ಪ್ರಿಯ ಓದುಗರೆ, ಈ ವಾರದ ಅನಿವಾಸಿಯಲ್ಲಿ ಶ್ರೀಮತಿ ಗೌರಿ ಪ್ರಸನ್ನ ಅವರು, ಕನ್ನಡದ ಪ್ರಸಿದ್ಧ ಲೇಖಕರಲ್ಲೊಬ್ಬರಾದ ವಸುಧೇಂದ್ರರವರು ಬರೆದಿರುವ “ತೇಜೊ ತುಂಗಭದ್ರ“ ಕಾದ೦ಬರಿಯನ್ನು ಓದಿ ಅವರ ವಿಮರ್ಶೆಯನ್ನು ನಮ್ಮ ಮುಂದಿಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ. ಈ ಕರೋನ ವೈರಸ್ ದಾಳಿಯನ್ನು ಎದುರಿಸುತ್ತಿರುವ ಈ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಗೌರಿಯವರು ಬರೆದಂತೆ ಉತ್ತಮ ಪುಸ್ತಕವು ನಮ್ಮನ್ನು ಕರೆದೂಯ್ಯಬಹುದಾದ ಜಾಗಕ್ಕೆ ಎಲ್ಲೆ, ಅಂತ್ಯಗಳಿಲ್ಲ ಮತ್ತದು ಕೊಡುವ ಆನಂದಕ್ಕೆ ಪಾರವಿಲ್ಲ. ಈ ವಿಮರ್ಶೆ ಕಾದಂಬರಿಯ ಒಟ್ಟಾರೆ ನೋಟವನ್ನು, ಕತೆಯನ್ನು ಬಿಟ್ಟುಕೊಡದೆ, ಆಸಕ್ತಿಯನ್ನು ಹುಟ್ಟಿಸುವುದರಲ್ಲಿ ಸಫಲವಾಗಿದೆ.
ನಾನು ಸ್ವತಃ ಈ ಪುಸ್ತಕವನ್ನು ಓದಿಲ್ಲದಿದ್ದರೂ, ಪುತಿನರವರ ಅತ್ಯಂತ ಅರ್ಥಪೂರ್ಣ ಕವಿತೆಯಿಂದ ಆರಂಭವಾಗುವ ಈ ವಿಮರ್ಶೆ, ಈ ಕಾದಂಬರಿಯನ್ನು ತಪ್ಪದೇ, ಸಾಧ್ಯವಾದಷ್ಟು ಬೇಗನೆ ಓದಬೇಕೆನ್ನುವ ಬಯಕೆಯನ್ನು ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಮೂಡಿಸುತ್ತದೆ (ಸಂ)

“ಸ್ಥವಿರಗಿರಿಯ ಚಲನದಾಸೆ ಮೂಕವನದ ಗೀತದಾಸೆ

ಸೃಷ್ಟಿ ಹೊರೆಯ ಹೊತ್ತ ತಿರೆಯ ನಗುವಿನಾಸೆ ನಾ

 ಹೊನಲ ರಾಣಿ ನಾ”

ಪುತಿನ ಅವರ ಈ ಕವನ ನನಗೆ ಅಚ್ಚುಮೆಚ್ಚು. ನಡೆಯಲಾಗದ ಗಿರಿಪವ೯ತದ ಚಲನೆಯ, ಮಾತೇ ಬಾರದ ಮೂಕವನದ ಗೀತೆಯ, ಸೃಷ್ಟಿ ಭಾರ ಹೊತ್ತು ನಗಲಾಗದೇ ನಿಂತ ಭೂಮಿಯ ನಗುವಿನ ಒಟ್ಟಾರೆ ಆಸೆಯೇ ಈ ಹೊನಲು- ನದಿ. ಗಂಗೆ, ಯಮುನೆ, ಕೃಷ್ಣೆ, ಗೋದಾವರಿ, ಕಾವೇರಿ, ತುಂಗಭದ್ರೆ ….ಹೀಗೆ ನದಿಗಳ ಹೆಸರುಗಳನ್ನು ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದರೇನೇ ಎಂಥದೋ ರೋಮಾಂಚನ. ಜಗತ್ತಿನ ದೊಡ್ಡದೊಡ್ಡ ನಾಗರೀಕತೆಗಳಿಗೆಲ್ಲ, ಭಿನ್ನ ಭಿನ್ನ ಸಂಸ್ಕೃತಿ ಸಂಸ್ಕಾರಗಳಿಗೆಲ್ಲ ಆಶ್ರಯತಾಣ ಈ ನದೀತಟಗಳು. ಚಿಕ್ಕವಳಿದ್ದಾಗಿನಿಂದಲೂ ಧಡ್ ಧಡ್  ಎನ್ನುವ ಹಿನ್ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ಬ್ರಿಜ್ ಮೇಲೆ ಓಡುವ ಬಸ್ಸು-ರೈಲಿನ ಕಿಟಕಿಯಿಂದ ಕಾಣುವ ಇಷ್ಟುದ್ಫ ಹಾವಿನಂತೆ ಅಂಕುಡೊಂಕಾಗಿ ಅಂತ್ಯವಿಲ್ಲದೇ ಹರಿವ ನದಿಗಳನ್ನು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದಾಗ ಅದೇನೋ ಅಥ೯ವಾಗದ ತಾದಾತ್ಮ್ಯತೆ; ದಿವ್ಯಾನುಭೂತಿ. ಒಂದೆರಡು ನಾಣ್ಯಗಳನ್ನು ನೀರಲ್ಲೇ ಬೀಳುವಂತೆ ಎಸೆದುಬಿಟ್ಟರಂತೂ ಗುರಿ ಸಾಧಿಸಿದ ಧನ್ಯತಾಭಾವ.

ಈ ತೇಜೋ-ತುಂಗಭದ್ರಾ ನನ್ನ ಮೈದುನ ಪ್ರಮೋದ್ ನಿಂದ ನನ್ನ ಕೈ ಸೇರಿದಾಗ ಮೊದಲ ನೋಟದಲ್ಲೇ ಹೆಸರೇ ಅಚ್ಚರಿ ಹುಟ್ಟಿಸಿದ್ದರೂ ಹಲವಾರು ಕಾರಣಾಂತರಗಳಿಂದ ಓದಲಾಗದೇ ಟೇಬಲ್ ಮೇಲೇ ಕುಳಿತಿತ್ತು. ಲಾಕ್ ಡೌನ್ ನ ಈ ರಜಾದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಮೈತುಂಬ ಕೆಲಸವಿದ್ದರೂ ಮನಮಾತ್ರ ಖಾಲಿಖಾಲಿ…ಜಗತ್ತನ್ನೇ ಕಾಡುತ್ತಿರುವ ಕೊರೋನಾದ ಸಾವು-ನೋವುಗಳ ಭಯ -ತಲ್ಲಣಗಳಿಂದ ಹೊರಬರಲು ದಾರಿಗಾಣದೇ ದಿಗಿಲುಪಡುತ್ತಿದ್ದಾಗ ಹೊಳೆದ ಏಕೈಕ ಸುಗಮ ದಾರಿ ಓದು..ಅದಕ್ಕೆಂದೇ ಹೆಚ್ಚುದಿನ ಓದಿನಲ್ಲಿ ವ್ಯಸ್ತವಾಗಲು ಬಯಸಿ ದಪ್ಪಗಾತ್ರದ ಈ ಪುಸ್ತಕವನ್ನೇ ಆಯ್ದುಕೊಂಡೆ.ನೀವು ನಂಬುತ್ತೀರೋ ಇಲ್ಲವೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಸುಮಾರು ೪‍೧೫ ಪುಟಗಳ ಈ ಪುಸ್ತಕವನ್ನು ಕೇವಲ ಮೂರೇ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಓದಿ ಮುಗಿಸಿಯಾಯ್ತು.(ಅಡುಗೆ, ತಿಂಡಿ,ಬಟ್ಟೆ,ಪಾತ್ರೆ,ಮಕ್ಕಳು-ಮನೆಯವರೊಡನೆ ಟ.ವಿ….ಯಾವುದನ್ನೂ ಬಿಡದೇ)  ಹಾಗೆ ನೋಡಿದರೆ ಇದರಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಹೆಚ್ಚುಗಾರಿಕೆಯೇನೂ ಇಲ್ಲ. ತೇಜೋ-ತುಂಗಭದ್ರೆಯರಿಬ್ಬರೂ ತಮ್ಮ ಸೆಳವಿನೊಡನೆ ನನ್ನ ಸೆಳೆದೊಯ್ದರು ಅಷ್ಟೇ.

ಈ ಪುಸ್ತಕಗಳಲ್ಲಿ ಎರಡು ವಿಧ. ಒಂದು ನಾವೇ ಓದಬೇಕಾಗುವ ಪುಸ್ತಕಗಳು, ಇನ್ನೊಂದು ಅವುಗಳೇ ತಾವೇ ತಾವಾಗಿ ಓದಿಸಿಕೊಂಡು ಹೋಗುವ ಪುಸ್ತಕಗಳು….ಖಂಡಿತವಾಗಿಯೂ ಇದು ಎರಡನೆಯ ಕೆಟೆಗರಿಗೆ ಸೇರುವ ಪುಸ್ತಕವೆಂದು ಬೇರ ಹೇಳಬೇಕಾಗಿಲ್ಲ. ವಸುಧೇಂದ್ರ ಅವರ ಪುಸ್ತಕಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಬಹಳ ಕೇಳಿದ್ದೆನಾದರೂ ಓದಿದ್ದು ಮಾತ್ರ ಇದೇ ಮೊದಲ ಪುಸ್ತಕ. ಈ ಲಿಸ್ಬನ್ , ವಿಜಯನಗರ, ಗೋವಾ ಹೀಗೆ ಒಂದಕ್ಕೊಂದು ಸಂಬಂಧವೇ ಇರದ,ವಿಭಿನ್ನ ಭೌಗೋಳಿಕತೆ ಹಾಗೂ ಸಂಸ್ಕೃತಿಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದ ನಗರಗಳನ್ನು ಅದ್ಹೇಗೆ ಒಂದು ಕತೆಯಲ್ಲಿ ಪೋಣಿಸಿರಬಹುದು ಎಂಬುದು ನನ್ನ ಮೊದಲ ಕುತೂಹಲವಾಗಿತ್ತು. ಪುಸ್ತಕ ತೆರೆದೊಡನೆ ಕೃತಿಯ ಕುರಿತಾದ ಲೇಖಕರ ಮಾತನ್ನೋದುವುದು ನನ್ನ ಚಟ.ಎಷ್ಟೋ ಸಲ ಅದನ್ನಷ್ಟೇ ಓದಿ ಪುಸ್ತಕ ಓದಲೋ ಬೇಡವೋ ಎಂದು ನಿಧ೯ರಿಸಿದ್ದಿದೆ…

“ಕುಮಾರವ್ಯಾಸ, ಪುರಂದರ, ಕನಕ, ಇಂಟರ್ ನೆಟ್ – ನಾಲ್ವರು ಗುರುಗಳಿಗೆ ಸಮಾನಪ್ರೀತಿ ಗೌರವದಿಂದ’...ಎಂದು ಚಿಕ್ಕದಾಗಿ, ಚೊಕ್ಕದಾಗಿ ಬರೆದ ರೀತಿಯೇ ನನ್ನನ್ನು ಮರುಳುಗೊಳಿಸಿತು. ಕುಮಾರವ್ಯಾಸ, ಪುರಂದರ, ಕನಕರೆಲ್ಲಿ? ಇಂಟರ್ ನೆಟ್ ಎಲ್ಲಿ? ಆದರೆ ಅವರೆಲ್ಲರ ಮಾಹಿತಿಯನ್ನೂ ಒಂದೆಡೆ ಕಲೆಹಾಕಿ ಕೊಡುವ ಇಂಟರ್ ನೆಟ್ ಕೂಡ ಒಂದು ದೊಡ್ಡ  ಗುರುವೇ ಅನ್ನುವುದನ್ನು ಅಲ್ಲಗಳೆಯುವಂತಿಲ್ಲ. 

ಪೂರ್ಣ ಕಾದಂಬರಿಯ ಕತೆ ಒಮ್ಮೆ ತೇಜೋಳ ತಟದಲ್ಲಿ ,ಮುಗದೊಮ್ಮೆ ತುಂಗಭದ್ರೆಯ ತಟದಲ್ಲಿ ಸಾಗುತ್ತ ಹೋಗುತ್ತದೆ.  ‘ಪ್ರತಿಯೊಂದು ನದಿಗೂ ದೇವರು ಒಂದು ವಿಶೇಷ ಪರಿಮಳವನ್ನು ಕೊಟ್ಟಿರುತ್ತಾನೆ.ಅದರ ನೀರಿನ ರುಚಿ,ಅದು ಹರಿಯುವ ಮಣ್ಣಿನ ಗುಣ ಅದರೊಳಗಿನ ಜಲಚರಗಳ ಮೈವಾಸನೆ ,ಸುತ್ತಲ ಹಸಿರು …ಎಲ್ಲಾ ಸೇರಿ ಅದು, ಸಂಭವಿಸಿರುತ್ತದೆ.  ಆ ಸಹಜ ಪರಿಮಳವೇ ನದಿಯ ಇರವನ್ನು ನಮಗೆ ಆಪ್ತಗೊಳಿಸುತ್ತದೆ.’ಎಂದು ಬೆಲ್ಲಾಳ ಮೂಲಕ ನುಡಿಸುವ ವಸುಧೇಂದ್ರರ ಮಾತನ್ನುಅಲ್ಲಗಳೆವಂತಿಲ್ಲ.

ದಿನನಿತ್ಯ ನಾ ನನ್ನ ಅಡುಗೆಮನೆಯಲ್ಲಿ ಬೇಕಾಬಿಟ್ಟಿಯಾಗಿ ಬಳಸುವ ಮೆಣಸು, ಜೀರಿಗೆಯಂಥ ಮಸಾಲೆ ಸಾಮಾನುಗಳಿಗೆ ಮಹಾನ್ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯಗಳ ಅಳಿವು-ಉಳಿವನ್ನು ನಿಣ೯ಯಿಸಬಲ್ಲಂಥ ಶಕ್ತಿಯಿತ್ತೇ  ಎಂಬ ಅಚ್ಚರಿ ಮೂಡುತ್ತದೆ. ಓದುತ್ತ ಹೋದಂತೆ ಭಾರತಕ್ಕೆ ಬಂದ ಹಸಿಮೆಣಸಿನಕಾಯಿಯ ಕಥೆ ಓದಿ ರೋಮಾಂಚನವಾಗುತ್ತದೆ.

ಲಿಸ್ಬನ್ ನಗರದ  ತೇಜೋದ ದಡದಲ್ಲಿ ಕುಳಿತ ಯುವಪ್ರೇಮಿಗಳ ಜೋಡಿ   ಬೆಲ್ಲಾ-ಗೇಬ್ರಿಯಲ್ ರಿಂದ ಶುರುವಾಗುವ ಈ ಕಾದಂಬರಿ ಅವರಿಬ್ಬರನ್ನು ಕಾರಣಾಂತರಗಳಿಂದ ಬೇಪ೯ಡುವಂತೆ ಮಾಡಿ ವಿಜಯನಗರದ ತುಂಗೆಯ ಮೂಲಕ ಹಾಯ್ದು ಗೋವಾದ ನಡುಗಡ್ಡೆಯಲ್ಲಿ ಮತ್ತೆ ಅಪರಿಚಿತರಂತೆ ಭೇಟಿ ಮಾಡಿಸುವ ಪರಿ ಅತ್ಯಂತ ಕೌತುಕಮಯವಾದದ್ದು.ಗೇಬ್ರಿಯಲ್ ಹೋಗಿ  ಅಮ್ಮದಕಣ್ಣ ಆದ ಡುಂ ಡುಮಕ್ ..ಕತೆ ರೋಚಕವೂ, ಮನಮಿಡಿಯುವಂಥದೂ ಆಗಿದೆ. ಧಮ೯ ಮಾಡಿದಷ್ಟು ಅನಾಹುತಗಳನ್ನು, ದುರಂತಗಳನ್ನುಬಹುಶಃ ಯಾವ ಯುದ್ಧಗಳಾಗಲೀ, ರಾಜಸತ್ತೆಗಳಾಗಲೀ ಅಥವಾ ಯಾವ ನೈಸಗಿ೯ಕ ವಿಕೋಪಗಳಾಗಲೀ ಮಾಡಿಲ್ಲವೆನ್ನುವುದು ಮನುಕುಲದ ಇತಿಹಾಸವನ್ನೋದಿದರೆ ಅಥ೯ವಾಗುತ್ತದೆ.’ಧಮಾ೯ಧಮದ ಸಂಘಷ೯ಣೆ,ರಕ್ಷಣೆಗಳಲ್ಲಿ ಕೊನೆಗೂ ಸೊರಗುವುದು ಸಮಾಜದ ಸೌಂದರ್ಯವೆಂಬುದು ಯಾರಿಗೂ ಸುಲಭಕ್ಕೆ ಅಥ೯ವಾಗುವುದಿಲ್ಲ.’..ಇಲ್ಲಿಯೂ ಅಷ್ಟೇ …ಧಮ೯ದ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಎಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ಅನ್ಯಾಯ..ಎಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ಅನಾಹುತಗಳು!! ಆದರೆ ಅದೆಲ್ಲದರ ನಡುವೆಯೂ ಅರಳುವ ಮಾನವೀಯತೆ, ಕರುಣೆ, ಪ್ರೀತಿಗಳ ಮಿಂಚು ಹೊಳೆದಂಥ ಬೆಳಕು ಆಶಾದಾಯಕವಾಗುತ್ತದೆ.ಚಂಪಕ್ಕ, ಅಡವಿಸಾಮಿ, ಮಮ್ತಾಜ್ ರಂಥ ಪುಟ್ಟ ಪಾತ್ರಗಳು ಔದಾರ್ಯತೆ ಮೆರೆಯುತ್ತವೆ.ಇದರಲ್ಲಿನ ಯಾವ ಪಾತ್ರವೂ ಗೌಣ ಎಂದೆನ್ನಿಸುವುದಿಲ್ಲ.ಎಲ್ಲವೂ ಓದುಗರ ಮನಃಪಟಲದಲ್ಲಿ ತನ್ನದೇ ಆದ ಸ್ಥಾನ ಗಿಟ್ಟಿಸಿಕೊಂಡು ಪಟ್ಟಾಗಿ ಕುಳಿತುಬಿಡುವುದು ಈ ಕಾದಂಬರಿಯ ವೈಶಿಷ್ಟ್ಯ .

ಮಹಾಸತಿ, ಲೆಂಕ ಇತ್ಯಾದಿಗಳ ವಿವರಣೆಗಳು ನಡುಕ ಹುಟ್ಟಿಸುತ್ತವೆ. ಆಗಾಗ ಭೈರಪ್ಪನವರ ಆವರಣ ಮತ್ತು ಕೆ.ವಿ.ಅಯ್ಯರ್ ಅವರ ಶಾಂತಲೆಯನ್ನು ಈ ಕೃತಿ ನೆನಪಿಸುತ್ತದಾದರೂ ತೇಜೋ-ತುಂಗಭದ್ರೆಯ ಹರಿವು, ಆಳಗಳೇ ಬೇರೆ ಎನ್ನುವುದು ನಿವಿ೯ವಾದ.      

ಬೆಲ್ಲಾ ತಮ್ಮ ಪ್ರೇಮದ ಕಾಣಿಕೆಯಾಗಿ ತನ್ನೊಡನೆ ಕಳಿಸಿದ್ದ ಹೊಂಬಣ್ಣದ ಮೀನುಗಳ ಹುಡುಕಾಟವನ್ನು ತುಂಗಭದ್ರೆಯ ತಟದಲ್ಲಿ ಜೀವನವಿಡೀ ನಡೆಸಿದ ಗೇಬ್ರಿಯಲ್ ಗೆ ಅವು ಹಂಪೆಯಲ್ಲಿ ನದಿ ಬದಿಯ ಪುಟ್ಟ ಹೊಂಡವೊಂದರಲ್ಲಿ ದೊರೆತು ಅವುಗಳನ್ನು ಅವನು ನದಿಯ ಮೂಲಪ್ರವಾಹಕ್ಕೆ ಅತಿಕಾಳಜಿಯಿಂದ ಸೇರಿಸುವುದು ಲೇಖಕರ ಸೂಕ್ಷ್ಮ ಸಂವೇದನೆಗೆ ಹಿಡಿದ ಕನ್ನಡಿಯಾಗಿದೆ.

ಇಲ್ಲಿ ನೀವು ಹೈಸ್ಕೂಲಿನ ಇತಿಹಾಸದಲ್ಲಿ ಓದಿದ್ದ ವಾಸ್ಕೋಡಿಗಾಮಾ, ಅಲ್ಬುಕಕ್೯, ಪೋಚು೯ಗೀಸರು….ಎಲ್ಲರೂ ಜೀವತಳೆದು ಕಣ್ಮುಂದೆ ಬರುತ್ತಾರೆ. ಮಾಪಳ-ತೆಂಬಕ್ಕ, ಕೇಶವ-ಹಂಪಮ್ಮರು ತೆಂಬಕಪುರದ ತೆಂಬಕಸಾಮಿಯೊಡನೆ ಸ್ಥಿರವಾಗಿ ಉಳಿದುಬಿಡುತ್ತಾರೆ ಎದೆಯ ಗೂಡಲ್ಲಿ.ವೇಶ್ಯೆಯಾದ ಗುಣಸುಂದರಿಯೊಡನೆ ಮಹಾರಾಜ ಕೃಷ್ಣದೇವರಾಯ ‘ಆಮುಕ್ತ ಮಾಲ್ಯದಾ’ಕೃತಿಯ ಕತೃವಾಗಿ ಚಚಿ೯ಸುವ ಭಾಗ ಬಹಳ ವಿಶಿಷ್ಟವಾಗಿದೆ.’ಕವಿಯಾದವನು ರೂಢಿಯನ್ನು ಮುರಿಯಬೇಕು.ರೂಢಿಯೊಂದಿಗೆ ಕೊಚ್ಚಿಕೊಂಡು ಹೋಗಬಾರದು.ರೂಢಿಗೆ ಹೊಂದಿಕೊಂಡು ಹೋಗಬೇಕಾದ್ದು ರಾಜಧಮ೯ವೇ ಹೊರತು ಕವಿಧಮ೯ವಲ್ಲ’..ಎಂದು ಅವಳಾಡುವ ಮಾತು ಸಾವ೯ಕಾಲಿಕ ಸತ್ಯ.’ಸಾಹಿತ್ಯವೆನ್ನವುದು ಚಕ್ರಾಧಿಪತಿಯನ್ನೂ ವಿನೀತಗೊಳಿಸುವ ಮೋಡಿಗೆ ಪುಳಕಗೊಂಡಳು’…ಎಂದು ಬರೆವ ವಸುಧೇಂದ್ರರು ಸಾಹಿತ್ಯದ ವಿರಾಟ್ ಸ್ವರೂಪವನ್ನು ಬಯಲು ಮಾಡಿ ಓದುಗರನ್ನೂ ಪುಳಕಗೊಳಿಸುತ್ತಾರೆ.’ಕಾಯುವಿಕೆಗಿಂತ ಅನ್ಯ ತಪವು ಇಲ್ಲ’..ಎಂಬ ದಾಸವಾಣಿಯ ಉಲ್ಲೇಖದ ಮೂಲಕ ಗುಣಸುಂದರಿಗಿರುವ ಸಮಕಾಲೀನ ಸಾಹಿತ್ಯ ಜ್ಞಾನವನ್ನೂ ಜೊತೆಗೇ ಜ್ಞಾನವಾಗಲೀ, ಕಲೆ ಸಾಹಿತ್ಯಗಳಾಗಲೀ ಯಾವೊಂದು ವಗ೯ದ ಸ್ವತ್ತೂ ಅಲ್ಲ ಎಂಬುದನ್ನು ಸಾಬೀತುಪಡಿಸುತ್ತಾರೆ.

ಪುರಂದರದಾಸರು -ಅಮ್ಮದಕಣ್ಣ ಹಾಗೂ ಹಂಪಮ್ಮನ ಪ್ರಸಂಗ ಅಪರೂಪದ್ದು.’ತುರುಕನವನಾದರೆ ಏನಾಯ್ತು?ತಿನ್ನೋಕೆ ಅವಲಕ್ಕಿ -ಬೆಲ್ಲಾ ಕೊಟ್ಟರೆ ಬೇಡ ಅಂತಾನೇನು?’ಎಂದು ದಾಸರು ಪ್ರಶ್ನಿಸುವ ಪರಿ ಅನನ್ಯವಾಗಿದೆ.ಕಾದಂಬರಿಯಲ್ಲಿ ವಿಜಯನಗರ, ಕೃಷ್ಣದೇವರಾಯ ಬಂದಮೇಲೆ ಪುರಂದರದಾಸರು ಬರದಿದ್ದರೆ ಹೇಗೆ ನಡೆದೀತು?!

ಈ  ಇಡಿಯ ಪುಸ್ತಕವನ್ನು ಕುಳಿತೇ ಓದಿದ್ದು ಇನ್ನೊಂದು ವಿಶೇಷ.ಯಾಕೆಂದರೆ ಓದುವುದರಲ್ಲೂ ಹಲವು ಪರಿ.ಅಡ್ಡಾಗಿ,ಮಲಗಿ, ಹೊರಳಾಡಿ, ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಓದುತ್ತ ಓದುತ್ತ ಕೈಯಿಂದ ಜಾರಿಸಿ, ಮತ್ತೆ ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಅದನ್ನು ದಿಂಬಿನಡಿಯೋ, ಎದೆಯಮೇಲೋ ಇಟ್ಟುಕೊಂಡು ನಿದ್ದೆಹೊಡೆದು …ಹೀಗೆ.ಆದರೆ ಇದನ್ನೋದುವಾಗ ಹಾಗೆಲ್ಲ ಮಾಡಲಾಗದು.ಅದರ ದಪ್ಪನೆಯ ಗಾತ್ರವೂ ಅದಕ್ಕೊಂದು ಕಾರಣ.ಅಂಥ ದಪ್ಪನಾದ ಪುಸ್ತಕವನ್ನು ಮಲಗಿ, ಹೊರಳಾಡಿ ಸುಲಭವಾಗಿ ಹಿಡಿಯಲಾಗದು.ಆದರೆ ನಿಜವಾದ ಕಾರಣ ಅದಲ್ಲ; ಇದರ ಕ್ಷಣಕ್ಷಣಕ್ಕೂ ಕುತೂಹಲ ಕೆರಳಿಸುವ ರೋಚಕ ಕಥನಾವಳಿ ನಿಮ್ಮನ್ನು ಅಡ್ಧಾಗಲು ಬಿಡುವುದೇ ಇಲ್ಲ.

 “ನೀರಿನ ಮೇಲೆ ಚಿತ್ರ ಕೆತ್ತಲಿಕ್ಕಾಗೋದಿಲ್ಲ .ಕತ್ತಿಯ ಗಾಯ ಮಾಡಲಿಕ್ಕಾಗೋದಿಲ್ಲ.ಅದಕೇ ನದಿಗೆ ನೆನಪಿನ ಹಂಗಿಲ್ಲ”…..ಅದಕ್ಕೆಂದೇ ಚಿರನೂತನೆಯಾಗಿ ತನ್ನೊಡಲಲ್ಲಿರುವ ಎಲ್ಲ ಪಾಪ ಕಲ್ಮಶಗಳನ್ನು ತೊಳೆದುಕೊಂಡು ಹರಿಯುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತಾಳೆ ಪರಮಪಾವನೆಯಾಗಿ.ಆದರೆ ನದಿಯ ದಡದಲ್ಲಿರುವ ಮಾನವ ಕುಲಕ್ಕೆ ಆ ಭಾಗ್ಯವಿಲ್ಲ.ಕೆತ್ತಿದ ಚಿತ್ರಗಳು,ಕತ್ತಿಯ ಗಾಯಗಳು, ನೆನಪಿನ ಹಂಗುಗಳು ಸದಾ ಕಾಡುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತವೆ….ತೇಜೋ-ತುಂಗಭದ್ರಾ  ನನ್ನನ್ನು ಕಾಡಿದಂತೆ  ಇಡಿ ಇಡಿಯಾಗಿ…ಬಿಡಿಬಿಡಿಯಾಗಿ..

“ಜೀವನವೆನ್ನವುದು ಭಗವಂತ ಸೃಷ್ಟಿಸಿದ ಕಲಾಕೃತಿ .ಅದು ಇರುವೆಯೇ ಆಗಲಿ, ಹುಳವೇ ಆಗಲಿ, ಹಾವೇ ಆಗಲಿ,ಪಶುವೇ ಆಗಲಿ ಕೊನೆಗೆ ಮನುಷ್ಯನೇ ಆಗಲಿ…..ಎಲ್ಲಾ ಜೀವವೂ ಅಪರೂಪದ ಕಲಾಕೃತಿಗಳೇ ಆಗಿರುತ್ತವೆ.ಅಂತಹ ಕಲಾಕೃತಿಗಳನ್ನು ಮುಕ್ಕುಗೊಳಿಸುವ ಹಕ್ಕು ಯಾವ ಮನುಷ್ಯನಿಗೆ ಇರಲು ಸಾಧ್ಯ? ಅದು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಅಕ್ಷಮ್ಯ ಅಪರಾಧ”……ಈ ಕಾದಂಬರಿಯಿಂದ ನಾವೆಲ್ಲರೂ ಅರಿಯಬೇಕಾದ, ಸಕಲ ಜೀವಗಳನ್ನೂ ಪರಸ್ಪರ ಗೌರವಿಸಿ ಸಹಬಾಳ್ವೆ ಮಾಡಬೇಕಾದ ಮಾತಿದು.

ವಸುಧೇಂದ್ರ ಅವರೇ, ನೀವೇ ಹೇಳುವಂತೆ “ಚೆಲುವಿನ ಪ್ರತಿಕೃತಿಗಳಿಗೆ ಆದಿ–ಅಂತ್ಯಗಳಿಲ್ಲ.ಅದಕ್ಕೇ ಈಗಲೂ ಕಲಾವಿದರು ಚಿತ್ರಗಳನ್ನು ಬರೆಯುತ್ತಲೇ ಇದ್ದಾರೆ.ಶಿಲ್ಪಗಳನ್ನು ಕಟೆಯುತ್ತಲೇ ಇದ್ದಾರೆ.”  ಅಂತಲೇ ನೀವೂ ಬರೆಯುತ್ತಲೇ ಇರಿ.ಧನ್ಯವಾದಗಳು …ಇಂಥದೊಂದು ಕಾದಂಬರಿಯನ್ನು  ಕನ್ನಡಿಗರಿಗೆ ನೀಡಿದ್ದಕ್ಕಾಗಿ…ಧನ್ಯವಾದ ಪ್ರಮೋದ್, ಈ ಪುಸ್ತಕವನ್ನು ನನಗೆ ದೊರಕಿಸಿದ್ದಕ್ಕಾಗಿ..

ಶ್ರೀಮತಿ ಗೌರಿಪ್ರಸನ್ನ