ಮ ಕೂಡ ಎಂದೂ ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿರಲಿಲ್ಲ.  ಅಡುಗೆ ಮನೆಗೂ ನನಗೆ ಪ್ರವೇಶ ನಿಷೇಧವಾಗಿತ್ತು.  ಏಕೆಂದರೆ ಆ rangeಗೆ ಅಮ್ಮ ಇಲ್ಲದೆ ಇರೋ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ದಾಳಿ ಮಾಡ್ತಿದ್ದೆ.  ಆದರೆ ನನ್ನ ಈ ಬೇಡಿಕೆ ಮುಂದೆ ಇಟ್ಟಾಗ ಅಮ್ಮ ಸಾಥ್ ಕೊಟ್ರು.  ಹಾಗಾಗಿ ಬೇಸಿಗೆ ರಜೆಯಲ್ಲಿ ಅಮ್ಮ- ಮಗಳ ಮೈಸೂರ್ ಪಾಕ್ project ಶುರುವಾಯ್ತು.  ಕಡ್ಲೆಹಿಟ್ಟು, ಸಕ್ಕರೆ ಹಾಗೂ ತುಪ್ಪ – ಈ ಸುಲಭ ಸಾಮಗ್ರಿಗಳನ್ನೊಳಗೊಂಡ ಈ ಸಿಹಿತಿಂಡಿ ಮಾಡುವುದು ಬಹಳ ಕಠಿಣ.  ಅಲೆಕ್ಸಾಂಡರ್ ದಂಡಯಾತ್ರೆ ತರಹ ಬಹಳ ವ್ಯಾಯಾಮ ಮಾಡಿಸ್ತು….  ಏಕೆಂದರೆ ಮೈಸೂರ್ ಪಾಕ್ ಹೋಗಿ ಒಮ್ಮೆ ಕಡ್ಲೆ ಹಿಟ್ಟು ಹಲ್ವ, ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಕಡ್ಲೆ ಹಿಟ್ಟಿನ ಇಟ್ಟಿಗೆ ಆಗ್ತಿತ್ತು.  ೧೨-೧೩ ಸತತ ಪ್ರಯತ್ನಗಳ ನಂತರ ಹಂಗೂ ಗೂಡ್ ಗೂಡ್ ಮೈಸೂರ್ ಪಾಕ್ ರೇಂಜ್ ಗೆ ಬಂತು ಹದ.  ಆದರೆ ವೆಂಕಟೇಶ್ವರ ಭವನದ ಮೈಸೂರ್ ಪಾಕ್ ಹದ ಬರ್ಲೇ ಇಲ್ಲ.  ಒಬ್ಬಳೇ ಪ್ರಯತ್ನಿಸಲು ಅಮ್ಮ ಬಿಡ್ತಾ ಇರ್ಲಿಲ್ಲ.  ಆಗ ದೂರದರ್ಶನ ಬಿಟ್ರೆ ಯಾವ ವಾಹಿನಿಯೂ ಇರ್ಲಿಲ್ಲ.  ಅಡುಗೆ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮ ನೋಡಿದ್ದು ಜ್ಞಾಪಕ ಇಲ್ಲ.  ಆದ್ರೆ ಆ ಹದದಲ್ಲಿ ಮೈಸೂರ್ ಪಾಕ್ ಮಾಡುವುದು ಹೇಗೆ ಎಂಬೋದೆ ಸವಾಲಾಗಿತ್ತು.  ಮಾಡಲು ಬರುತ್ತಿದ್ದವರು ಯಾರೂ ನಮಗೆ ಗೊತ್ತಿರುವ ಪೈಕಿಯಲ್ಲಿ ಇರ್ಲಿಲ್ಲ.  ಪರಿಹಾರ ನಾವೇ ಕಂಡ್ಕೋಬೇಕಿತ್ತು.  ನಮ್ಮ ಈ ಪ್ರಯೋಗ ಅಪ್ಪ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಇಲ್ಲದೆ ಇರೋವಾಗ ಮಾಡ್ಬೇಕಿತ್ತು.  ಏಕೆಂದರೆ ಅಪ್ಪ ಸಕ್ಕತ್ Health conscious.  ಅವರೇನಾದರೂ ಮೈಸೂರ್ ಪಾಕ್ ಗೆ ಉಪಯೋಗಿಸುವ ತುಪ್ಪದ ಪ್ರಮಾಣ ನೋಡಿದ್ರೆ ಅಷ್ಟೇ ಕಥೆ!!  ಅಷ್ಟೋತ್ತರ, ಪೂಜೆ ಮಂಗಳಾರತಿ wholesale ಆಗಿ ಆಗೋ ಭಯ!  ಏಕೆಂದರೆ ಅಮ್ಮಮ್ಮ ಊರಿಂದ ಬೆಣ್ಣೆ ಕಳಿಸುತ್ತಿದ್ದರು.  ಅಂಗಡಿ ತುಪ್ಪ ಯಾರಿಗೂ ಸೇರ್ತಿರಲಿಲ್ಲ.  ನಮ್ಮ ಈ ಪ್ರಯೋಗದಲ್ಲಿ ಬಳಸ್ತಿದ್ದ ತುಪ್ಪ ವಿನಾಕಾರಣ ವ್ಯರ್ಥವಾಗ್ತಿತ್ತು ಎಂಬುದೇ ಚಿಂತೆ.  ಆದ್ರೂ ನಮ್ಮ ಪ್ರಯತ್ನ ಬಿಡಬಾರ್ದು ಎಂದು, ಮಾಡುವ ವಿಧಾನದಲ್ಲಿ ಚಿಕ್ಕ ಚಿಕ್ಕ ವಿಚಾರಗಳನ್ನೂ ಗಮನದಲ್ಲಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ನಾವು ಮಾಡುವ ಬಾಂಡ್ಲಿ, ಗಿರಣಿಯಲ್ಲಿ ಬೀಸಿಸಿಕೊಂಡು ಬಂದ ಕಡ್ಲೆ ಹಿಟ್ಟು, ಗ್ಯಾಸ್ ಉರಿಯ ಪ್ರಮಾಣ, ಪ್ರಮುಖವಾಗಿ ಸಕ್ಕರೆಪಾಕ ( ಈ ವಿಧಾನ ಸರಿ ಬಂದರೆ ಮೈಸೂರ್ ಪಾಕ್ ಬಂದ ಹಾಗೆ) ಎಲ್ಲ ನೋಡಿಕೊಂಡು ಒಂದು ಶುಕ್ರವಾರ ಶುರು ಮಾಡಿದ್ವಿ.  ಆ ದಿನ ನಮ್ಮ ಸಂತೋಷಕ್ಕೆ ಪಾರ್ವೇ ಇಲ್ಲ.  ಕೊನೆಗೂ ನಮ್ಮ ಕನಸು ನನಸಾಯ್ತು!  ಆದರೆ ಈ ಬಾರಿ ಸಣ್ಣ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ಸಾಮಗ್ರಿಗಳನ್ನು ಅಳತೆ ಮಾಡಿದ್ರು ಅಮ್ಮ.  ಆ ದಿನ ಅಮ್ಮಮ್ಮ ಕೂಡ ಊರಿಂದ ಬಂದಿದ್ದರು.  “ವೆಂಕಟೇಶ್ವರ ಭವನ್” ಮೈಸೂರ್ ಪಾಕ್ ಕೊನೆಗೂ ನಮ್ಮ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ತಯಾರಾಯ್ತು.  ಸಂಜೆ ಪೂಜೆಗೆ ನೈವೇದ್ಯಕ್ಕಿಟ್ಟು ಪ್ರಸಾದದ ರೂಪದಲ್ಲಿ ಸಿಕ್ಕಿತು.  ಅಪ್ಪನಿಗೆ ಆ ದಿನ ನಮ್ಮ ಮೈಸೂರ್ ಪಾಕ್ ಪ್ರಯೋಗದ ಗುಟ್ಟು ರಟ್ಟಾಯ್ತು!  ಈ ಎಲ್ಲಾ ಪ್ರಯತ್ನದಲ್ಲಿ ಒಂದಂತೂ ಖಚಿತವಾಯ್ತು – ಮೈಸೂರ್ ಪಾಕ್ is not everybody’s cup of tea!

ಈ ಪ್ರಯೋಗ ಎಷ್ಟು ಉಪಯುಕ್ತವಾಯ್ತೆಂದರೆ, ಯು.ಕೆ.ಗೆ ಬಂದ ಮೇಲೆ ಎಲ್ಲಾ ಬರ್ತ್ ಡೇ ಪಾರ್ಟಿ, ಗೆಟ್ ಟುಗೆದರ್ ಗಳಿಗೆ, ಕ್ರಿಸ್ಮಸ್ ಪಾರ್ಟಿಗಳಿಗೆಲ್ಲ ಸ್ನೇಹಿತರ ಬೇಡಿಕೆ ಅದೇ ಆಯ್ತು!  ಎಷ್ಟು ಎಂದರೆ ೪ ವರ್ಷದ ಹಿಂದೆ ದೀಪಾವಳಿ ಹಬ್ಬದ ಸುಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ BBC ಯಲ್ಲೂ ಸಹ ಬರುವಷ್ಟು!  ಚಿತ್ರೀಕರಣ ನನ್ನ ಅಡುಗೆ ಅರಮನೆಯಲ್ಲೇ ನಡೆಯಿತು ಎಂಬುದೇ ನನಗೆ ಹೆಮ್ಮೆಯ ಸಂಗತಿ.  ಚಿತ್ರೀಕರಣಕ್ಕೆ ಬಂದತಹ ಛಾಯಾಗ್ರಾಹಕ ಚಿತ್ರೀಕರಣ ಮಾಡಿದ ಅಂಶ ಯಾವುದು ಗೊತ್ತೇ?  ಮಿಠಾಯಿ ಟ್ರೇನಲ್ಲಿ ಹದವಾಗಿ ಸಜ್ಜಾದ ಮೈಸೂರ್ ಪಾಕ್ ಚೂರಲ್ಲ!  ಬದಲಾಗಿ ಮೈಸೂರು ಪಾಕ್ ಬಾಂಡ್ಲಿಯಲ್ಲಿ ಮಾಡುವಾಗ ಬುರು ಬುರು ಎಂದು ನೊರೆ ನೊರೆಯಾಗಿ ಉಕ್ಕುತ್ತಿದ್ದ, ಇನ್ನೂ ಅರ್ಧ ಹಂತವೂ ಮುಗಿಯದ ಮೈಸೂರ್ ಪಾಕ್!  ಪಾಂಡುರಂಗ!  “ಯಾಕಪ್ಪಾ?” ಎಂದು ಕೇಳಿದ್ರೆ, ಅವನು “That’s a mind blowing process to see.  We need a news angle.” ಅಂದ ಪುಣ್ಯಾತ್ಮ!!  ಹೀಗೂ ಚಿತ್ರೀಕರಣ ಮಾಡ್ತಾರಾ ಅನ್ಕೊಂಡೆ ಮನ್ಸಲ್ಲಿ.

– Saವಿ✍

*************************************************************************

ಧಾರವಾಡ ಫೇಡೇ – ಶಾಂತಲಾ ರಾವ್

ಪೇಡೇ ಅಂದ್ಕೂಡ್ಲೇ ಏನ್ ಅಕ್ಕೈತ್ರಿ?  ಬಾಯಾಗ್ ನೀರ್ ಬರ್ತಾವಾ??  ಅದಂತೂ ಆಗುದ ಬಿಡ್ರಿ… ಅದ್ ಅಲ್ದ?  ಧಾರವಾಡದ್ ನೆನಪಂತೂ ಬರsಬೇಕ ಅಲ್ರಿ?  ಮದ್ಲ ಕಣ್ಣಿನ ಮುಂದ ಬರೂದು ಬಾಬುಸಿಂಗ್ ಠಾಕೂರ್ ಅವ್ರ್ ಅಂಗಡಿ.  ಅದರ ಮುಂದ ಪಾಳೇ ಹಚ್ಚಿ ನಿಂತಿರೂ ಮಂದಿ… ಮತ್ತ ಲೈನ್ ಬಜಾರಿನ ಸಾಲ್ ಸಾಲಾಗಿರೂ ಅಂಗಡಿ ಕಾಣಸ್ತಾವು …

ಸುಭಾಸ್ ರೋಡಿನ ವಿಜಯ್ ಸ್ವೀಟ್ಸ್ ನ್ಯಾಗ ಒಬ್ರು ಅಜ್ಜಾ ಕುಂದರ್ತಿದ್ರು.  ‘ಮಿಶ್ರ ಅಜ್ಜಾ’ – ಅಲ್ಲಿನ್ ಪೇಡೇನೂ ಭಾಳ್ ರುಚಿ  ರೀ.  ಕ್ಯಾರಕೊಪ್ಪದಾಗ [ಧಾರವಾಡದ ಹತ್ತ್ರ ಹಳ್ಳಿ] ಅವ್ರ್ ಫ್ಯಾಕ್ಟರಿ ನಮ್ ಹೊಲದ್ ಮುಂದ ಐತಿ.  ನಮ್ ಅಜ್ಜಾ ಮತ್ತ ಮಿಶ್ರಾ ಅಜ್ಜಾ ದೋಸ್ತರಾಗಿದ್ರು. ಹಿಂಗಾಗಿ ಅವ್ರ್ ಅಂಗಡಿ ಪೇಡೇ ಮತ್ತ ಬ್ಯಾರೆ ಸಿಹಿ ತಿಂಡಿ, ಫರಾಳ ಭಾಳ್ ತಿಂದೇವಿ.  ಅವ್ರ್ ಸಮ್ಮಂಧಿಕ್ರ್ ಅಂಗಡಿನೂ ಅದಾವು – ಮಿಶ್ರಾ ಸ್ವೀಟ್ಸ್,  ದಿವ್ಯಾ ಸ್ವೀಟ್ಸ್,  ಬಿಗ್ ಮಿಶ್ರಾ, ನ್ಯೂ ವಿಜಯ್ ಸ್ವೀಟ್ಸ್ ಅಂತ. ಹೆಚ್ಚಾಗಿ  ಲೈನ್  ಬಜಾರ್  ಇಲ್ಲಂದ್ರ   ಸುಭಾಸ್  ರೋಡ್  ನ್ಯಾಗ ಅದಾವು. 

ಮಿಶ್ರಾ ಸ್ವೀಟ್ಸ್ ನ ಶ್ರೀ ಯೋಗೇಂದ್ರ ಮಿಶ್ರಾ, ಸಾಲ್ಯಾಗ ನನ್ನ ಸೀನಿಯರ್.  ಅವ್ರ್ ಹೇಳ್ತಿದ್ರು ಅವ್ರ್ ಅಜ್ಜಾರು – ಅವಧ್ ಬಿಹಾರಿ ಮಿಶ್ರಾ ಅವ್ರು ಕಿಶೆದಾಗ ೧ ರೂಪಾಯಿ ಇಟ್ಕೊಂಡು ಉತ್ತರ ಪ್ರದೇಶದಿಂದ ಧಾರವಾಡಕ್ ಬಂದಾಗ ಅವ್ರ್ ಕಿಶೆದಾಗ ಉಳ್ದದ್ದು ೩೩ ಪೈಸೆ ಅಂತ.  ಅವ್ರು ತೀರಿಕೊಂಡಾಗ ಅವ್ರಿಗೆ ೧೦೮ ವರ್ಷ ಅಂತ.  ನೋಡ್ರಿ ಅವ್ರು  ಹಚ್ಚಿದ್ ಗಿಡಾ, ಘಟ್ಟಿ ಬೇರೂರಿ ದೊಡ್ಡ ಗಿಡಾ ಆಗಿ ಬೆಳದ್ ಎಲ್ಲಾ ಕಡೆ ರುಚಿ ಹರಡೇತಿ… ಕಾಲಾ ಕಳಧಾಂಗ ಠಾಕೂರ್ ಪೇಢಾದವ್ರು ಅನಿಯಮಿತ ಪೇಡೇ ತಯಾರಿಸಿದ್ರ,  ಮಿಶ್ರಾ ಅವ್ರು ಧಾರ್ವಾಡಕ್ಕ ಅಷ್ಟ ಸೀಮಿತ ಆಗ್ದ ಕರ್ನಾಟಕದ್ ಉದ್ದಗಲಕ್ಕ ಪೇಡೇ ಸಿಹಿ ಹಂಚ್ಯಾರ.

ಇವೆಲ್ಲಾ ವಿಷಯಾ ನಿಮಗ ಅಂತರ್ಜಾಲದಾಗ ಸಿಗ್ಬಹುದು. ಪೇಡೇ ಮಾಡುದ್ ಹೆಂಗ್ ಅಂತನೂ ಸಾಕಷ್ಟ್ ವಿಡಿಯೋ / ವಿಧಾನ ಸಿಗ್ತಾವು.

ಆದ್ರ ಪೇಡೇ ಅಂದ್ರ ಮನಸ್ನ್ಯಾಗ ಏನ್ ವಿಚಾರಾ ಉಕ್ಕಿ ಬರ್ತಾವು ಅಂತ ಗೊತ್ತಾ ನಿಮಗ?  ಪೇಡೇ ಅಂದ್ರ ನಂಗ ಆಗೂ ನೆನಪು –

ಮಲೆನಾಡಿನ ಸೆರಗಾದ  ನನ್ನ ತವರಿನ ನೆನಪು. 

ಬ್ಯಾಸ್ಗಿಗೆ ಕಾದ್ ಉರದಿದ್ದ ಮಣ್ಣಿನ್ ಮ್ಯಾಲೆ ಬಿದ್ದ್ ಮದ್ಲನೇ ಮಳಿ ಹನಿಯ ಘಮ ಘಮದ ನೆನಪು.

ನಮ್ಮ್ ಅಪ್ಪಾಜಿ, ಮನ್ಯಾಗ್ ಕಾಲ್ ಇಟ್ ಕೂಡ್ಲೆ “ಮಗಳೇ” ಅಂತ ಕರ್ದಿದ್ – ಎದಿ ಮುಟ್ಟೂ ಧ್ವನಿಯ ನೆನಪು,

ನಮ್ಮ್ ಅವ್ವ ತೆಲಿ ಮ್ಯಾಲೆ ಕೈ ಸವರಿ ಹಾಡಿದ್ ಲಾಲಿ ಪದದ ನೆನಪು ..

ಪೇಡೇ ಬರೇ ಒಂದ್ ರುಚೀಯಾದ್ ತಿನ್ನೂ ದಿನಸ ಅಲ್ರಿ, ಧಾರ್ವಾಡದವರಿಗೆ.  ನಮಗ ಪೇಡೇ ಅಂದ್ರ ಖುಷಿ; ಪೇಡೇ ಅಂದ್ರ ಊರಿಂದ ದೂರ್ ಇರೂ ದುಃಖ್ಖ…

ಪೇಡೇ ಅಂದ್ರ ಅಜ್ಜಾ, ಅಮ್ಮನ್ ಆಶೀರ್ವಾದದ ನೆನಪಿನ ನೆರಳು .. ಕಾಕಾ, ಅತ್ತಿಗುಳ್ ಕರ್ರ್ಕೊಂಡ್ ಅಡ್ಡ್ಯಾಡ್ಸಿದ್ ಹಾದಿ -ಬೀದಿ ನೆನಪು ..

ಪೇಡೇ ಒಳಗಿನ್ ಹಾಲು – ನನ್ ಹಡೆದವ್ವನ ಊರಿನ ಅಕ್ಕರೆಯ ಕರೆ

ಪೇಡೇ ಒಳಗಿನ್ ಸಕ್ಕ್ರಿ – ನಮ್ಮಪ್ಪಾಜಿ ಮೀಶಿ ತಿರಿವಿ ನಗೂದ್ರಾಗ ಇರೂ ಸಿಹಿ, 

ಪೇಡೇ ಮಾಡು ಬೆಂಕಿ – ನನ್ ಗೆಳೆಯ, ಗೆಳತ್ಯಾರ್ ಸಂಬಂಧದ ಕಾವು

ಪೇಡೇ ಕೆಂಪ್ ಬಣ್ಣ – ನನ್ ಊರಿನ್ ಮಣ್ಣಿನ್ ಚಿತ್ರಣ

ಪೇಡೇ ಮ್ಯಾಲಿನ್ ಸಕ್ಕ್ರಿಪುಡಿ ನನ್ ಆ ಸಿಹಿಕಹಿ ದಿನಗಳ ನೆನಪುಗಳು – ಒಂದಿಷ್ಟ್ ಹತ್ತ್ಕೊಂಡ ಅದಾವು .. ಒಂದಿಷ್ಟ್ ಉದರಿ ಬಿದ್ದ್ ಹೋಗ್ಯಾವು …

❤🙏ನನ್ನ ಅಪ್ಪಾಜಿ ದಿ. ಸಂಗನಬಸವ ಮಟ್ಟಿ ಅವರಿಗೆ ಈ ಬರಹವನ್ನು ಅರ್ಪಿಸುವೆ 🙏❤

– Shantalawz

********************************************************************************

ಸಂಕ್ರಾಂತಿಯ ಸಡಗರ... 
 
 ಸಜ್ಜಿ ಭಕ್ರಿ ಗುರೆಳ್ಳು ಹಿಂಡಿ
 ಶೇಂಗಾ ಎಳ್ಳು ಹೊಳ್ಗಿ
 ಮಜ್ಜಗಿಯೊಳಗ ಅಲ್ಲದ ಒಗ್ಗರಣಿ 
 ಹುಗ್ಗಿಯ ತಿಂದು ಸುಗ್ಗಿಯ ಮಾಡಿ 
 ಖಬ್ಬು ಬಾಳೆಯ ನೆರಳಿನಾಗ
 ಕೂತು ಭೋಗಿಯನುಂಡು 
  
 ಶೇಂಗಾ ಕುಸುರೆಳ್ಳು ಬೆಲ್ಲ 
 ಸಕ್ಕರೆ ಅಚ್ಚು ಕಬ್ಬಿನ ಜಲ್ಲೆ
 ಕೈಯಲ್ಲಿ ಸಜ್ಜಾದ ತಟ್ಟೆ 
 ರೇಷ್ಮೆ ಲಂಗ ಉಟ್ಟು 
 ಮಕ್ಕಳ ಉತ್ಸಾಹದ ಮಿಶ್ರಣ  
 ಭೋಗಿ ಮತ್ತು ಸಂಕ್ರಮಣ
  
 - ರಾಧಿಕಾ ಜೋಶಿ 

****************************************************************** 

ಅಡುಗೆ – ಅಡುಗೆಮನೆ ಸರಣಿಯ ಎರಡನೆಯ ಆವೃತ್ತಿಗೆ ಸ್ವಾಗತ. ಆಧುನಿಕ ಎಲೆಕ್ಟ್ರಿಕ್ ಹಾಟ್ ಪ್ಲೇಟಿನ ಅವಾಂತರ ಹೋದವಾರ ಓದಿ ‘ಹೊಸದರ ಜೊತೆಗೆ ಒದ್ದಾಟವೇ ಗತಿ' ಅಂದ್ಕೊಬಹುದು ನೀವು; ಹಾಗಂತ ಮುಂಚಿನ ಅಡುಗೆಮನೆಯ ಪರಿಕರಗಳೇನೂ ಕಡಿಮೆಯಿರಲಿಲ್ಲ ಅನ್ನೋದು ಉಮಾ ವೆಂಕಟೇಶ್ ಅವರ ಅನುಭವ. ಬರಿಯ ಚಹಾ ಮಾತ್ರವಲ್ಲ, ನಮ್ಮ ಪ್ರೀತಿಯ ಕಾಫಿಯೂ ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಇಕ್ಕಟ್ಟಿಗೆ ಸಿಕ್ಕಿಸಬಹುದೆಂದು ಪ್ರೇಮಾ ಸಾಗರ್ ಹೇಳುತ್ತಾರೆ. ನಡೆಯಿರಿ, ನೋಡೋಣ. – ಎಲ್ಲೆನ್ ಗುಡೂರ್ (ಸಂ.)

ರುಬ್ಬುಗುಂಡಿನ ಪ್ರಸಂಗ – ಉಮಾ ವೆಂಕಟೇಶ್

ಮಧ್ಯಮಿಕ ಶಾಲೆಯ ದಿನಗಳವು. ಮೈಸೂರಿನ ಮಡಿವಂತ ಬ್ರಾಹ್ಮಣ ಕುಟುಂಬಗಳಲ್ಲಿ ಮಹಿಳೆಯರು ತಿಂಗಳ ಮೂರು ದಿನಗಳು ಹೊರಗಿರುತ್ತಿದ್ದ ಸುದ್ದಿ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ತಿಳಿದ ಸಾಮಾನ್ಯ ಜ್ಞಾನವಾಗಿತ್ತು.  ಒಟ್ಟು ಕುಟುಂಬಗಳಲ್ಲಿ ಮನೆಯ ಇತರ ಮಹಿಳೆಯರು ಅಡುಗೆಮನೆ ಕಾರ್ಯಗಳನ್ನು ನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತಿದ್ದರು.  ಹಾಗಾಗಿ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಆ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಅಡುಗೆಮನೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಯಾವ ರೀತಿಯಲ್ಲೂ ತಲೆಕೆಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಅವಶ್ಯಕತೆಯಿರಲಿಲ್ಲ.  ಆದರೆ ೭೦ರ ದಶಕದಲ್ಲಿ ಒಟ್ಟು-ಕುಟುಂಬದ ದೃಶ್ಯ ಬದಲಾಗಿ, ಸಣ್ಣ ಕುಟುಂಬಗಳ ಪದ್ಧತಿ ಶುರುವಾಗಿತ್ತು.  ನಮ್ಮ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ನಾವಿಬ್ಬರು, ನಮಗೆ ಮೂರು ಮಕ್ಕಳು ಎನ್ನುವ ಭಾರತ ಸರ್ಕಾರದ ಕುಟುಂಬ ಯೋಜನೆಯ ಜಾಹೀರಾತಿನ ಘೋಷಣೆಯ ಪ್ರಕಾರ ನಾವು ಮೂರು ಮಕ್ಕಳು.  ನಮ್ಮ ತಂದೆ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಎದ್ದು ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದರಿಂದ, ತಿಂಗಳ ಆ ಮೂರು ದಿನಗಳ ಅಡುಗೆಮನೆ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ಮಾಧ್ಯಮಿಕ ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿದ್ದ ನನ್ನ ಅಕ್ಕ, ನಾನು ಮತ್ತು ನನ್ನ ತಮ್ಮನ ಹೆಗಲಿಗೆ ಬಿತ್ತು.  ಸರಿ, ಆಗೆಲ್ಲ ಇನ್ನೂ ಗ್ಯಾಸ್ ಸ್ಟವ್, ಮಿಕ್ಸರ್, ಗ್ರೈಂಡರುಗಳಂತಹ ಸೌಲಭ್ಯವಿರಲಿಲ್ಲ.  ಎಲ್ಲವೂ ನಮ್ಮ ತೋಳ್ಬಲವನ್ನು ಪರೀಕ್ಷಿಸುವ ಕಲ್ಲಿನ ಉಪಕರಣಗಳೇ ಬಳಕೆಯಲ್ಲಿದ್ದ ಕಾಲ. ನಾವೋ ಮಹಾ ಸಂಕೇತಿ ಬ್ರಾಹ್ಮಣ ಜನ!  ಹುಳಿ ಮಾಡಿದರೆ ಅದನ್ನು ತಿರುವಿ ಮಾಡಬೇಕು.  ಪುಡಿ ಹಾಕಿದ ಸಾಂಬಾರ್ ಯಾರಿಗೂ ಹಿಡಿಸುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ.  ಭಾರಿ ಪೊಗರಿನ ಜನ.  ಸರಿ ನಮ್ಮಮ್ಮ, ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿ ನಿಂತು ಹೇಗೆ ಮಾಡಬೇಕು ಎನ್ನುವುದನ್ನು ನಿರ್ದೇಶಿಸಿ ನಮ್ಮ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಅಡುಗೆ ಮಾಡಿಸುತ್ತಿದ್ದರು.  ನನ್ನ ಅಕ್ಕನಿಗೆ ಅಡುಗೆಮನೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಹೆಚ್ಚಿನ ಅಸ್ಥೆಯಿರಲಿಲ್ಲ.  ಅವಳು ಪಾತ್ರೆ ತೊಳೆಯುವುದು, ಬಟ್ಟೆ ಒಗೆಯುವ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿ, ಕೈತೊಳೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದಳು.  ನಾನು, ನನ್ನ ತಮ್ಮ ಇಬ್ಬರಿಗೂ ಅಡುಗೆಮನೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಮಹಾ ಕುತೂಹಲ.  ಅಂದು ಈರುಳ್ಳಿ-ಆಲೂಗೆಡ್ಡೆ ಹಾಕಿ ವಿಶೇಷವಾದ ಸಾಂಬಾರ್ ಮಾಡಿ ಎಲ್ಲರ ಮನಗೆಲ್ಲಲು ನಿರ್ಧರಿಸಿದೆವು.  ಸರಿ ತೊಗರಿಬೇಳೆಯನ್ನು ಸ್ಟವ್ ಮೇಲೆ ಬೇಯಿಸಿ ಆಯಿತು.  ತರಕಾರಿಯನ್ನು ಹಾಗೂ ಹೀಗೂ ಹೆಚ್ಚಿ ಅದನ್ನೂ ಬೇಯಿಸಿದ್ದೆವು.  ಆಮೆಲೆ ಬಂತು ಹುಳಿಗೆ ಮಸಾಲೆಯನ್ನು ರುಬ್ಬುಗುಂಡಿನಲ್ಲಿ ತಿರುವಿ ಮಾಡುವ ಸನ್ನಿವೇಶ!  ಅಮ್ಮ ಸಾರಿನ ಪುಡಿ ಹಾಕಿ ಕೆಲಸ ಮುಗಿಸಿ ಎಂದು ನೀಡಿದ ಸಲಹೆಯನ್ನು ನಾನು ನನ್ನ ತಮ್ಮ ಸಾರಾಸಗಟಾಗಿ ತಿರಸ್ಕರಿಸಿದೆವು.  ಮನೆಯಲ್ಲಿದ್ದ ರುಬ್ಬುಗುಂಡಿನ ಗಾತ್ರ ನೋಡಿ ಸ್ವಲ್ಪ ಭಯವಾದರೂ, ಮನಸ್ಸಿಲ್ಲಿದ್ದ ಛಲ, ನಮ್ಮನ್ನು ಆ ಕಾರ್ಯ ಮಾಡಲೇಬೇಕೆಂಬ ನಿರ್ಧಾರಕ್ಕೆ ನೂಕಿತ್ತು.  ಸರಿ ಮೊದಲಿಗೆ ಎಲ್ಲಾ ಸಾಂಬಾರ ಪದಾರ್ಥಗಳನ್ನೂ ಬಾಂಡಲೆಯಲ್ಲಿ ಹುರಿದೆವು.  ನಂತರ ಅದನ್ನು ಕಬ್ಬಿಣದ ಹಾರೆಯಿಂದ ನಾನು ಹಾಗೂ ಹೀಗೂ ಮುಲುಕುತ್ತಾ ಪುಡಿಮಾಡಿಯೇ ಬಿಟ್ಟೆ.  

ಸರಿ ಇನ್ನು ರುಬ್ಬುವ ಕೆಲಸ.  ನನ್ನ ತಮ್ಮ, “ಲೇ ಅಕ್ಕ ನಾ ಮಾಡ್ತೀನಿ ಕಣೆ” ಎಂದು ತನ್ನ ಶೌರ್ಯವನ್ನು ಮೆರೆದಾಗ ನಾನು ತಕ್ಷಣವೇ ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡೆ.  ಇಲ್ಲಿ ಒಂದು ಸಮಸ್ಯೆ ಇತ್ತು.  ರುಬ್ಬುವ ವ್ಯಕ್ತಿ ಒಂದು ಕೈಯಿಂದ ಮಸಾಲೆಯನ್ನು ರುಬ್ಬುಗುಂಡಿನ ಕುಳಿಗೆ ನೂಕುತ್ತಾ, ಮತ್ತೊಂದು ಕೈಯಲ್ಲಿ ರುಬ್ಬು ಗುಂಡನ್ನು ತಿರುಗಿಸಿ ಕೆಲಸ ಮುಗಿಸಬೇಕಿತ್ತು.  ಇದು ಒಂದು ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಮಲ್ಟಿ-ಟಾಸ್ಕಿಂಗ್ ಕೆಲಸ.  ಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ ಈ ಕಾರ್ಯವನ್ನು ಯಾವ ಟ್ರಯಲ್ ಇಲ್ಲದೇ ಆ ಎಳೆ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ನಿಭಾಯಿಸುವುದು ಸ್ವಲ್ಪ ಚಾಲೆಂಜಿಂಗ್ ಕೆಲಸ.  ಸರಿ ನನ್ನ ತಮ್ಮ ರುಬ್ಬುಗುಂಡಿನ ಮುಂದೆ ಕುಳಿತು ಕಾರ್ಯ ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದ.  ಅವನು ಲೇ ಅಕ್ಕ ನೀನು ನೀರು ಸ್ವಲ್ಪ ಸ್ವಲ್ಪವಾಗಿ ಸೇರಿಸಿದರೆ, ನಾನು ರುಬ್ಬುತ್ತೇನೆ ಎಂದು ಜಾಣ್ಮೆ ಮೆರೆದಾಗ, ನಾನು ಖುಷಿಯಾಗಿ, ಇನ್ನೇನು ಕೆಲಸ ಮುಗಿದೇ ಹೋಯ್ತು ಎಂದು ಉಬ್ಬಿದೆ.  ಸರಿ ಅವನ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ನೀರಿನ ಪಾತ್ರೆ ಹಿಡಿದು ಕುಳಿತೆ.  ನನ್ನ ತಮ್ಮ ಇಲ್ಲಿ ಒಂದು ತಪ್ಪು ಮಾಡಿದ.  ಎಲ್ಲಾ ಮಸಾಲೆಪುಡಿಯನ್ನೂ ಒಮ್ಮೆಗೆ ಕುಳಿಗೆ ತುಂಬಿ, ಅದನ್ನು ಬಹಳ ಬೇಗ ತಿರುವಿ ಮುಗಿಸಿಬಿಡುವ ಯೋಚನೆಮಾಡಿದ್ದ.  ನಾನು ಅದನ್ನು ಗಮನಿಸದೆ, ಒಮ್ಮೆಗೆ ನೀರನ್ನು ಕುಳಿಗೆ ಹುಯ್ದೆ.  ಸರಿ ನನ್ನ ತಮ್ಮ ಗುಂಡನ್ನು ಕುಳಿಗೆ ಬಿಟ್ಟಾಗ, ಒಮ್ಮೆಗೆ ಅದರಲ್ಲಿದ್ದ ಮಸಾಲೆಯೆಲ್ಲಾ ನನ್ನ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಹಾರಿತು.  ನಾನು ಜೋರಾಗಿ ಅರಚಿಕೊಂಡು, ಅವನ ತಲೆಯ ಮೇಲೆ ಜೋರಾಗಿ ಎರಡು ಸಲ ಕುಟ್ಟಿ ಬಚ್ಚಲು ಮನೆಯತ್ತ ಧಾವಿಸಿದೆ.  ಮನೆಯ ಹೊರಗೆ ಕಾಂಪೌಂಡಿನಲ್ಲಿ ನಿಂತಿದ್ದ ಅಮ್ಮ ಓಡಿ ಬಂದು ನೋಡಿ ತಲೆತಲೆ ಚಚ್ಚಿಕೊಂಡು ನನ್ನ ತಮ್ಮನ ಮೇಲೆ ಹರಿಹಾಯ್ದರು.  ಸರಿ ನಾನು ಭಂಡತನದಿಂದ ಕಣ್ಣು ತೊಳೆದು, ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ರುಬ್ಬುಗುಂಡಿನ ಕಡೆಗೆ ವಾಪಸಾದೆ.  ಈ ಬಾರಿ ಕುಳಿಯಲ್ಲಿದ್ದ ಮಸಾಲೆಯನ್ನು ಹೊರತೆಗೆದು ಅದನ್ನು ಸ್ವಲ್ಪಸ್ವಲ್ಪವಾಗಿ ಒಳಗೆ ನೂಕಿಕೊಂಡು ರುಬ್ಬಬೇಕೆಂದು ಅಮ್ಮನಿಂದ ಆದೇಶ ಬಂತು. ಮತ್ತೆ ಪ್ರಾರಂಭವಾಯ್ತು ರುಬ್ಬುವ ಕಾರ್ಯ.  ನನ್ನ ತಮ್ಮ ಒಂದು ಕೈಯಲ್ಲಿ ಮಸಾಲೆ ನೂಕಿಕೊಳ್ಳುವುದೇನೋ ಮಾಡಿದ, ಆದರೆ ರುಬ್ಬುವ ಗುಂಡನ್ನು ತಿರುಗಿಸುವುದಕ್ಕೆ ಬದಲಾಗಿ, ಅವನ ತಲೆಯನ್ನು ತಿರುಗಿಸಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದ.  ನಾವೆಲ್ಲಾ ಆ ದೃಶ್ಯವನ್ನು ನೋಡಿ ನಗಲಾರಂಭಿಸಿದೆವು.  ಅದನ್ನು ಗಮನಿಸಿದ ನನ್ನ ತಮ್ಮ, “ಲೇ ಅಕ್ಕ ಸ್ವಲ್ಪ ನನ್ನ ತಲೆ ಹಿಡಿದುಕೊ, ನಾನು ಬೇಗ ರುಬ್ಬಿ ಬಿಡುತ್ತೇನೆ” ಎಂದಾಗ ನನ್ನ ತಾಯಿ ಬಿದ್ದುಬಿದ್ದು ನಗಲಾರಂಭಿಸಿದರು.  ಕಡೆಗೆ ರುಬ್ಬುವ ಕಾರ್ಯವನ್ನು ನಾನೇ ನಿರ್ವಹಿಸಿದೆ.  ಈ ಪ್ರಕರಣವನ್ನು ಮನೆಯ ಇತರ ಸಂಬಂಧಿಗಳ ಮುಂದೆ ಹೇಳಿಕೊಂಡು ಲೆಕ್ಕವಿಲ್ಲದಷ್ಟು ಬಾರಿ ನಕ್ಕಿದ್ದೇವೆ.  ನನ್ನ ತಂದೆಯ ಹಲವು ಸೋದರ ಸಂಬಂಧಿಗಳು ಈಗಲೂ ಆ ಪ್ರಕರಣ ಜ್ಞಾಪಿಸಿಕೊಂಡು, ನಮ್ಮ ಶ್ರೀನಿವಾಸ ಹುಳಿಗೆ ರುಬ್ಬಿದ್ದನ್ನು ಮರೆಯುವ ಹಾಗಿಲ್ಲ ಎಂದು ಮೆಲಕು ಹಾಕುತ್ತಾರೆ.  ಇಂದು ಅಡುಗೆ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ನಮಗಿರುವ ಸೌಲಭ್ಯಗಳು ಅನೇಕ.  ಕುಕಿಂಗ್-ರೇಂಜ್, ಮಿಕ್ಸರ್, ಗ್ರೈಂಡರ್, ಫ಼ುಡ್-ಪ್ರೊಸೆಸರ್ ಒಂದೆ ಎರಡೇ; ಆದರೂ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಹಿರಿಯರು ಇಂದಿಗೂ ದೋಸೆ, ಇಡ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಹಿಂದಿನ ರುಬ್ಬುಗುಂಡಲ್ಲಿ ಮಾಡಿದ ರುಚಿ ಈ ಆಧುನಿಕ ಉಪಕರಣ ಬಳಸಿ ಮಾಡಿದರೆ ಇರುವುದಿಲ್ಲ ಎಂದು ಗೊಣಗುವುದನ್ನು ಕೇಳುತ್ತಿರುತ್ತೇನೆ.  ಹಳೆಯ ಪೀಳಿಗೆಯ ತಲೆಗಳಿಗೆ ಹೊಸತನ್ನು ಅಷ್ಟು ಸುಲಭವಾಗಿ ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳುವ ಮನಸ್ಸಿಲ್ಲ.  “Old habits die hard”.

*********************************************************************************

“ರೀ … ಒಂದ್ ಕಪ್ಪು ಪ್ರೇಮಕಾಫಿ!” – ಪ್ರೇಮಾ ಸಾಗರ್  

ಸುಮಾರು 2 ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದಿನ ಮಾತಿರಬಹುದು.  ಆಫೀಸ್ ನಲ್ಲಿ ಬಹಳ ಕೆಲಸವಿದ್ದ ಸಮಯ. ಒಂದು ದಿನ ಆಫೀಸ್ ಮುಗಿದ ನಂತರ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಪಿಕಪ್ ಮಾಡಿ ಮನೆ ತಲುಪಿದ್ದೆ.  ಸಂಜೆ ಮನೆಗೆಲಸಗಳು ಹೆಚ್ಚಾಗಿ, ಮಕ್ಕಳ ರಗಳೆಯೂ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಸರಿದೂಗಿಸಲಾರದೆ ಕಣ್ಣೀರು ಬಂದಿತ್ತು.  ಮನೆಯವರು ಗದರುತ್ತಾ “ಅಷ್ಟೇ ತಾನೇ? ನಾನಿಲ್ಲವೆ? ಅಡುಗೆ ಮನೆ ಕೆಲಸ ನನಗೆ ಬಿಡು” ಎಂದಾಗ, ಆಶ್ಚರ್ಯ ದಿಂದ ಕಣ್ಣರಳಿತ್ತು.  ಎಂದೂ ಅಡುಗೆ ಮಾಡಿರದ ಅವರು “ಇರು, ನಿನ್ನ ಮೂಡ್ ಸರಿ ಮಾಡಲು ಏನು ಬೇಕೆಂದು ನನಗೆ ಗೊತ್ತು” ಎಂದು ತಕ್ಷಣ ಅಡುಗೆ ಮನೆಗೆ ನಡೆದರು.

ನಾನು ಇನ್ನೂ ತಲೆಯ ಮೇಲೆ ಕೈ ಹೊತ್ತು ನನ್ನದೇ ಲೋಕದಲ್ಲಿ ಕುಳಿತಿದ್ದೆ.  ಕಾಫಿಯ ಸುಗಂಧ ಬಂದಾಗ ಎದುರಿಗೇ ಬಿಸಿ ಬಿಸಿ ಕಾಫಿ!  “ಕಾಫಿ ಮಾಡಿದಿರಾ?” ಎಂದಾಗ, “ಕುಡಿದು ನೋಡು” ಥಟ್ ಅಂತ ಬಂತು ಉತ್ತರ.  ನನ್ನ ಮನಸ್ಥಿತಿಯೋ, ಕಾಫಿಯ ವಿಶಿಷ್ಟ ರುಚಿಯೋ, “ವಾವ್, ಅಮೇಜಿಂಗ್!” ನಾನು ಉದ್ಗರಿಸಿದ್ದೆ!  ಹೀಗೆ ಶುರುವಾಯಿತು ನಮ್ಮ ಸಂಜೆಯ ಕಾಫಿಯೊಂದಿಗೆ ಪ್ರೇಮ ಸಲ್ಲಾಪ. ನಿಧಾನವಾಗಿ ದಿನನಿತ್ಯ ಕಾಫಿ ಮಾಡುವ ಕೆಲಸ ಪತಿಯ ಪಾಲಾಯಿತು.  ಇಂಡಿಯಾದಿಂದ ಬಹಳ ದೂರವಿದ್ದ ನಮಗೆ ಇದನ್ನು ಗುಟ್ಟಾಗಿಡುವುದು ಕಷ್ಟವಾಗಲಿಲ್ಲ.

ಹೀಗೆ ವರ್ಷವೇ ಕಳೆದಿರಬೇಕು.  ಅತ್ತೆ ಮಾವ ನಮ್ಮೊಂದಿಗೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಕಾಲ ಕಳೆಯಲು ಬಂದಿದ್ದರು. ಇಂಡಿಯಾದಿಂದ ಯಾರಾದರೂ ಬಂದರೆ ನಮಗೆ ಎಲ್ಲಿಲ್ಲದ ಖುಷಿ!  ಆಗ ಮನೆಯಿಂದ ಕೆಲಸ ಮಾಡುವುದು ಇಷ್ಟು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ.  ಕೊರೊನ ಬರುವ ಮುಂಚೆ ನಮಗೂ ಆಫೀಸಿಗೆ ಹೋಗದೇ ಕೆಲಸ ಮುಗಿಸಲು ಉತ್ಸಾಹ.  ಅಂತಹದೊಂದು ದಿನ ಲ್ಯಾಪ್ಟಾಪಿನಲ್ಲಿ ಮಗ್ನವಾಗಿದ್ದ ನನಗೆ ಸುತ್ತ ಮುತ್ತಲಿನ ಹರಾಸು ಇರಲಿಲ್ಲ. ಹತ್ತಿರದಲ್ಲಿ ಕುಳಿತಿದ್ದ ಅತ್ತೆ ಮಾವ ಗಮನಕ್ಕೆ ಬರಲಿಲ್ಲ. “ರೀ, ಸ್ವಲ್ಪ ಕಾಫಿ ಮಾಡಿ, ಬ್ರೇಕ್ ತೊಗೊಳ್ಳುವ” ರಾಗವಾಗಿ ಕೂಗು ಹಾಕಿದ್ದೇ ತಲೆಯೆತ್ತಿ ನೋಡಿದೆ!  ಮನೆಯವರ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಉದ್ವೇಗ!  ತಕ್ಷಣ ನನ್ನ ಕೈ ತನ್ನಿಂತಾನೇ ಬಾಯಿ ಮುಚ್ಚಿತು.  ಅಷ್ಟರಲ್ಲೇ “ಓಹ್!” ಎಂಬ ಉದ್ಗಾರವೂ ಹೊರ ನುಸುಳಿತ್ತು!

ಭೂಮಿಯೇ ನನ್ನನ್ನು ನುಂಗಬಾರದೇ? ಹ್ಯಾರಿ ಪಾಟರ್ ನಂತೆ ಚಿಟಿಕೆ ಹೊಡೆದು ಮಾಯವಾಗಬಾರದೇ?  ಇದು ಬರೀ ಕನಸಾಗಿರಬಾರದೇ?  ಹೀಗೆ ಎಷ್ಟೆಲ್ಲ ಆಲೋಚನೆಗಳು ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ಆವರಿಸಿದವು.

“ಹಾಗೇ ನಮಗೂ ಒಂದೊಂದು ಲೋಟ ಕಾಫಿ ಮಾಡು ಮಗ.  ಎಷ್ಟು ಚಳಿ ಇಲ್ಲಿ.  ಇನ್ನೊಮ್ಮೆ ಕಾಫಿ ಚಪ್ಪರಿಸೋಣ”  ಎಂದಾಗಲೇ ಅತ್ತೆಯ ಕಡೆ ನೋಡಲು ಧೈರ್ಯ ಮಾಡಿದ್ದು.  ಅವರ ಕಳ್ಳನೋಟ ನೋಡಿ ಕೃತಜ್ಞತೆಯ ಮುಗುಳು ನಗೆ ನನ್ನದಾಯಿತು.  ಎಲ್ಲರೂ ನಗತೊಡಗಿದಾಗ  ಕಾಫಿಯ ಘಮಘಮದ ಜೊತೆಗೆ ಅಕ್ಕರೆಯ ನಗು ಮನೆಯೆಲ್ಲ ಆವರಿಸಿತು.  ಕಾಫಿಯ ಮಹಿಮೆ ನಮ್ಮನ್ನೆಲ್ಲ ಮತ್ತಷ್ಟು ನಿಕಟವಾಗಿಸಿತ್ತು!