ನೀವು ಮೂರು ಪೌಂಡ್ ಕ್ಲಬ್ಬಿಗೆ ಸೇರಿದವರಾಗಿಲ್ಲದ್ದಿದ್ದರೆ ಸುಮಾರು ಐದು ದಶಕಗಳ ಮೊದಲು ಯುಕೆಗೆ ಬಂದವರ ಮೊದಲ ದಿನಗಳ ಅನುಭವ ಬಹುಷಃ ನಿಮಗೆ ಗೊತ್ತಿರಲಿಕ್ಕಿಲ್ಲ.
ಎಲ್ಲರಿಗೂ ತಿಳಿದಹಾಗೆ ೧೮ನೇ ಶತಮಾನದ ಮಧ್ಯದಿಂದ ಸುಮಾರು ೧೯೫೬ ರವರಗೆ ಬ್ರಿಟಿಷ್ ರಾಜ್ಯ ಪ್ರಪಂಚದ ಬಹು ಭಾಗ ಆವರಿಸಿತ್ತು. ಎರಡನೇ ಮಹಾಯುದ್ಧದ ನಂತರ ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯದ ೮೦೦ ದಶಲಕ್ಷ ಪ್ರಜೆಗಳಿಗೆ ವೀಸಾ ಗೊಂದಲವಿಲ್ಲದೆ UK ಗೆ ಬರಲು ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಸರ್ಕಾರ ಅವಕಾಶ ಮಾಡಿಕೊಟ್ಟಿತ್ತು. ಆಗ ಇದರ ಉದ್ದೇಶ ಎರಡನೇ ಮಹಾಯುದ್ಧದಿಂದ ಈ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಉಂಟಾದ ಕಾರ್ಮಿಕರ ಮತ್ತು ನೈಪುಣ್ಯತೆಯ ಕೊರತೆಗಳನ್ನು ನಿವಾರಣೆ ಮಾಡಲಿಕ್ಕೆಂದು. ಈ ಅವಕಾಶದಿಂದಾಗಿ ಯುಕೆಯ ಬಂದರುಗಳಿಗೆ ವೆಸ್ಟ್ ಇಂಡೀಸ್, ಭಾರತ ಮತ್ತು ಅಫ್ರಿಕಗಳಿಂದ ಬಂದ ಹಡಗುಗಳ ತುಂಬಾ ಅಲ್ಲಿನ ಜನರು ಬಂದರು. ಆದರೆ ಇದರ ಉದ್ದೇಶ ಸಾಮೂಹಿಕ ವಲಸೆಯಂತೂ ಆಗಿರಲಿಲ್ಲ. ೧೯೫೩ ರಲ್ಲಿ ಬಂದವರು ೩೦೦೦ ಜನ, ೧೯೫೬ ರಲ್ಲಿ ೪೬೮೦೦ ಹೀಗೆ ಪತಿವರ್ಷವೂ ಹೆಚ್ಚು ಸಂಖ್ಯೆಯಲ್ಲಿ ಬರುತ್ತಿದ್ದು, ೧೯೬೧ ರಲ್ಲಿ ೧೩೬೪೦೦ ಮುಟ್ಟಿದಾಗ ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಸರ್ಕಾರ ಎಚ್ಛೆತ್ತು ಈ ಜನಾಂಗಗಳ ವಲಸೆಯನ್ನು ಹತೋಟಿಯಲ್ಲಿ ತರುವುದಕ್ಕೋಸ್ಕರ British Nationality Act ಜಾರಿಗೆ ತಂದಿತು. ಈ ಕಾಯಿದೆಯ ಪ್ರಕಾರ ಬ್ರಿಟನ್ನಿಗೆ ಬೇಕಾದ ಕೆಲಸಗಾರರು ಮತ್ತು ನೈಪುಣ್ಯತೆ ಇರುವವರಿಗೆ ಮಾತ್ರ ವೀಸಾ (ವರ್ಕ್ ಪರ್ಮಿಟ್) ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದರು.
ಈ ವಿಷಯಗಳೆಲ್ಲ ಸಾಕಷ್ಟು ದಾಖಲೆಗಳಾಗಿವೆ.
ನಾವುಗಳು (ಅಂದರೆ ಈಗ ಸುಮಾರು ೭೫ ಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚು ವಯಸ್ಸಾದವರು) ಬಂದ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಈ ದೇಶಕ್ಕೆ ಬಂದವರನ್ನು ಮೂರು ವರ್ಗಗಳಲ್ಲಿ ಹಾಕಬಹುದು.
೧. ಯಾವುದೊ ಕಂಪನಿಯಿಂದ ತರಬೇತಿಗಾಗಿಯೋ ಅಥವಾ British Council ನಂತಹ ಸಂಸ್ಥೆಯಿಂದಲೋ, ಭಾರತ ಸರ್ಕಾರದಿಂದಲೋ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿವೇತನ ಪಡೆದು ಉನ್ನತ ಶಿಕ್ಷಣಕ್ಕಾಗಿಯೋ ಬಂದವರು
೨. ಇಲ್ಲಿ ಮುಂಚೆಯೇ ನೆಲೆಸಿದ್ದವರ ಅವಲಂಬಿಗಳು
೩. Work Permit ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಬಂದ Doctors , Engineers ಇತ್ಯಾದಿ ವೃತ್ತಿಗರು
ಮೊದಲನೇ ವರ್ಗದವರು ತಮ್ಮ ತರಬೇತಿ ಅಥವಾ ವ್ಯಾಸಂಗ ಮುಗಿದೊಡನೆ ಭಾರತಕ್ಕೆ ಹಿಂತಿರುಗಬೇಕಿತ್ತು. ಇವರಿಗೆ ಶಾಶ್ವತವಾಗಿ ನೆಲೆಸುವ ಅನುಮತಿ ಇರುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಇಂತಹವರಿಗೆ ಇಲ್ಲಿರುವತನಕ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಆರ್ಥಿಕ ತೊಂದರೆಗಳಾಗಲೀ, ಊಟ , ವಸತಿ ತೊಂದರೆಗಳಾಗಲೀ ಇರುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ.
ಎರಡನೇ ವರ್ಗದವರಿಗೆ ಶಾಶ್ವತವಾಗಿ ನೆಲೆಸುವ ಹಕ್ಕು ಇತ್ತು. ಇಲ್ಲಿಯೇ ನೆಲೆಸಿದ್ದ ಮನೆಯವರಿದ್ದಿದ್ದರಿಂದ ಇವರುಗಳ ನಿತ್ಯ ಅವಶ್ಯಕತೆಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಅಷ್ಟಾಗಿ ಯೋಚೆನೆ ಇರುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ.
ಮೂರನೆಯ ವರ್ಗದವರಿಗೆ ಇಲ್ಲಿ ಶಾಶ್ವತವಾಗಿ ನೆಲೆಸುವುದಕ್ಕೆ ಅಪ್ಪಣೆ ಇತ್ತು. ಇವರೇ ನಮ್ಮ ಮೂರು ಪೌಂಡ್ ಕ್ಲಬ್ಬಿನವರು.
ಇಂಡಿಯಾದಲ್ಲಿ ಆರ್ಥಿಕ ಮುಗ್ಗಟ್ಟಿನ ಕಾಲ. ಅದರಲ್ಲೂ ವಿದೇಶಿ ಹಣಕಾಸಿನ ಅಭಾವ . ಅದರಿಂದಾಗಿ ಸರ್ಕಾರದ ಬಿಗಿ ಹಿಡಿತ. ವಿಮಾನಯಾನದ ಟಿಕೆಟ್ಟಿಗೂ Reserve Bank of India ಅನುಮತಿ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಬೇಕಾಗಿತ್ತು. ನಮ್ಮ ಪ್ರಯಾಣಕ್ಕೆ Reserve Bank ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದು ಕೇವಲ ಮೂರು ಪೌಂಡುಗಳು. ಇದನ್ನು ಜೇಬಿನಲ್ಲಿ ಭದ್ರವಾಗಿ ಇಟ್ಟುಕೊಂಡು London ಗೆ ಪ್ರಯಾಣ. ನಮಗಿಂತ ಮುಂಚೆ ಬಂದಿದ್ದ ಸ್ನೇಹಿತರಿಗೋ, ಸ್ನೇಹಿತರ ಸ್ನೇಹಿತರಿಗೋ ಮೊದಲೇ ನಮ್ಮ flight details ಬಗ್ಗೆ ಪತ್ರ ಬರೆದಿದ್ದರೂ ಆದು ತಲುಪಿದೆಯೋ ಇಲ್ಲವೋ ಎಂಬ ಬಗ್ಗೆ ಆತಂಕ. ನಮ್ಮನ್ನು ಎದುರುಗೊಳ್ಳಲು ಬರುವವರ ಕೋರಿಕೆಗೆ ಒಂದು ಪೌಂಡಿಗೆ ಒಂದು ಬಾಟಲಿ ವಿಸ್ಕಿ, ಇನ್ನೊಂದು ಪೌಂಡಿಗೆ ೨೦೦ ಸಿಗರೆಟ್ ವಿಮಾನದಲ್ಲೇ ಕೊಂಡರೆ ಉಳಿಯುವುದು ಒಂದು ಪೌಂಡ್. Heathrow airport ನಿಂದ Victoria terminus ಗೆ ಬರಬೇಕಾದರೆ ಬಸ್ ಶುಲ್ಕ ೫೦ shilling (ಅರ್ಧ ಪೌಂಡ್). ಕಡೆಗೆ ಜೇಬಿನಲ್ಲಿ ಉಳಿಯುವುದು ೫೦ ಶಿಲ್ಲಿಂಗ್ ಮಾತ್ರ.
ಹೊರಗೆ ಬಂದ ಕೂಡಲೇ ಮೊದಲ ಯೋಚನೆ ವಸತಿಯದು.
ನನ್ನಂತಹ ಹಲವು ಅದೃಷ್ಟವಂತರ ನೆರವಿಗೆ ಸ್ನೇಹಿತರಿದ್ದರು. ಕೆಲವರು ಬೇರೆ ಸೌಕರ್ಯ ಹೊಂದಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ತನಕ Fitzroy square ನಲ್ಲಿದ್ದ Indian YMCA ನಲ್ಲಿ ಕೆಲವು ದಿನಗಳ ವಸತಿ. ಸುಮಾರು ಜನ Hampstead ನಲ್ಲಿದ್ದ ಗುಲಾಟಿ ದಂಪತಿಗಳ boarding and lodging ಗೃಹಗಳಲ್ಲಿ ವಸತಿ (ಇವನ್ನು ನಮ್ಮವರು ತಮಾಷೆಗೆ Gulati University ಅನ್ನುತ್ತಿದ್ದರು) ಒಂದು ಕೊಠಡಿಯಲ್ಲಿ ಮೂರು, ನಾಲ್ಕು ಜನ, ಪ್ರತಿದಿನ ಲಘು ಉಪಹಾರ, ರಾತ್ರಿ ಊಟ. ಇವಿಷ್ಟಕ್ಕೆ ವಾರಕ್ಕೆ ಸುಮಾರು ೩ ಪೌಂಡುಗಳು. ನನಗೆ ತಿಳಿದ ಹಾಗೆ ಗುಲಾಟಿ ದಂಪತಿಗಳು ಬಾಗಿಲಿಗೆ ಬಂದ ಯಾರನ್ನೂ ನಿರಾಕರಿಸುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ನಮ್ಮ ನಂತರ ಬಂದ ಸ್ನೇಹಿತರಿಗೆ, ಪರಿಚಯಸ್ಥರಿಗೆ ಬಂದ ಮೊದಲ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ನಮ್ಮಿಂದ ಆದಷ್ಟು ಸಹಾಯ. ಎಂದಿಗೂ ಮರೆಯಲಾಗದ ಈ ರೀತಿ ಸ್ನೇಹಿತರ ಸಹಾಯದಿಂದ ನಮ್ಮಗಳ ಅನಿವಾಸಿ ಜೀವನದ ಮೊದಲ ಹೆಜ್ಜೆ.
ನಮ್ಮ ಮೊದಲ ಆದ್ಯತೆ ನೌಕರಿ ಅನ್ವೇಷಣೆ. ನಾವುಗಳು ಬಂದ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಸಿಗುವುದು ಕಷ್ಟವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಕೆಲಸ ಸಿಕ್ಕಿದನಂತರ ವಸತಿಯ ಯೋಚನೆ. ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ವೈದ್ಯರಿಗೆ ತಾವು ಕೆಲಸಮಾಡುವ ಆಸ್ಪತ್ರೆಯಲ್ಲೇ ವಸತಿ ಸೌಕರ್ಯವಿರುತ್ತಿತ್ತು. ಕೆಲವು ಆಸ್ಪತ್ರೆಗಳ ಕೊಠಡಿಗಳಲ್ಲಿ ಅದರಲ್ಲೂ ಹಳೆಯ ಆಸ್ಪತ್ರೆಗಳಲ್ಲಿ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳುವಂತಹ ಸೌಕರ್ಯಗಳೇನೂ ಇರುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. (Edinburghನ ಹೆಸರಾಂತ ಆಸ್ಪತ್ರೆ Royal Infirmaryಯಲ್ಲಿ Refrigerator ಇಲ್ಲದ ಕಾರಣ ಐದನೇ ಮಹಡಿಯ ವಸತಿ ಕೊಠಡಿಯ ಕಿಟಕಿಯ ಹೊರಗೆ ಕೆಡದಿರಲೆಂದು ಹಾಲು ಮೊಸರು ಇತ್ಯಾದಿಗಳನ್ನು ಒಂದು ಚೀಲದಲ್ಲಿ ಹಾಕಿ ಇಳಿಬಿಟ್ಟಿರುವುದನ್ನು ಸ್ವತಃ ನೋಡಿದ್ದೇನೆ). ಆದರೂ ಇರುವುದಕ್ಕೆ ಒಂದು ಜಾಗ ಸಿಗುತ್ತಿತ್ತು. ಇತರರಿಗೆ ಈ ಸೌಲಭ್ಯವಿರಲಿಲ್ಲ. ಅನುಕೂಲವಾದ ವಸತಿ ಸಿಗುವುದು ಕೆಲಸ ಸಿಗುವುದಕ್ಕಿಂತ ಕಷ್ಟವಾಗಿತ್ತು.
ನೌಕರಿ, ವಸತಿಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿಸಿಕೊಂಡ ಮೇಲೆ ಹೊಸ ಜಾಗ, ಹೊಸ ಕೆಲಸ, ಹೊಸ ಜನ, ಕೊರೆಯುವ ಚಳಿ ಇವುಗಳ ಜೊತೆಗೆ ಹೊಸ ತರಹ ಊಟಗಳ ಅಭ್ಯಾಸ. London , Manchester ,Birmingham ನಂತಹ ದೊಡ್ಡ ನಗರಗಳಲ್ಲಿ “Indian Restaurant ‘ ಇದ್ದವು. ಸಣ್ಣ ಊರುಗಳಲ್ಲಿ ಇದ್ದವರಿಗೆ ಅದರಲ್ಲೂ ಸಸ್ಯಾಹಾರಿಗಳಿಗೆ ಸ್ವಯಂಪಾಕಕ್ಕೆ ಅವಕಾಶವಿಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ಬರಿ ಉಪ್ಪುಹಾಕಿ ಬೇಯಿಸಿದ ಆಲೂಗೆಡ್ಡೆ, ಹುರುಳಿಕಾಯಿ ಜೊತೆಗೆ ಬ್ರೆಡ್ಡು ಇಂಥವುಗಳೇ ಆಹಾರ. ಇವುಗಳೆಲ್ಲಕ್ಕೂ ಮೀರಿ ಕಾಡುತ್ತಿದ್ದು ಏಕಾಂಗಿತನ. ದಿನದ ಕೆಲಸ ಮುಗಿಸಿ ವಸತಿಗೆ ಬಂದನಂತರ ನಾಲ್ಕು ಗೋಡೆಗಳ ಕಾರಾಗೃಹ. ಮುಖ್ಯ ನಗರಗಳಲ್ಲದೆ ಸಣ್ಣ ಸಣ್ಣ ಊರುಗಳಲ್ಲಿ ಇರುವವರಿಗಂತೂ ಏಕಾಂಗಿತನದ ಹೊಡೆತ ಹೆಚ್ಚು. (ಇಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಸ್ನೇಹಿತರೊಬ್ಬರು ಹೇಳಿದ್ದು ನೆನಪಿಗೆ ಬರುತ್ತೆ. ಒಮ್ಮೆ ಅವರು Edinburghನ Princes Street ನಲ್ಲಿ ಇದ್ದಾಗ ಯಾರೋ ದೂರದಲ್ಲಿ ಅವರ ಹೆಸರು ಕೂಗುತ್ತ ಓಡಿ ಹತ್ತಿರ ಬಂದು ಎರಡು ನಿಮಿಷ ತಡೆಯಿಲ್ಲದೆ ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ಕೆಟ್ಟ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ಬೈದು ನಂತರ ಉಸಿರು ತೆಗುದುಕೊಂಡು ಹೇಳಿದರಂತೆ, ‘ಸಾರಿ, ಏನೂ ಅನ್ಕೋ ಬೇಡಮ್ಮಾ , ಕನ್ನಡ ಮಾತಾಡಿ ವರ್ಷಗಳಾಗ್ಹೋಗಿತ್ತು).
ದೇವರ ದಯೆಯಿಂದ ಈ ಎಲ್ಲ ತಾಪತ್ರಯಗಳನ್ನು ಎದುರಿಸಿ ನಾವು ಇಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದ ಕಾರಣ, ನಮ್ಮ ಧ್ಯೇಯಗಳ ಮೇಲೆ ಕೇಂದ್ರೀಕರಿಸುತ್ತ ಅನಿವಾಸಿಯಾಗಿ ಸಂತೋಷವಾಗಿ ಬದುಕಿ ಬಾಳುವುದನ್ನು ಕಲಿಯಲಿಕ್ಕೆ ಬಹಳ ಸಮಯ ಹಿಡಿಯಲಿಲ್ಲ.
ಮೂರು ಪೌಂಡ್ ಕ್ಲಬ್ಬು ನಮ್ಮ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವದ ಅಭಿವೃದ್ಧಿಗೆ ಸಹಾಯವಾಯಿತು ಎಂದು ಅನಿಸುತ್ತದೆ.
