‘Black lives matter’ (ಕರಿಯರ ಜೀವಗಳಿಗೂ ಬೆಲೆಯಿದೆ) ಈ ಪದಪುಂಜ ಕಣ್ಣ ಮುಂದೆ ತರುವುದು, ಆಗಾಗ ಸುದ್ದಿವಾಹಿನಿಗಳಲ್ಲಿ ಬರುವ ಅಮೆರಿಕಾದ ಕರಿಯರ ಮೇಲಿನ ಪೋಲೀಸರ ಅತ್ಯಾಚಾರಗಳಷ್ಟೇ ಇರಲಿಕ್ಕಿಲ್ಲ. ಅವರವರ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ನಡೆದ, ಕೇಳಿದ, ನೋಡಿದ ಘಟನೆಗಳೂ ಇರಬಹುದು. ಈ ರೀತಿಯ ಘಟನೆಗಳು ಆಯಾ ದೇಶದ ರಾಜಕೀಯ-ಸಾಮಾಜಿಕ-ಆರ್ಥಿಕ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಆಧರಿಸಿ ಆಗಾಗ ಸ್ವಲ್ಪ ಹೆಚ್ಚೇ ಅನ್ನಿಸುವಷ್ಟು ಆಗಬಹುದು. ೯/೧೧ ಆದಾಗಿನಿಂದ ಹೆಚ್ಚಾಗಿದೆಯೇನೋ ಅನ್ನಿಸಿದರೂ, ಈ ರೀತಿಯ ನಡುವಳಿಕೆ ಮುಂಚಿನಿಂದಲೂ ಇದ್ದೇ ಇದೆಯಲ್ಲವೆ? ಅನಿವಾಸಿ ಬಳಗದ ಇಬ್ಬರು ಸದಸ್ಯರು, ಶ್ರೀವತ್ಸ ದೇಸಾಯಿ ಮತ್ತು ಉಮಾ ವೆಂಕಟೇಶ್ ತಮ್ಮ ಅನುಭವಗಳನ್ನು ಹಂಚಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ. – ಎಲ್ಲೆನ್ ಗುಡೂರ್ (ಸಂ.)

Black Lives Matter – ಉಮಾ ವೆಂಕಟೇಶ್

೯ ಸೆಪ್ಟೆಂಬರ್ ೨೦೦೧, ಅಮೆರಿಕೆಯ ಇತಿಹಾಸದ ಪುಟಗಳಲ್ಲಿ ಕರಾಳವಾದ ದಿನ. ನನ್ನ ಗಂಡ ಸತ್ಯಪ್ರಕಾಶ್ ಬರ್ಲಿನ್ನಿನಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಒಂದು ವರ್ಷದ ಸಬಾಟಿಕಲ್ ಸಮಯವನ್ನು ಅಲ್ಲಿನ ಮ್ಯಾಕ್ಸ್ ಪ್ಲಾಂಕ್ ಸಂಶೋಧನಾ ಸಂಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿ ಕಳೆಯಲು ನಿರ್ಧರಿಸಿದ್ದರು. ಹಾಗಾಗಿ ನಾವು ಬರ್ಲಿನ್ನಿಗೆ ಹೋಗಿ ಅಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ವಾಸ್ತವ್ಯಕ್ಕೆ ಬೇಕಾದ ಸಿದ್ಧತೆಯಲ್ಲಿದ್ದೆವು. ಬರ್ಲಿನ್ ನಗರದ ಪೂರ್ವಭಾಗದಲ್ಲಿರುವ, ಪಾಟ್ಸಡ್ಯಾಮ್ ಟೌನಿನಲ್ಲಿರುವ, ಡಾಯ್ಚ್ ಬ್ಯಾಂಕಿನಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಅಕೌಂಟ್ ತೆರೆಯಲು ಸರತಿಯಲ್ಲಿ ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದೆವು. ಅಲ್ಲೇ ಇದ್ದ ಟಿವಿಯಲ್ಲಿ ಬರುತ್ತಿದ್ದ CNN world ಸಮಾಚಾರದ ಕಡೆಗೆ ಆಗಾಗ ನಮ್ಮ ದೃಷ್ಟಿಯನ್ನೂ ಹರಿಸಿದ್ದೆವು. ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ, ನ್ಯೂಯಾರ್ಕಿನ ವರ್ಲ್ಡ್ ಟ್ರೇಡ್ ಕಟ್ಟಡದ ಉತ್ತರದ ಗೋಪುರಕ್ಕೆ ವಿಮಾನವೊಂದು ಬಂದಪ್ಪಳಿಸಿ, ಆ ಗೋಪುರ ಕುಸಿಯುವ ದೃಶ್ಯವನ್ನು ತೋರಿಸಿದರು. ನಾವೆಲ್ಲಾ, ಇದ್ಯಾವುದೋ ಬಿಡುಗಡೆಯಾಗಲಿದ್ದ ಹೊಸ ಹಾಲಿವುಡ್ ಚಿತ್ರದ ಟ್ರೈಲರ್ ಇರಬಹುದೆಂದು ತಿಳಿದು ಸುಮ್ಮನಿದ್ದೆವು. ಆದರೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಕ್ಷಣದಲ್ಲೇ ಮತ್ತೊಂದು ವಿಮಾನ ಟ್ರೇಡ್ ಸೆಂಟರ್ ಕಟ್ಟಡದ ದಕ್ಷಿಣ  ಗೋಪುರಕ್ಕೆ ಬಡಿದು ಅದೂ ಕುಸಿಯಲಾರಂಭಿಸಿತು. ನಾನು ನನ್ನ ಗಂಡ ಇದೇನಾಗುತ್ತಿದೆ ಎಂದು ಯೋಚಿಸುತ್ತಿರುವಾಗಲೇ, ಬ್ಯಾಂಕಿನ ಕ್ಲರ್ಕ್ ನಮ್ಮನ್ನು ಒಳಗೆ ಕರೆದಳು. ನಾವು ಕುತೂಹಲದಿಂದ ಟಿವಿ ಕಡೆಗೆ ಕೈ ತೋರಿಸಿದಾಗ, ಇಂಗ್ಲೀಷಿನಲ್ಲಿ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಆಕೆ, ನ್ಯೂಯಾರ್ಕಿನಲ್ಲಿ ಘಟಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಆಂತಂಕವಾದಿ ಆಕ್ರಮಣದ ಬಗ್ಗೆ ನಮಗೆ ತಿಳಿಸಿದಾಗ ದಿಗ್ಬ್ರಮೆಯಾಯಿತು. ಮುಂದಿನ ಹಲವಾರು ವಾರಗಳ ಕಾಲ ಕೇವಲ ಆ ಕರಾಳ ಘಟನೆಯಿಂದ ಪ್ರಪಂಚದಾದ್ಯಂತ ನಡೆದ ಘಟನೆಗಳು ಈಗ ಇತಿಹಾಸದ ಪುಟಗಳಲ್ಲಿ ಸೇರಿಹೋಗಿವೆ. ಆದರೆ ೨೦೦೧ರ ಆ ಆತಂಕವಾದದ ಘಟನೆಯ ನಂತರ ಪ್ರಪಂಚ ಮೊದಲಿನಂತಿಲ್ಲ. ಎಲ್ಲವೂ ಬದಲಾಯಿಸಿತು. ಒಂದು ದೇಶದ ಜನ, ಮತ್ತೊಂದು ದೇಶದ ವರ್ಣದವರನ್ನು ನೋಡುವ ದೃಷ್ಟಿಯೇ ಬದಲಾಯಿಸಿತು. ಈ ಘಟನೆಯ ನಂತರ ಮುಸ್ಲಿಮ್ ಜನಾಂಗ ಅನುಭವಿಸಿದ ಕಷ್ಟ, ದ್ವೇಷದ ನಡವಳಿಕೆಗಳನ್ನು ಇನ್ನೂ ನೋಡುತ್ತಲೇ ಇದ್ದೀವಿ. ಅಮೆರಿಕೆಯಲ್ಲಿ, ಸ್ಥಳೀಯ ಸಂಕುಚಿತ ಮನೋಭಾವದ ಬಿಳಿಯರು, ಆ ಘಟನೆಯ ತರುವಾಯ ಕಂದುಬಣ್ಣದ ಏಶಿಯನ್ ಜನಾಂಗದವರೊಡನೆ ಬಹಳ ಕೆಟ್ಟದಾಗಿ ವರ್ತಿಸಿದ್ದರು ಎಂದು ಕೇಳಿದ್ದೆವು.

ಇದಾಗಿ ನಾಲ್ಕು ವರ್ಷಗಳ ನಂತರ, ೨೦೦೫ರಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಗಂಡ ಕಾರ್ಡಿಫ಼್ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾಲಯದ ತಮ್ಮ ಪಿ.ಎಚ್.ಡಿ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು ಮತ್ತು ಪೋಸ್ಟ್ ಡಾಕ್ಟರಲ್ ಸಂಶೋಧಕರೊಂದಿಗೆ, ಲೂಸಿಯಾನ ರಾಜ್ಯದಲ್ಲಿರುವ, ನ್ಯೂ ಓರ್ಲಿಯನ್ಸ್ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾಲಯದಲ್ಲಿ ನಡೆಯಲಿದ್ದ ಕಾನ್ಫ಼ರೆನ್ಸ್ ಒಂದಕ್ಕೆ ಹೋಗಿದ್ದರು. ಏರ್ ಪೋರ್ಟಿನಿಂದ ಬಾಡಿಗೆ ಕಾರಿನಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳ ಜೊತೆ ತಾವೇ ಕಾರು ಚಲಾಯಿಸುತ್ತಾ ಹೈವೇನಲ್ಲಿ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದಾಗ ನಡೆದ ಒಂದು ಘಟನೆ ನೇರವಾಗಿ ವರ್ಣೀಯ ದ್ವೇಷಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದ್ದು. ಅಮೆರಿಕೆಯ ಹಲವಾರು ದಕ್ಷಿಣದಲ್ಲಿರುವ ರಾಜ್ಯಗಳಲ್ಲಿ, ಪೋಲೀಸ್ ಆಫೀಸರುಗಳು ಬಹಳ ನಿರ್ದಯರು ಎನ್ನುವುದನ್ನು ನಮ್ಮ ಗೆಳೆಯರ ಬಾಯಿಂದ ಕೇಳಿದ್ದೆವು.  ಕೈಯಲ್ಲಿರುವ ಗನ್ ಅಥವಾ ಪಿಸ್ತೂಲನ್ನು ಚಲಾಯಿಸಲು ಅವರು ಹಿಂದೆಮುಂದೆ ನೋಡುವುದಿಲ್ಲ ಎನ್ನುವ ವಿಷಯವೂ ನಮಗೆ ತಿಳಿದಿತ್ತು. ಹಾಗಾಗಿ ನನ್ನ ಗಂಡ ಸತ್ಯಪ್ರಕಾಶ್, ವೇಗದ ಮಿತಿಯನ್ನು ಸ್ವಲ್ಪವೂ ಮೀರದಂತೆ, ಬಹಳ ಎಚ್ಚರಿಕೆಯಿಂದ ಕಾರನ್ನು ಚಲಾಯಿಸುತ್ತಿದ್ದರಂತೆ. ಸುಮಾರು ಒಂದೂವರೆ ಗಂಟೆ ದೂರದ ಅವರ ಪ್ರಯಾಣದಲ್ಲಿ, ಮೊದಲು ಅರ್ಧ ಗಂಟೆ ಯಾವ ತೊಂದರೆಯೂ ಆಗಲಿಲ್ಲ. ನಂತರ ಇದ್ದಕಿದ್ದಂತೆ ಅವರ ಮುಂದೆ ಒಂದು ಪೋಲೀಸ್ ಕಾರ್ ವೇಗವಾಗಿ ದಾಟಿ ಹೋಯಿತು. ಅದನ್ನು ನೋಡಿ ಸತ್ಯ, ಯಾವುದೋ ಆಕ್ಸಿಡೆಂಟ್ ಆಗಿರಬೇಕು, ಸರಿ ಇನ್ನು ತಮ್ಮ ಪ್ರಯಾಣಕ್ಕೆ ಅಡಚಣೆ ಇದೆ ಎಂದು ತಮ್ಮ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿದ್ದ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳನ್ನು ಎಚ್ಚರಿಸಿದರಂತೆ. ಸುಮಾರು ೧೦ ಗಂಟೆಯ ವಿಮಾನ ಪ್ರಯಾಣದಲ್ಲಿ ನಿದ್ದೆಗೆಟ್ಟಿದ್ದ ಅವರೆಲ್ಲಾ ತೂಕಡಿಸುತ್ತಿದ್ದಾಗಲೇ, ಮತ್ತೊಂದು ಪೋಲೀಸ್ ಕಾರ್ ಇವರ ಬೆನ್ನಟ್ಟಿ ಬಂದು, ಕಾರನ್ನು ಪಕ್ಕದ ಹಾರ್ಡ್ ಶೋಲ್ಡರಿನಲ್ಲಿ ನಿಲ್ಲಿಸಬೇಕೆಂದು ಆಣತಿ ಇತ್ತಾಗ, ಸತ್ಯ ಅವರಿಗೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಆಶ್ಚರ್ಯವಾಯಿತು. ವೇಗದ ಮಿತಿಯಲ್ಲೇ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೇನೆ, ಆದರೂ ಇದೇಕೆ ತನ್ನನ್ನು ತಡೆಹಾಕುತ್ತಿದ್ದಾರೆ ಎಂದು ಸ್ವಲ್ಪ ಗಾಬರಿಯೂ ಆಯಿತು. ಸರಿ ವಾಹನದಿಂದ ಕೆಲಗಿಳಿದು ಬಂದ ಪೋಲೀಸ್ ಅಧಿಕಾರಿ, ಸತ್ಯ ಅವರನ್ನು ಕಾರಿನಿಂದ ಹೊರಗೆ ಬರಬೇಕೇಂದು ಆಣತಿ ಇತ್ತಾಗ ಅವರ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳೂ ಗಾಬರಿಗೊಂಡರು. ಸತ್ಯ ಕೆಳಗಿಳಿದು ತಮ್ಮ ಲೈಸೆನ್ಸ್, ಪಾಸ್ಪೋರ್ಟ್ ಎರಡನ್ನೂ ತೋರಿಸಿದಾಗ, ಅದನ್ನು ಸರಿಯಾಗಿ ನೋಡದೆ, ನೀನು ಎಲ್ಲಿಗೆ ಹೋಗುತ್ತಿರುವೆ? ನಿನ್ನ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿರುವವರು ಯಾರು? ನಿನ್ನ ವೃತ್ತಿಯೇನು? ನಿನ್ನ ಧರ್ಮ ಯಾವುದು? ನೀನು ಮುಸ್ಲಿಮ್ ಜನಾಂಗಕ್ಕೆ ಸೇರಿದವನೇ? ನಿನ್ನ ಕಾರಿನಲ್ಲಿ ಬಾಂಬ್ ಇದೆಯೇ? ನೀನೊಬ್ಬ ಉಗ್ರವಾದಿಯೇ? ಎಂದು ಪ್ರಶ್ನೆಗಳ ಸುರಿಮಳೆಯನ್ನೇ ಸುರಿಸಿದನಂತೆ. ಅಮೆರಿಕೆಯ ದಕ್ಷಿಣ ರಾಜ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ಪೋಲೀಸ್ ಅಧಿಕಾರಿಗಳು ಭ್ರಷ್ಟರು, ಒಂದು ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಲೈಸೆನ್ಸ್ ಗೂಂಡಾಗಳಿದ್ದಂತೆ ಎಂದು ಕೇಳಿದ್ದರಿಂದ ಎಲ್ಲಾ ಪ್ರಶ್ನೆಗೂ ಸಮರ್ಪಕವಾಗಿಯೇ ಉತ್ತರಿಸಿದ ಸತ್ಯಪ್ರಕಾಶ್, ಧರ್ಮದ ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ ತಾವು ಒಬ್ಬ ನಾಸ್ತಿಕ ಎಂದು ಉತ್ತರಿಸಿದಾಗ, ಪೋಲೀಸ್ ಅಧಿಕಾರಿಗೆ ಇಷ್ಟವಾಗಲಿಲ್ಲ. ನೀನು ಹೇಳುತ್ತಿರುವುದು ಸುಳ್ಳು, ಎಲ್ಲಾ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳಿಗೂ ಒಂದು ಧರ್ಮವಿದ್ದೇ ಇರುತ್ತದೆ ಎಂದು ದಬಾಯಿಸಿದಾಗ, ಸತ್ಯಪ್ರಕಾಶ್, ಇರಬಹುದು, ಆದರೆ ನಾನೊಬ್ಬ ಭೌತಶಾಸ್ತ್ರ ವಿಜ್ಞಾನಿ, ನನಗೆ ಯಾವ ದೇವರೂ ಮತ್ತು ಧರ್ಮದಲ್ಲಿ ನಂಬಿಕೆಯಿಲ್ಲ ಎಂದಾಗ, ಅದು ಸರಿಯಲ್ಲ. ನೀನು ಧರ್ಮನ್ನು ಪಾಲಿಸಬೇಕು. ಅದೇ ಸರಿಯಾದ ದಾರಿ. ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ಹೀಗೆ ತೊಂದರೆಗೆ ಸಿಕ್ಕಿಬೀಳುತ್ತೀಯಾ ಎಂದು ಗದರಿದನಂತೆ. ಕಡೆಗೊಮ್ಮೆ ಸತ್ಯನನ್ನು ಬಿಟ್ಟ ನಂತರ, ಅವರ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿದ್ದ ಫ಼್ರಾನ್ಸ್ ದೇಶದ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಯನ್ನು ಕಾರಿನಿಂದ ಹೊರಕ್ಕೆ ಇಳಿಸಿ, ಅವನನ್ನೂಇದೇ ರೀತಿ ಅಸಬಂದ್ಧವಾಗಿ ಪ್ರಶ್ನಿಸಿ, ಕಡೆಗೊಮ್ಮೆ ಅವರನ್ನು ಬೆದರಿಸಿ ಹೊರಟುಹೋದನಂತೆ. ಇದು ಸುಮಾರು ಒಂದು ಗಂಟೆಯ ಕಾಲ ನಡೆದ ಘಟನೆ. ಕಾರಿನಲ್ಲಿದ್ದ ಅವರ ಇತರ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು ಹೆದರಿ ನಡುಗಿದ್ದರಂತೆ. ಅವರೆಲ್ಲರ ಕಣ್ಗಳೂ, ಪೋಲೀಸ್ ಅಧಿಕಾರಿಯ ಪಿಸ್ತೂಲ್ ಕಡೆಗೇ ಇತ್ತಂತೆ. ಎಲ್ಲಾದರೂ ಅವನು ತಲೆಕೆಟ್ಟು ಗುಂಡು ಹಾರಿಸಿದರೇನು ಗತಿ ಎಂದು ಹೆದರಿ ಹಣ್ಣಾಗಿದ್ದ ಅವರು ಕಡೆಗೆ ಕಾನ್ಫ಼ರೆನ್ಸ್ ಸ್ಥಳಕ್ಕೆ ತಡವಾಗಿ ತಲುಪಿದಾಗ ಅವರ ಮನಸ್ಸು ತಲ್ಲಣವಾಗಿತ್ತು. ಅಲ್ಲಿನ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾಲಯದ ಅವರ ಸಹೋದ್ಯೋಗಿಗಳು, ವಿಷಯ ತಿಳಿದು ನಾಚಿಕೆ ಮತ್ತು ಅವಮಾನದಿಂದ ತಲೆತಗ್ಗಿಸಿ ಕ್ಷಮೆ ಕೋರಿದ್ದರೆಂದು ಸತ್ಯ ತಿಳಿಸಿದ್ದು ನೆನಪಿದೆ. ಇದೊಂದೇ ಬಾರಿ ಅಲ್ಲ. ಸತ್ಯ ಅವರ ವೃತ್ತಿ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಇಂತಹ ಘಟನೆಗಳು ಅನೇಕ ಬಾರಿ ಜರುಗಿವೆ. ಏರ್ಪೋರ್ಟಿನಲ್ಲಂತೂ ಅವರನ್ನು ಪ್ರತೀ ಬಾರಿ ವಿಶೇಷವಾದ ತಪಾಸಣೆಗೊಳಪಡಿಸುತ್ತಾರೆ. ಇದು ವರ್ಣದ್ವೇಷವಲ್ಲದೇ ಮತ್ತೇನು? ಕೇವಲ ಮನುಷ್ಯನ ಬಣ್ಣ ಮತ್ತು ಅವನ ಸಂತತಿಯನ್ನು ನೋಡಿ ಅವನನ್ನು ಅವಮಾನಪಡಿಸುವುದು ಯಾವ ನ್ಯಾಯ? ಇಂದಂತೂ ಅಮೆರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಆಫ಼್ರಿಕನ್ ಮೂಲದ ಅಮೆರಿಕನ್ನರನ್ನು ಇನ್ನೂ ಅನ್ಯಾಯವಾಗಿ ಹಿಂಸೆಗೊಳಪಡಿಸಿ ಅವರನ್ನು ಕೊಲ್ಲುವ ಅಮಾನುಷ ಕೃತ್ಯ ಮುಂದುವರೆದಿದೆ. ಮಾನವ ಎಷ್ಟು ತಂತ್ರಜ್ಞಾನ ಮತ್ತು ವಿಜ್ಞಾನದಲ್ಲಿ ಮುಂದುವರೆದರೇನು? ಮಾನವಿಕ ಮೌಲ್ಯಗಳನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡು ಪಶುವಿನ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ವರ್ತಿಸುತ್ತಲೇ ಇದ್ದಾನೆ. ಇದು ನಮ್ಮ ಮಾನವ ಕುಲಕ್ಕೇ ಅವಮಾನ.

– ಉಮಾ ವೆಂಕಟೇಶ್.

***********************************************************************

 Black Lives Matter:  ನನ್ನ ಅನುಭವ – ಶ್ರೀವತ್ಸ ದೇಸಾಯಿ

ಇದೇ ವರ್ಷ(2020) ಮೇ ತಿಂಗಳಲ್ಲಿ ಅಮೇರಿಕದ ಮಿನ್ನಿಯಾಪೋಲಿಸ್ ನಲ್ಲಿ ಜಾರ್ಜ್ ಫ್ಲಾಯ್ಡ್ ಎನ್ನುವ ಕರಿಯ ಮನುಷ್ಯನ ಹತ್ಯೆಯಾದ ಮೇಲೆ Black Lives Matter (2013 ರಲ್ಲೇ ಸ್ಥಾಪನೆಯಾಗಿತ್ತು) ಎನ್ನುವ ಘಟಕದ ಪ್ರತಿಭಟನೆ, ಆಂದೋಲನಗಳು ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲ ಕಡೆ ಹರಡಿತು. ಇದೇ ಜೂನ್ ತಿಂಗಳಲ್ಲಿ ”ಅನಿವಾಸಿ’ಯ ಸಂಪಾದಕರು ಓದುಗರ ಅನುಭವಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಬರೆಯಲು ಕರೆ ಕೊಟ್ಟರು. ಆಗ ಅವಿತುಕೊಂಡಿದ್ದ ಎರಡು ಅನುಭವಗಳನ್ನು ಹೆಕ್ಕಿ ತೆಗೆದೆ.

ರೇಸಿಸಂ (racism, racialism) ಎಲ್ಲಕಡೆಗೆ, ಬಹುಕಾಲದಿಂದ ಕಂಡುಬರುತ್ತದೆ. ಆಗಾಗ ಈ ವರ್ಣಭೇದ ಅಥವಾ ಜನಾಂಗಗಳಲ್ಲಿಯ ಪಕ್ಷಪಾತ ಧೋರಣೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಪ್ರತಿಭಟನೆಗಳು ಕಾರಣಾಂತರಗಳಿಂದ ತಲೆಯೆತ್ತಿ ಕಾಡುತ್ತಾ ಬಂದಿವೆ. ಹತ್ತೊಂಬತ್ತು ನೂರಾ ಎಪ್ಪತ್ತರ ದಶಕದಲ್ಲಿ ಯು ಕೆ ಗೆ ಬಂದ ನಾನು ಹಲವಾರು ಸಣ್ಣ ಪುಟ್ಟದಾದ ಎಂದು ಅನಿಸಿದರೂ, ಒಂದೆರಡು ಮನಸ್ಸಿಗೆ ನೋವು ಮಾಡುವಂತ ಘಟನೆಗಳನ್ನು ಅನುಭವಿಸಿದ್ದರೂ, ನೆನಪಿನ ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿ ಒತ್ತಿ ಬದುಕುತ್ತಾ ಬಂದಿದ್ದೇನೆ. ಇತ್ತೀಚಿನ ಘಟನೆಗಳು ಮತ್ತು ಈ ಆಹ್ವಾನದಿಂದ ಆ ನೆನಪುಗಳು ಮತ್ತೆ ಮರುಕಳಿಸಿವೆ.

 1940ರ ಕಾಲದಿಂದಲೂ ದಕ್ಷಿಣ ಏಶಿಯಾದ ವಲಸಿಗ ಡಾಕ್ಟರುಗಳು (ಭಾರತ, ಪಾಕಿಸ್ತಾನ, ಸಿಂಹಳ, ಅಥವಾ ದೂರ ಪ್ರಾಚ್ಯ ದೇಶದವರು) ಈ ದೇಶದಲ್ಲಿ ನ್ಯಾಶನಲ್ ಹೆಲ್ಥ್ ಸರ್ವಿಸ್ (NHS) ದಲ್ಲಿ ಕೆಲಸಮಾಡುತ್ತ ಬಂದಿದ್ದಾರೆ. 1960-70ರ ದಶಕಗಳಲ್ಲಿ ಆ ಸಂಖ್ಯೆ ಹೆಚ್ಚಾದಾಗ ಜನರಲ್ಲಿ ಈ ಭೇದ ಭಾವನೆ ಹೆಚ್ಚಾದಂತೆ ನನ್ನ ಅನಿಸಿಕೆ. ಆಗ ಈದೇಶದ ಬಿಳಿಯರಲ್ಲಿ ಪಾಕಿಸ್ತಾನ, ಭಾರತೀಯ ಮತ್ತಿತರ ಕಂದು-ಕಪ್ಪು ಚರ್ಮದ ವೈದ್ಯರುಗಳು ಮತ್ತಿತರ ಸಿಬ್ಬಂದಿಗಳು ಎರಡನೆಯ ದರ್ಜೆಯವರು ಅನ್ನುವ ಭಾವನೆ ಇತ್ತು.

1) 1970  ರ ಆಸು ಪಾಸು, ಆಸ್ಪತ್ರೆಯಲ್ಲಿ.

1970ರ ಮಧ್ಯದಲ್ಲಿ ಉಚ್ಚ ಶಿಕ್ಷಣಕ್ಕಾಗಿ ನಾನು ಈ ದೇಶಕ್ಕೆ ಬಂದೆ.ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಸ್ನಾತಕೋತ್ತರ ವೈದ್ಯಕೀಯ ಪದವಿ ಪಡೆದು, ನಂತರ ನನ್ನ ಸ್ಪೆಷಾಲಟಿಯಲ್ಲಿ (ಕಣ್ಣಿನ ರೋಗಗಳ ವಿಷಯಗಳಲ್ಲಿ)  ಸಾಕಷ್ಟು ಅನುಭವವಿದ್ದರೂ ನಾನು FRCS ಡಿಗ್ರಿಗೆ ಓದುವಾಗ ವೇಲ್ಸ್ ಪ್ರಾಂತದಲ್ಲಿ ಆಗ ಜೂನಿಯರ್ ಡಾಕ್ಟರ್ ಅಂತ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಾಗ ಆದ ಮೊದಲ ಅನುಭವ. ಒಂದೆರಡು ಸಲ ಮುಂದೆಯೂ ಇಂಥ ಘಟನೆಗಳು ಆದವು. ಹಿಂದಿನ ದಿನ ಬಿಬಿಸಿ ಟೆಲಿವಿಷನ್, ಮತ್ತು ಆ ದಿನದ ಸುದ್ದಿ ಮಾಧ್ಯಮಗಳಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬ ವರ್ಣೀಯ ಡಾಕ್ಟರು ’’ತನ್ನ ವೃತ್ತಿಯಲ್ಲಿ ಮಾಡಿದ ತಪ್ಪಿನಿಂದ ಆದ ಹಾನಿ, ಆ ’ಅಪರಾಧ’ಕ್ಕೆ ಮೆಡಿಕಲ್ ಕೌನ್ಸಿಲ್ ಗೆ ದೂರು” ಅನ್ನುವ ಸುದ್ದಿ ಬಿತ್ತರಣೆಯಾಗಿತ್ತು. ಮರುದಿನ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಆಸ್ಪತ್ರೆಗೆ ಅಪಾಯಿಂಟ್ಮೆಂಟ್ ಬಂದ ರೋಗಿಗಳು ನನ್ನನ್ನು ’ಕರಿಯ’ ಡಾಕ್ಟರೆಂದು ನೋಡಲು ನಿರಾಕರಿಸಿದರು. ಮೊದಲನೇ ಇಂಥ ಅನುಭವದಿಂದ ಸ್ವಾಭಿಮಾನಕ್ಕೆ ಕೊಡಲಿಪೆಟ್ಟು ಬಿದ್ದಂತಾಯಿತಾದರೂ ಆಗ ಪ್ರತಿಭಟಿಸುವ ಸಾಧ್ಯತೆಯೇ ಇರದ್ದರಿಂದ ಬಂದ ಹೊಸತರಲ್ಲಿ ಶಾಂತಿಯಿಂದ ನುಂಗಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಾಯಿತು. ಮೊದಲೆರಡು ಸಲ ಇದನ್ನು ಸಹಿಸುವದು ಕಷ್ಟವಾದರೂ ಉಪಾಯವಿಲ್ಲದೆ ಆ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳನ್ನು ನನ್ನ ವರಿಷ್ಠರಾದ ’ಬಿಳಿಯ ಕನ್ಸಲ್ಟಂಟನ’ ಕಡೆಗೇ ತಪಾಸಣೆ ಯಾ ಚಿಕಿತ್ಸೆಗೆ ಕರೆದೊಯ್ಯಲು ನರ್ಸ್ ಗೆ ಹೇಳ ಬೇಕಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಒಂದೆರಡು ತಿಂಗಳ ನಂತರ ಇನ್ನೊಮ್ಮೆ ಇದೇ ತರಹ ಘಟನೆ ನಡೆದಾಗ, ತನಗೆ ಆಗಲೇ ಆ ದಿನದ  ರೋಗಿಗಳ ’’ಫುಲ್ ಲಿಸ್ಟ್ ಅಪ್ಪಾಯಿಂಟಮೆಂಟ್ಸ್” ಇರುವಾಗ ಪಾಪ ಆತನಾದರೂ ಏನು ಮಾಡಿಯಾನು? ಈಗಾಗಲೇ ಆ ಹಿರಿಯ ವೈದ್ಯ ಕನ್ಸಲ್ಟಂಟನಿಗೆ ನನ್ನ ಕೆಲಸದಲ್ಲಿ ಪೂರ್ತಿ ವಿಶ್ವಾಸವಿದ್ದುದರಿಂದ ರೋಗಿಗಳಿಗೆ ಆತ ಹೇಳಿದ ಮಾತು: ”ಈತ ನುರಿತ ಡಾಕ್ಟರ್. ನನಗೇ ಏನಾದರೂ ಕಾಯಿಲೆ ಆದಲ್ಲಿ ಈತನಿಂದಲೆ ನನಗೇ ಚಿಕೆತ್ಸೆಮಾಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುವಷ್ಟು ನಂಬಿಕೆಯಿದೆ ಈತನ ಮೇಲೆ. ಇಂದು ಆತನನ್ನೇ ನೋಡಬಹುದಲ್ಲ. ಮುಂದಿನ ಸಲ ನೋಡೋಣ.” ಹಾಗೆ ಹೇಳಿ ಮತ್ತೆ ವಾಪಸ್ ನನ್ನ ಕಡೆಗೇ ಕಳಿಸಿ ಸಮಸ್ಯೆಯನ್ನು ಬಗೆಹರಿಸಿದ್ದಲ್ಲದೆ ನನಗೆ ಸರ್ಟಿಫಿಕೇಟ್ ಸಹ ಕೊಟ್ಟಂತೆ ನನಗೆ ಅನಿಸಿತು. ಅದು ಬರೀ ತೋರಿಕೆಯೇ ಅಲ್ಲ ತಾನೆ ಅಂತ ಆಗ ನನಗೆ ಅನಿಸಲೂ ಇಲ್ಲ. ಇಂಥ ಅನೇಕ ಘಟನೆಗಳನ್ನು ನಮ್ಮ ಸಹೋದ್ಯೋಗಿಗಳು ಮತ್ತು ಬೇರೆ ಊರುಗಳಲ್ಲಿಯ ಮಿತ್ರರು ಆಗಿನ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಅನುಭವಿಸಿದ್ದು ಈಗ ನೆನಪಾಗುತ್ತದೆ. ಈಗ ಕಾಲ ಬದಲಾಗಿದೆ. ಇತ್ತೀಚಿನ ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ಜನಸಾಮಾನ್ಯರಿಗೆ ನಮ್ಮವರ ವೈದ್ಯಕೀಯ ಪರಿಣಿತಿಯ ಬಗ್ಗೆ ಅರಿವಾಗಿದ್ದರೂ ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ’ಅಜ್ಞಾನಿಗಳು’ ಆಗಾಗ ಇನ್ನೂ ಸವಾಲೊಡ್ಡುತ್ತಿರುತ್ತಾರೆ ಎಂದು ನನ್ನ ಗ್ರಹಿಕೆ.

2) 1992ರ ಸುಮಾರು ನಡೆದದ್ದು: 

ಆಗ ಜನರ ವಿಚಾರ – ಆಚರಣೆಯಲ್ಲಿ ವರ್ಣಭೇದ ಭಾವನೆ ಗುಪ್ತವಾಗಿದ್ದರೂ ಇನ್ನೂ ”ಸಾಂಸ್ಥಿಕ ವರ್ಣಭೇದ ನೀತಿ” (”Institutional racism”)  ಪದದ ಬಳಕೆ ಅಷ್ಟಾಗಿ ಕೇಳಿ ಬರುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ, ಪತ್ರಿಕೆಗಳಲ್ಲಿ ಚಾಪಿಸುತ್ತಿದ್ದಿಲ್ಲ. ಈ ಮಧ್ಯೆ 22 ಎಪ್ರಿಲ್, 1992 ರಂದು ಸಂಜೆ ಲಂಡನ್ ದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಕರಾಳ ದುರ್ಘಟನೆ ಸಂಭವಿಸಿತು. ಸ್ಟೀವನ್ ಲಾರೆನ್ಸ್ ಎನ್ನುವ 19 ವರ್ಷದ ಕರಿಯ ಯುವಕ ಒಂದು ಸಾಯಂಕಾಲ ಮನೆಗೆ ಹೋಗಲು ಬಸ್ಸಿಗೆ ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದಾಗ ಅವನ ಮೈಮೇಲೆರಗಿದ ಐವರು ಬಿಳಿಯ ಯುವಕರಿಂದ ಆತನ ಘೋರ ಕೊಲೆಯಾಯಿತು. ಅದು ಮುಂದೆ ಸತತವಾಗಿ ಎರಡು ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ಸುದ್ದಿ ಮಾಡಿತು. ಇನ್ನೂ ಆಗಾಗ ಅದರ ತೆರೆಗಳೆದ್ದು ಅಪ್ಪಳಿಸುತ್ತವೆ. ಅಪರಾಧಿಗಳು ಸಿಕ್ಕರೂ ಅವರಿಗೆ ಶಿಕ್ಷೆಯಾಗಲಿಲ್ಲ. ದೀರ್ಘಕಾಲದ ನಂತರ ಅದರ ತನಿಖೆಯಾಗಿ ನಂತರ ಹೊರಬಿದ್ದುದೇ ಮೆಕ್ಫರ್ಸನ್ ರಿಪೋರ್ಟ್ (1999).ಅದರಲ್ಲೇ ಈ ರೇಸಿಸಮ್ ದ ವ್ಯಾಖ್ಯೆ ಇದೆ: ಒಂದು ಸಮುದಾಯದಲ್ಲಿ ಅಥವಾ ಸಂಘ, ಸಂಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿ ಹಾಸುಹೊಕ್ಕ ’ಮಾಮೂಲು’ ಎಂದೆನಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ವರ್ಣಭೇದ ನೀತಿ ಅದು ಎಂದು. ಇದೆಲ್ಲ ಹೊರಬಂದುದು ನನ್ನ ಈ ಕೆಳಗಿನ ಅನುಭವದ ನಂತರ. ಈ ತರದ Institutional racism ಈಗಲೂ ಕಂಡುಬಂದರೆ ಆಶ್ಚರ್ಯವಿಲ್ಲ. ನನ್ನ ಅನುಭವದ ಸಾರ ಹೀಗಿದೆ:

ಅಂದು ನಾನು ನನ್ನ ಕುಟುಂಬದೊಂದಿಗೆ ಕಳೆದ ’ಮಾಮೂಲು’ ಶನಿವಾರವಾಗಿತ್ತು. ಆ ಸಂಜೆ ನನ್ನ ವೋಲ್ವೋ ಕಾರನ್ನು ಎಂದಿನಂತೆ ಸಾವಕಾಶವಾಗಿ ಎಚ್ಚರಿಕೆಯಿಂದ ಡ್ರೈವ್ ಮಾಡುತ್ತ ಆಗತಾನೆ ಬೇಸಿಂಗ್ ಸ್ಟೋಕಿನ ಆ ರೌಂಡಬೌಟ್ ದಾಟಿ ಲಂಡನ್ ಕಡೆಗೆ ಗಾಡಿಯನ್ನು ತಿರುಗಿಸಿದ್ದೆ. ಒಮ್ಮಿಂದೊಮ್ಮೆಲೆ ಎಲ್ಲಿಂದಲೋ ನೀಲಿ ಬೆಳಕಿನ ಫ್ಲಾಷ್ ಲೈಟ್ ಹಾಕಿಕೊಡು ನನ್ನ ಮುಂದೆ ಬಂದೆರಗಿತು ಆ ಪೋಲೀಸ್ ಕಾರು.! ಕಾರನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸಿ ಏನಾಗುತ್ತಿದೆ ಎಂದು ಸುಧಾರಿಸಿಕೊಳ್ಳುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಕಾರಿನ ಕಿಡಕಿಯ ಗಾಜನ್ನು ಇಳಿಸಲು  ಅತಿಯಾದ ರೋಷದಿಂದ ಹೇಳಿ ಪೋಲಿಸ್ ಅಧಿಕಾರಿ ನಯನಾಜೂಕು ಬಾಹಿರ ಒರಟು ದನಿಯಲ್ಲಿ ಕೇಳಿದ: ”ಈ ತರದ ಕೆಟ್ಟ ರೀತಿಯಿಂದ ಗಾಡಿ ಓಡಿಸುವದನ್ನೆ ಎಂದೂ ನೋಡಿರಲಿಲ್ಲ, ಕುಡಿದಿದ್ದೀಯಾ?” ಎಂದು ಜಬರಿಸಿದ. ನನಗೋ ಆಶ್ಚರ್ಯ ಮತ್ತು ಸಿಟ್ಟು ಸಹ. ಅತ್ಯಂತ ಕಾಳಜಿಪೂರ್ವಕ ಗಾಡಿ ನಡೆಸುವದೇ ನನ್ನ ರೂಢಿ. ಅದಲ್ಲದೆ ನಾ ಹೊರಬಿದ್ದ ಸಭಾಗೃಹದಿಂದ ಕೇವಲ 200 ಅಡಿಗಳಷ್ಟೂ ದೂರವಿರದ ಆ ಜಂಕ್ಷನ್ನಿಗೆ ಬರುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ  ವೇಗಮಿತಿ ಮೀರಿರುವ ಪ್ರಶ್ನೆಯೇ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಆಗ ತಾನೆ ಆ ಸಭಾಗೃಹದಲ್ಲಿ ಕನ್ನಡಿಗರೊಬ್ಬರು ಏರ್ಪಡಿಸಿದ್ದ ”ಪುರಂದರ ಸ್ಮರಣೆ’” ಎನ್ನುವ ಗಾಯನ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮ ಮುಗಿಸಿ ಹೊರಟಾಗ ಆರು ಗಂಟೆಯ ಶರದೃತುವಿನ ಸಂಜೆಯ ಬೆಳಕು ಇನ್ನೂ ಚೆನ್ನಾಗಿಯೇ ಇತ್ತು. ನಾನು ಕುಡಿದಿಲ್ಲ, ಸಂಗೀತ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮ ಮುಗಿಸಿಬರುತ್ತಿದ್ದೇನೆಂಬ ಸತ್ಯವನ್ನು ಎಷ್ಟುಸಲ ಹೇಳಿದರೂ ಆತ ಮತ್ತು ಆತನ ಜೊತೆಗಿನ ಪೋಲೀಸ್ ಮಹಿಳೆ ಒಪ್ಪಲು ತಯಾರಿರಲಿಲ್ಲ. ಆ 10 ನಿಮಿಷಗಳ ಆತನ ಉದ್ಧಟ ವರ್ತನೆ ಮಂದುವರೆದು ’ಬ್ರೆಥಲಿಸರ್’ ಮಾಡುತ್ತೇನೆಂದು ಧಮಕಿ ಹಾಕಿದ. ಒಳ್ಳೆಯದೇ ಆಯಿತು, ಆಫೀಸರ್, ನಿಮಗೂ ಖಾತ್ರಿ ಆಗ ಬೇಕಲ್ಲ ಎಂದು ಒಪ್ಪಿದೆ. ಮದ್ಯದ ಲವಲೇಶವೂ ತೋರಿಸಿರಲಿಲ್ಲ ಆ ಯಂತ್ರ. ಆದರೆ ಆತನಿಗೆ ಅಸಮಾಧಾನ, ನಾನು ತಪ್ಪಿತಸ್ಥನಲ್ಲವಲ್ಲ ಎಂದು. ಆ ನಡತೆಗೆ ಏನು ಕಾರಣವಿರಬಹುದು? ಅಥವಾ ಅದುವೇ ಅವರು “ಮಾಮೂಲು” ವರ್ತನೆಯೇ? ಆ ದಿನ ತಿಂಗಳ ಕೊನೆ. ಅವರಿಗೆ `ಟಾರ್ಗೆಟ್` ಮುಟ್ಟಲು ’ಗಿರಾಕಿ’ಗಳು ಬೇಕಾಗಿತ್ತು ಕಾಣಿಸುತ್ತದೆ. ಅದಕ್ಕೇ ಈ ತರದ ಉದ್ಧಟ ನಡತೆಯಿಂದ ಬೆದರಿಸಿ ಒಪ್ಪಿಸಿ ತನ್ನ ಉದ್ದೇಶವನ್ನು ಪೂರೈಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರಬೇಕು, ಎಂದುಕೊಂಡೆ. ಅದು ನನ್ನ ತಪ್ಪು ಗ್ರಹಿಕೆ ಇರಬಹುದು. ತನ್ನ ಬೆನ್ನು ತನಗೆ ಕಾಣದು, ನಿಜ. ನಾನು ಅಂಥದೇನೂ ನಿಯಂತ್ರಣ ಕಳೆದುಕೊಂಡು ಗಾಡಿ ಚಲಾಯಿಸುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲವಲ್ಲ, ಮತ್ತೇನು ಕಾರಣ, ನನ್ನಗೆ ಇನ್ನೂ ತಿಳಿದಿಲ್ಲ. ನನ್ನ ಚರ್ಮದ ಬಣ್ಣ, ಜೊತೆಗೆ ನನ್ನ ವೋಲ್ವೋ ಕಾರು ಸ್ವಲ್ಪವೇ ಹಳೆಯದಾದರೂ ಅತಿ ಹಳೆಯ ’ಬ್ಯಾಂಗರ್’ ಕಾರು ಆಗಿರಲಿಲ್ಲ, ನನ್ನ ಮೇಲೆ ಗುರಿಯಿಡಲು. ಇದು ಓದುಗರಿಗೆ ಸಣ್ಣ ವಿಷಯ ಎನಿಸ ಬಹುದಾದರೂ, ನನಗೆ ಮಾತ್ರ ಆತನ ಸೊಕ್ಕು, ಉದ್ಧಟ ವರ್ತನೆ, ಮಾತಿನ ರೀತಿ ನನ್ನ ಮನಸ್ಸನ್ನು ಬಹಳೆ ಘಾಸಿಗೊಳಿಸಿತು. ಯಾಕೆ ಒಬ್ಬ ಕಾಯದೆಗೆ ವಿಧೇಯನಾದ ನಾಗರಿಕನನ್ನು ಇಂತಹ ಅಸಭ್ಯ ಮತ್ತು ಅಸಹ್ಯ ವರ್ತನೆಗೆ ಗುರಿಮಾಡಬೇಕು ಎಂದು ಯೋಚಿಸುತ್ತಲೇ ಇದ್ದೆ. ಯಾವದೂ ತಪ್ಪು ಸಿಗದೆ ನಮ್ಮನ್ನು ಮುಂದೆ ಹೊಗಲು ಬಿಡಲೇ ಬೇಕಾಯಿತಾದರೂ, ಏನಾದರೂ ಹುಳುಕು ಕಂಡುಹಿಡಿಯಲು ಇನ್ನೆರಡು ಪೋಲೀಸು ಕಾರುಗಳೂ ನನ್ನನ್ನು ಸ್ವಲ್ಪ ಸಮಯದ ವರೆಗೆ ಹಿಂಬಾಲಿಸಿದ್ದನ್ನು ಗಮನಿಸಿದೆ. ಅಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ಇಂಥ ಅನುಭವ ಆಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಮುಂದೆಯೂ ಆಗಿಲ್ಲ.

ಆ ನಂತರ ಇವೆಲ್ಲ ವಿವರಗಳನ್ನು (ಸಮಯ, ಜಾಗ, ತಾರೀಕು) ಹ್ಯಾಂಪ್  ಶೈರಿನ ಚೀಫ್ ಕಾನ್ಸ್ ಟಬಲ್ ಗೆ ಲಿಖಿತ ಕಂಪ್ಲೇಂಟ್ ಕೊಟ್ಟೆ. `ಶಾಸ್ತ್ರಕ್ಕ` ತನಿಖೆ ಮಾಡಿದಂತೆ ಮಾಡಿದ ಆತನಿಂದ ನನಗೆ ಬಂದ ಉತ್ತರ: “ನಾನು ಆ ಅಧಿಕಾರಿಗಳನ್ನು ಕಂಡು ಹಿಡಿದು ವಿಚಾರಿಸಿದೆ. ಅವರು ಎಲ್ಲ ಆಪಾದನೆಯನ್ನೂ ಅಲ್ಲಗಳೆಯುತ್ತಾರೆ” ಎಂದು. ಸ್ಟಿವನ್ ಲಾರೆನ್ಸ್ ಪ್ರಕರಣ ಬಲ್ಲವರಿಗೆ ಇದರಿಂದ ಆಶ್ಚರ್ಯವಾಗಲಿಕ್ಕಿಲ್ಲ.

ಈ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಆಸ್ಪತ್ರೆಗಳು, ಸಾರ್ವಜನಿಕ ವಲಯದ ಆಫಿಸುಗಳು, ಮತ್ತು ಸರಕಾರದ ಸೇವಾ ವಿಭಾಗಗಳಲ್ಲೆಲ್ಲ Institutional racism ಮೊದಲಿಗಿಂತಲೂ ಈಗ ಕಡಿಮೆಯಾಗುತ್ತಿದೆಯೇನೋ ಎಂದು ಅನಿಸುತ್ತದೆ. ಆದರೆ, ನಾನು ಕಂಡಂತೆ  ಈ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಮಧ್ಯ- ಮಧ್ಯದಲ್ಲಿ ವರ್ಣಭೇದದ ಅತಿರೇಕದ ಸಂಭವಗಳು, ಪ್ರಕರಣಗಳು ತಲೆಯೆತ್ತುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತವೆ.

3) “ನಿಮ್ಮಂತಿರದಿದ್ದರೂ ನೀವು ನನ್ನನ್ನು ನಿಮ್ಮೊಳಗೆ ಕೂಡಿಸಿ …” (ನಿಸ್ಸಾರ್ ಅಹಮದರ ಕ್ಷಮೆ ಕೋರಿ)

ಇನ್ನು, ಇವುಗಳಿಗೆ ವಿರುದ್ಧವಾದ ಒಂದು ಸಿಹಿ ಅನುಭವ. ನನಗೆ ಮೊದಲಿನಿಂದಲೂ ಫೋಟೋಗ್ರಾಫಿಯಲ್ಲಿ ಆಸ್ಥೆ ಇತ್ತು.  ಆದರೆ ಈ ದೇಶಕ್ಕೆ ಬಂದ ಹೊಸತರದಲ್ಲಿ ವಿಡಿಯೋ ಹವ್ಯಾಸವನ್ನು ಕೈಗೆತ್ತಿಕೊಳ್ಳಲು ಆಸ್ಪದವಾಗಲಿ, ಆ ಉಪಕರಣಗಳನ್ನು ಕೊಳ್ಳುವ ಆರ್ಥಿಕ ಶಕ್ತಿಯಾಗಲಿ ಇರಲಿಲ್ಲ. 

1985ರ ಸುಮಾರು ಒಂದು ಜಾಹಿರಾತನ್ನು ನೋಡಿ ವಿಡಿಯೋ ಕಲೆಯನ್ನು ಕಲಿಯಬೇಕೆಂದು ವಾರಕ್ಕೊಂದರಂತೆ ಮೂರು ದಿನಗಳ ಕೋರ್ಸ್ ನಡೆಸಿದ ನಮ್ಮ ಊರಿನ ವಿಡಿಯೋ ಕ್ಲಬ್ಬನ್ನು ಸೇರಿದೆ, ಸದಸ್ಯರು ನನ್ನನ್ನು ಆದರದಿಂದ ಬರಮಾಡಿಕೊಂಡರು. ಆ ಸಂಘ 20 -25 ಜನರಿದ್ದ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ತಲೆನರೆತ ರಿಟೈರ್ಡ್ ಜನರೇ ಅದರ ಸದಸ್ಯರು. ಅವರ ಸೌಜನ್ಯತೆ, ಆದರ, ಸ್ನೇಹಮಯ ವರ್ತನೆ ನನ್ನ ಮನಸ್ಸಿನ ಮೇಲೆ ಅಚ್ಚಳಿಯದ ಪ್ರಭಾವ ಬೀರಿತು ಎಂದರೆ ಅತಿಶಯೋಕ್ತಿಯಲ್ಲ. ಅದಕ್ಕೆ ನಾನಿನ್ನೂ ಅದರ ಸದಸ್ಯನಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ, ಅದರ ಚೇರ್ಮನ್ ಆಗಿಯೂ ಕಳೆದ ಐದು ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಇನ್ನೂ ಸಕ್ರಿಯವಾಗಿ ಭಾಗವಹಿಸುತ್ತಿದ್ದೇನೆ ಎನ್ನುವ ಮಾತೇ ಸಾಕ್ಷಿ. ನಾನಿರುವ ಇಂಗ್ಲೆಂಡಿನ ಈಶಾನ್ಯ ವಿಭಾಗದ ಐದಾರು ಕ್ಲಬ್ ಗಳಲ್ಲಿ ನಾನೊಬ್ಬನೇ ವರ್ಣೀಯ ಸದಸ್ಯ ಎಂದರೆ ನನಗೇ ಆಶ್ಚರ್ಯ. ಎಲ್ಲ ಕ್ಲಬ್ಬುಗಳು ಒಂದೆಡೆಗೆ  ಕೂಡಿದಾಗಲೂ ನನಗೆ ಪರಕೀಯ ಎನ್ನುವ ಭಾವನೆ (”’ನಿಮ್ಮೊಳಗಿದ್ದೂ ನಿಮ್ಮಂತಾಗದೆ”) ಒಮ್ಮೆಯೂ ಬಂದಿಲ್ಲ. ಎಲ್ಲರೂ ನನ್ನನ್ನು ಇವನೂ ಒಬ್ಬ ಹವ್ಯಾಸಿ ಫಿಲ್ಮ್ ಮೇಕರ್ ಎನ್ನುವ ದೃಷ್ಟಿಯಲೇ ಬೇರೆ ದೇಶದವನೆಂದಾಗಲಿ ವೇರೆ ವರ್ಣದವನೆಂದಾಗಲಿ ಅಲ್ಲ.

ಮಾನವನು ಮೂಲತಃ ಸ್ನೇಹಮಯಿ. ಆದರೆ ಗುಂಪಿನಲ್ಲಿ ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಪರಕೀಯರ ದ್ವೇಷ (xenophobia) ತಲೆಯೆತ್ತುತ್ತದೆ. ಅವರ ಮನಸ್ಸನ್ನು ಕಲುಷಿತಗೊಳಿಸಿದಾಗ, ಆ ವಿಷಕ್ಕೆ ಹಾಲೆರೆಯುವವರಿರುವಾಗ, ಅದು ದೀರ್ಘಕ್ಕೆ ಹೋಗಿ ಆಗಿನ ಸ್ಟೀವನ್ ಲಾರೆನ್ಸ್ ಆಗಲಿ, ಇತ್ತೀಚಿನ ಜಾರ್ಜ್ ಫ್ಲಾಯ್ಡ್ ನಂತಹ ಪ್ರಕರಣಗಳಾಗಲಿ ನಡೆಯುತ್ತವೆ. ಆದರೆ ಸಣ್ಣ ಪುಟ್ಟ ಮೇಲೆ ಹೇಳಿದಂಥ ಘಟನೆಗಳೂ ಆಗುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತವೆ. ಎಷ್ಟೇ Black Lives Matter ಪ್ರತಿಭಟನೆಗಳಾದರೂ ಇದಕ್ಕೆ ಕೊನೆಯುಂಟೇ?

– ಶ್ರೀವತ್ಸ ದೇಸಾಯಿ