ಪೃಕೃತಿ ಕವಿಗಳಿಗೆ ಸದಾ ಸ್ಫೂರ್ತಿಯ ಚಿಲುಮೆ. ಅದರ ಚೆಲುವನ್ನು ಸವಿಯುತ್ತ, ಋತುಗಳ ಮಾಯೆಯ ಮೋಡಿಗೆ ಸಿಲುಕಿ ಆಧ್ಯಾತ್ಮದ ಸುಳಿಯಲ್ಲಿ ಕೊಚ್ಚಿ ಹೋಗುವುದ ಸಹಜ. ಸವಿತಾ ಮಧುಸೂದನ್ ದೀಪಾವಳಿ ಕನ್ನಡ ಕಾವ್ಯ ಸಮ್ಮೇಳನದಲ್ಲಿ ಎಚ್ಚೆಸ್ವಿ ಅವರ ಸಮ್ಮುಖದಲ್ಲಿ ಓದಿದ ಕವನಗಳು ಇದಕ್ಕೆ ಸಾಕ್ಷಿ.
ಜಲಧಾರೆ
ಧಮನೆ ಧುಮುಕುತಲಿದೆ
ಬಂಡೆಗಳನ್ನೊಡೆದು,
ಪ್ರಪಾತದಲ್ಲಡಗಿರುವ ಗುಪ್ತ
ಆತ್ಮಲಿಂಗಕೆ ಕ್ಷೀರಾಭಿಷೇಕವಿದು
ಕೆಳಗೆ ತಾ ಧುಮಕುತಲು
ಈ ಮನವ ಮೇಲೆತ್ತುತಿದೆ
ಅನ್ಯ ಗದ್ದಲವ ನುಂಗಿ ಆ ಧ್ವನಿಯು
ದೀರ್ಘ ಧ್ಯಾನ ಧಾರೆಯಂತಿರೆ
ತೊರೆದು ಚಂಚಲತೆಯ ಅದರಂತೆ
ಭಾವಾತಿಶಯದಲಿ ಮನವು,
ಅಂತರಾಳದಿ ಭಾವಾತೀತನೆಡೆಗೆ
ಅವತರಿಸಬಾರದೇಕಿಂದು?
ದಿಶೆ ತಪ್ಪಿ ದೂರವಾಗಿಯೂ
ಮತ್ತೆ ಕೂಡುವಂತೆ ಝರಿಯು,
ಐಕ್ಯವಾಗುತಲಿರಲಿ ಭಾವಗಳು
ಭಕ್ತಿ ಧಾರೆಯಲಿ, ಅತ್ತಿತ್ತ ಅಲೆದು
ತಿರುವು
ನಿನ್ನ ಪುಸ್ತಕದಲಿಹುದು
ಹೊಸ ಕುಡಿಗಳ; ಹಸಿರೆಲೆಗಳ
ಬಿಂಕ;
ನಿನ್ನದೇ ಪದದಡಿಯಲಿಹುದು
ಸೊರಗೊಣಗಿದ ಮೃತ ಎಲೆಗಳ
ಸಾಂದ್ರ.
ನಿಂತಿರುವೆ ನೀ ಸೂರ್ಯೋದಯದ
ಶುಭಗಳಿಗೆಯಿಂದ ಸೂರ್ಯಾಸ್ತವನು
ಕಾದು;
ಮತ್ತೆ ಸೂರ್ಯಾಗಮನವ ಕಾಯ್ವೆ
ಮತ್ತೊಂದು ಮಬ್ಬು ರಾತ್ರೆಯನು
ಹಾದು.
ಬಸಂತ ಋತು ಬರಲು
ಮೈದುಂಬಿ, ಮನದಣಿಯೆ ಹಿಗ್ಗಿ
ನಲಿವೆ;
ಮುನ್ನಡೆದು ಹೇಮಂತದಲಿ
ಸಿರಿತನವ ಕಳೆದು ಬರಿಗೈಯ್ಯಲೂ
ನಿಲ್ಲುವೆ
ಹಸಿರೆಲೆಗಳಿಗೂ, ತರಗೆಲೆಗಳಿಗೂ
ನೆಲೆಯಾಗಿ ತಂಗಿ, ಎಸಗುತಿದೆ
ಸೃಷ್ಟಿ;
ಹಗಳನಲ್ಲದೆ ಇರುಳನೂ
ಹೊತ್ತು ಸೂಸುತಿದೆ, ಸುಖ ದುಃಖಗಳ
ವೃಷ್ಟಿ.
ಅನಿವಾಸಿ - ಯು.ಕೆ ಕನ್ನಡಿಗರ ತಂಗುದಾಣ 