ವಿದೇಶಕ್ಕೆ ಸ್ವ-ಇಚ್ಚೆಯಿಂದ ಬಂದು ನೆಲೆನಿಂತ ಮೇಲೆ ಅನಿವಾಸಿಗೆ ಸ್ವದೇಶದ ಬಗ್ಗೆ ಹಂಬಲವೇಕೆ? ಆಗಿಂದಾಗ ವಿದೇಶದ ಈ ಬದುಕಿನ ಬಗ್ಗೆ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಅತೃಪ್ತಿ ಏಕೆ? ಈ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು ಸಹಜವಾದರೂ ಗೊಂದಲಕ್ಕೀಡು ಮಾಡುವಂಥವು. ಇದರ ಬಗ್ಗೆ ಸುದೀರ್ಘವಾಗಿ ವಿಚಾರ ಮಾಡಿ ಉತ್ತರ ಹುಡುಕುವ ಪ್ರಯತ್ನ ಇದು. ಅನಿವಾಸಿಗಳು ಎಲ್ಲರೂ ಓದಲೇಬೇಕಾದ ಲೇಖನವನ್ನು ಬರೆದಿದ್ದಾರೆ ಡಾ ಪ್ರೇಮಲತಾ ಅವರು.

ವಿದೇಶ-ಸ್ವದೇಶ ಮತ್ತು ವ್ಯತ್ಯಾಸ

ವಿದೇಶದಲ್ಲಿ ಬದುಕಿರುವವರು ಸ್ವದೇಶವನ್ನು ನೆನೆದು ಕೊರಗುವುದು ಸಾಮಾನ್ಯ.ಇಲ್ಲಿಗೆ ಬರುವಾಗಿನ ಹೊಸ ಬದುಕಿನ ಆಸೆ, ನಿರೀಕ್ಷೆಗಳು ಕೈಗೂಡಿದಂತೆ, ಕನಸುಗಳು ಕರಗಿದಂತೆ, ಉತ್ಸಾಹ ತಣಿದಂತೆ ಕಾಲ ಕೂಡ ಕರಗುತ್ತದೆ. ತಮ್ಮ ಊರಿನ ನೆನಪು, ತಾರುಣ್ಯದ ದಿನಗಳು, ಪೂರ್ವದ ದಿನಗಳು ಆಗಾಗ ಕಾಡಬಹುದು.

ಏನನ್ನು ಸಾಧಿಸಲು ಇಲ್ಲಿಗೆ ಬರುತ್ತೇವೋ, ಅಷ್ಟನ್ನು ಸಾಧಿಸಿದ ನಂತರ ಮುಂದೇನು ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆ ಕೆಲವರನ್ನು ಕಾಡಬಹುದು. ಮಕ್ಕಳು ಬೆಳೆದಂತೆ, ಸಂಸ್ಕೃತಿಗಳ ತಾಕಲಾಟಗಳು ಎದುರಾಗುತ್ತವೆ. ಕಾಲ ಸರಿದಂತೆ, ನಮ್ಮ ಊರಿನಲ್ಲೂ ಪರಿಸ್ಠಿತಿಗಳು ಬದಲಾಗುತ್ತವೆ. ಇಷ್ಟದವರ ಕಷ್ಟ-ಸುಖಗಳಲ್ಲಿ ಭಾಗಿಯಾಗುವುದು ನಿಲ್ಲುತ್ತದೆ. ನಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ರಜೆಯಿದ್ದಾಗ ಅಲ್ಲಿನ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ರಜೆಯಿರುವುದಿಲ್ಲ. ನಾವು ಅನಿವಾರ್ಯವಾಗಿ ಈ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಗೆಗಳಿಗೆ ಬಗ್ಗಿ ಬದಲಾದಂತೆ, ನಮ್ಮ ಒಡಹುಟ್ಟಿದವರು ಕೂಡ ಬದಲಾಗುತ್ತಾರೆ . ಮುಂದುವರೆದ ವಿದೇಶದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲೋ ಒಂದು ಕಡೆ ಮಕ್ಕಳು ಸುಖವಾಗಿದ್ದಾರೆ ಎನ್ನುವ ಸಮಧಾನದಲ್ಲಿ, ಹಿರಿಮೆಯಲ್ಲಿ ತಂದೆ ತಾಯಿಗಳು ಸುಖ ಪಟ್ಟು, ದೂರಸರಿದ ಒಡಲಿನ ಕರುಳ ಬಳ್ಳಿಗಳ ದೂರ ಸಂಬಂಧದಲ್ಲಿ ರಾಜಿಯಾಗುತ್ತಾರೆ. ಒಂಟಿತನಕ್ಕೆ ಒಗ್ಗಿಕೊಳ್ಳಲು ಹೆಣಗುತ್ತಾರೆ. ಕೊನೆಗಾಲಕ್ಕೆ ಇತರೆ ನೆಂಟರ, ಗೆಳೆಯರ ಮೊರೆಹೊಗುತ್ತಾರೆ. ಕಾಲಕ್ರಮೇಣ ನಮ್ಮ ಸಂಭಂದದ ಒಂದು ಕೊಂಡಿ ಜೀವಿಸಿದ್ದೂ ಕಡಿದುಹೋಗುತ್ತದೆ.

ಈ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಆಗಾಗ ವಿದೇಶಿ ವಾಸದ ಬಗ್ಗೆ ದ್ವಂದ್ವಗಳು ಹುಟ್ಟದೇ ಇರುವುದಿಲ್ಲ.

ವಿದೇಶಕ್ಕೆ ಸ್ವ-ಇಚ್ಚೆಯಿಂದ ಬಂದು ನೆಲೆನಿಂತು ಸ್ವದೇಶದ ಬಗ್ಗೆ ಹಂಬಲವೇಕೆ ಅಥವಾ ವಿದೇಶದ ಈ ಬದುಕಿನ ಬಗ್ಗೆ ಆಗಾಗ ಅತೃಪ್ತಿ ಏಕೆ ಹೊಗೆಯಾಡುತ್ತದೆ? ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆ ಉದ್ಭವವಾಗುವುದು ವಿಚಾರಕ್ಕೆ ಎಡೆಮಾಡಿ ಕೊಡುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಉತ್ತರ ಹುಡುಕಲು ಜನರನ್ನು ಪ್ರೇರೇಪಿಸುತ್ತದೆ. ಉತ್ತರ ಹುಡುಕುವವರು ತಮಗೆ ಅನ್ವಯವಾಗುವ ಭಿನ್ನ ಉತ್ತರಗಳನ್ನು ಕಂಡುಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ. ಇವೆರಡನ್ನೂ ಮಾಡದ ದೊಡ್ಡ ಜನ-ಮಂದೆಯೇ ನಮ್ಮ ನಡುವೆ ಇದೆ. ಅವರಿಗೆ ಮೇಲಿನ ಯಾವ ತಾಕಲಾಟಗಳೂ ಇಲ್ಲ!.

ಆರ್ಥಿಕ ಅನುಕೂಲಕ್ಕಾಗಿ ವಿದೇಶಕ್ಕೆ ಬಂದಿರುವ ಜನ ಬಹಳಿದ್ದಾರೆ. ಆದರೆ, ಅದಕ್ಕೆ ಭಿನ್ನವಾಗಿ ಅನುಕೂಲವಂತರ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಿ, ತುಂಬು ಬದುಕು ಬದುಕುವ ಎಲ್ಲ ಅವಕಾಶಗಳನ್ನು ಬಿಟ್ಟು, ಅಪಾರ ಆಸ್ತಿ-ಪಾಸ್ತಿಯನ್ನು ಹಿಂದಿಟ್ಟು ಇಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದವರೂ ಇದ್ದಾರೆ.ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಸ್ಥಾನ-ಮಾನ ಗಳಿಕೆಗಾಗಿ ವಿದೇಶಕ್ಕೆ ಬಂದವರೂ ಇದ್ದಾರೆ. ಇನ್ನು ಕೆಲವರು ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ತಮಗೆ ಅಂಟಿಕೊಂಡ ತಮಗೆ ಬೇಡವಾದ ಬಿರುದು-ಬಾವಲಿಗಳಿಂದ ದೂರವಾಗಲು ಪಲಾಯನಗೈದಿದ್ದಾರೆ. ಇನ್ನು ಕೆಲವರು ತಮ್ಮ ಪ್ರತಿಭೆಗೆ ಮುಂದುವರಿದ ಈ ದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚು ಅವಕಾಶವಿರುವುದನ್ನು ಅರಿತು ಮುಂದಿನ ತರಬೇತಿ ಗಳಿಸಲು-ಇಲ್ಲಿ ಸಲ್ಲಲು ಪಣತೊಟ್ಟು ಬಂದಿದ್ದಾರೆ. ಇನ್ನು ಕೆಲವರು ಇಲ್ಲಿನ ಜೀವನ ಕ್ರಮಗಳಿಗೆ ಮಾರು ಹೋಗಿ, ’ಬದುಕಿದರೆ ಪಾಶ್ಛಿಮಾತ್ಯ ದೇಶಗಳಲ್ಲಿ’ ಎಂಬ ಶ್ರದ್ದೆಯಿರುವವರು ! ಅನ್ವೇಷಣೆ ಮನುಷ್ಯನ ಪ್ರೇರಣೆ.

ನಾವೇಕೆ ಇಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದಿದ್ದೇವೆ ಎನ್ನುವ ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ ಉತ್ತರಗಳು ತುಂಬಾ ಇವೆ. ಅವೇನೇ ಇದ್ದರೂ ಕೊರಗು ಹುಟ್ಟಿರುವುದು ಅವರು ವಿದೇಶಕ್ಕೆ ಬಂದ ಕಾರಣವನ್ನು/ಗುರಿಯನ್ನು ಮುಟ್ಟಿದ ಮೇಲೆ! ಅಥವ ಅವರ ಗುರಿ ತೀರದ ದಾಹವಾಗಿ ಕೊನೆ ಕಾಣದಾದಾಗ. ಅಥವಾ ಅವರ ಲೆಕ್ಕಾಚಾರ ತಪ್ಪಿ ಅದು ಇನ್ನೇನೋ ವಿಧಿಯಾಗಿ ಕಾಡಿದಾಗ!

ವಿದೇಶದ ಅನುಭವ ಜನಗಳಿಗೆ ನಾನಾ ವಿಧದಲ್ಲಿ ಆಗಬಹುದು.ಅದರಲ್ಲಿ ಹಲವರಿಗೆ ನಿರಾಸೆಯಾದರೆ ಇನ್ನು ಕೆಲವರಿಗೆ ಭ್ರಮನಿರಸನವನ್ನು ತರಬಹುದು.ಆದರೆ ವಿಜಯ ದುಂದುಭಿಗಳನ್ನು ಊದುವವರನ್ನೇ ನಾವು ಹೆಚ್ಚು ನೋಡುವುದು ವಿಶೇಷ!

ವಿದೇಶಗಳಿಗೆ ಪ್ರವೇಶ!

ನೆನಪಿಡಿ. ವಿದೇಶಕ್ಕೆ ಬರುವ ನಮ್ಮ ಜನ ಬುದ್ದಿವಂತರು. ಮುಂದೆಬರಬೇಕೆನ್ನುವ ಸಧೃಡ ಮನೋಬಲದ ಜನ. ಇವರಲ್ಲಿ ವಿಶೇಷ ಗುಣಗಳಿಲ್ಲದಿದ್ದಲ್ಲಿ ಇಲ್ಲಿ ಸಲ್ಲದ ಕಾರಣ, ತಮ್ಮ ಅನುಕೂಲಗಳನ್ನು ಮೆಟ್ಟಿನಿಂತು ದುಡಿಯಲು ಇವರು ತಯಾರು. ಪ್ರತಿಭಾವಂತರ ತಂಡ ಅಂತಲೇ ಅನ್ನಬಹುದು.

ನಮ್ಮ ದೇಶದ ಭ್ರಷ್ಚಾಚಾರದ ಅರಿವಿರುವ ವಿದೇಶಗಳು ನಮ್ಮನ್ನು (ಅಗ್ನಿ) ಪರೀಕ್ಷೆಗಳಿಗೆ ಒಳಪಡಿಸಿ,ಶುದ್ದೀಕರಿಸಿ ನಂತರ ಒಳಸೇರಿಸುವುದು ಮತ್ತು ಅದಕ್ಕೆ ತಲೆ ತಿನ್ನುವ ಕಾಗದಪತ್ರಗಳನ್ನು ಕೇಳುವುದು ನಡೆದು ಬಂದ ಪದ್ದತಿ. ಇಲ್ಲಿ ನ್ಯಾಯ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ದೊರೆಯದೆ ಹೋಗುವ ಸಾದ್ಯತೆಯಿದೆ. ಈ ಹಂತದಲ್ಲೇ ಹಲವರಿಗೆ, ಕೊರಗುಗಳು ಹುಟ್ಟಬಹುದು.

ವಿದೇಶ ವಾಸ

ಮೊದಲ ೨೫-೩೦ ವರ್ಷ ನಮ್ಮ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಬೆಳೆದು, ಓದಿ, ಕನಸು ಕಟ್ಟಿ, ಮದುವೆ ಇತರೆ ನಾನಾ ರೀತಿಯ ಸ್ವದೇಶಿತನವನ್ನು ಮೈಗೂಡಿಸಿಕೊಂಡು ಸ್ವದೇಶಕ್ಕೆ ಒಗ್ಗಿಕೊಂಡ ಮೇಲೆ ಪರದೇಶ ವಾಸ ದೊಡ್ಡ ಬದಲಾವಣೆ. ಸ್ವಂತ ಇಷ್ಟಕ್ಕೆ ಅಂತಲೇ ಬಂದರೂ ತಾಯಿಮನೆಯಂತೆ ತಾಯಿದೇಶವನ್ನು ತೊರೆದು ಬಂದ ಕೊರಗು ಒಂದೆಡೆ ಮನೆಮಾಡಿರುತ್ತದೆ.

ಕೆಲಸ ಕೊಡುವ ಜನರಿಗೆ ನಾವು ಬೇಕಿದ್ದರೂ, ಜನ ಸಾಮಾನ್ಯರು ನಮ್ಮನ್ನು ’ಹೊಟ್ಟೆ ಹೊರೆಯಲು ಬಡದೇಶಗಳಿಂದ ಬಂದ ಜನರೆಂಬ’ ಧೋರಣೆಯಿಂದ ನೋಡುವುದು ಸರ್ವ ವೇದ್ಯ. ಸೂಕ್ಷ್ಮ ಸಂವೇದನೆಯಿದ್ದಲ್ಲಿ ಇದನ್ನು ಗ್ರಹಿಸುವುದು ಕಷ್ಟವೇನಲ್ಲ.

ನಮ್ಮ ಕೆಲಸದ ಗೋಡೆಗಳ ಮಧ್ಯೆ ನಾವು ಸಮಾನವಾದರೂ, ಆಳದಲ್ಲಿ ಈ ತಿಳಿವು ನಮಗಿರುವುದು ಅಗತ್ಯ ಕೂಡ. ದೊಡ್ಡ ತತ್ವ ಮತ್ತು ಕಾನೂನುಗಳ ರಕ್ಷಣೆಯಿಲ್ಲದಿದ್ದಲ್ಲಿ ಪರದೇಶದ ಬದುಕು ಕಷ್ಟವಾಗಬಹುದಿತ್ತು. ಬ್ಯಾಂಕುಗಳಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಮೊತ್ತ ದೊಡ್ಡದಿದ್ದರೂ, ನಮ್ಮ ವಿದ್ಯೆ, ಹಣಬಲ, ಬುದ್ದಿಬಲದಲ್ಲಿ ನಾವು ಮುಂದಿದ್ದರೂ ಈ ಪರದೇಶಿ ಎಂಬ ಸುಪ್ತ ಪ್ರಜ್ಞೆಯನ್ನು ಪೂರ್ಣ ನಿವಾಳಿಸಲು ಸಾದ್ಯವಿಲ್ಲ.

ಈ ಎಲ್ಲ ಸತ್ಯಗಳು ನಮಗೆ ಮಾತ್ರ ಸೀಮಿತವೆ?

ಇಲ್ಲಿನ ದೂರದರ್ಶನದಲ್ಲಿ ‘ ಡೌನ್ ಅಂಡರ್’ ( Down Under) ಎಂಬ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮವನ್ನು ನೋಡಿದ್ದೀರ?

ಸಾಮಾನ್ಯವಾದ ರೂಪು, ಬಣ್ಣ, ಭಾಷೆ, ಧರ್ಮ, ಮತ್ತು ಊಟಗಳೆಲ್ಲವನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದು ಇಲ್ಲಿಂದ ಆಸ್ಟ್ರೇ ಲಿಯಕ್ಕೆ ಹೋದ ಜನ ತಮ್ಮ ತಾಯ್ನೆಲವನ್ನು ನೆನೆದು, ಸಂಬಧಿಕರನ್ನು ನೆನೆದು ಗೋಳೋ ಎಂದು ಅಳುತ್ತಾರೆ. ಕೊರಗುತ್ತಾರೆ. ಹಿಂತಿರುಗುತ್ತಾರೆ. ಅಲ್ಲಿಯೇ ತಮ್ಮಂತೆ ಬಂದ ಜನ ಸಿಕ್ಕಲ್ಲಿ ಬೆರೆತು, ಕಷ್ಟ –ಸುಖ ಹೇಳಿಕೊಂಡು ನಿಟ್ಟುಸಿರಿಡುತ್ತಾರೆ.

ಸ್ವ-ಇಚ್ಹೆಯಿಂದಲೇ ಬಂದರೂ, ”ಇರುವುದೆಲ್ಲವ ಬಿಟ್ಟು ಇರದುದರೆಡೆ’’ ಮನವು ತುಡಿಯುವುದು, ಕೊರಗುವುದು ಸಹಜ. ಕೊರಗಕೂಡದು ಎಂಬುದು ಅವರವರಿಗೆ ಹಾಕಿಕೊಂಡ ಕಟ್ಟಳೆ. ’ನಾವೆಲ್ಲಿದ್ದರೂ ಸುಖ ಕಾಣಬಲ್ಲೆವು ಎನ್ನುವವರು’ ಈಗಾಗಲೇ ಮತ್ತೊಂದನ್ನು ಅರಸಿ ಪರದೇಶಿಗಳೇಕಾದರು ? ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಕೇಳಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು.

ಯಾಕೆಂದು ನೋಡೋಣ.

ತಮ್ಮ ಮನೆ,ಊರು, ಸಂಸ್ಕೃತಿ, ಭಾಷೆ ಯಾವುದನ್ನೂ ತೊರೆಯದೆ ಇರುವುದರಲ್ಲೇ ಎಲ್ಲ ಸಂತೋಷ, ಅರ್ಥಗಳನ್ನು ಕಂಡುಕೊಂಡು, ನಮ್ಮ ಅತಿರೇಕದ, ಭ್ರಷ್ಟಾಚಾರದ ಸಮಾಜಕ್ಕೆ ಅಪಾರ ಕೊಡುಗೆಗಳನ್ನು ನೀಡಿದ ಮಹಾನುಭಾವರು ಎಲ್ಲ ದೇಶಗಳಲ್ಲಿರುವಂತೆ ನಮ್ಮ ದೇಶದಲ್ಲೂ ಇದ್ದಾರೆ. ಇವರ ಮುಂದೆ ನಾವು ಅಲ್ಪರು. ಪಲಾಯನದಲ್ಲಿ ಹಣ, ಸುಖ, ಘನತೆ ಅವಕಾಶ ಮತ್ತು ಸೌಕರ್ಯಗಳನ್ನು ಹುಡುಕಿಬಂದು ನೆಲೆನಿಂತವರು. ಇವರಲ್ಲಿ ಆಂತರ್ಯವನ್ನು ಹುಡುಕಿಕೊಳ್ಳ ಎದೆಗಾರಿಕೆ ಕೆಲವರಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಇದೆ. ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳುವುದರಲ್ಲಿ ಯಾವ ಸಂಕೋಚಗಳ ಅಗತ್ಯವಿಲ್ಲ.

ಪರದೇಶದಲ್ಲಿ ಕೊರಗು ಸಹಜ. ನಾವು ಮಾತ್ರ ಕೊರಗೇ ಇಲ್ಲದಂತೆ ಬದುಕಿದ್ದೇವೆ ಎಂಬುದು ಅವರವರಿಗೆ ಇರುವ ಸಂವೇದನೆಗಳನ್ನು ಸಂಬಧಿಸಿದ ವಿಚಾರ. ಕೊರಗನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳಲು ಮಾಡುವುದು ಮಾತ್ರ ’ಮನುಷ್ಯ ಪ್ರಯತ್ನ”.

 ನಾವೇಕೆ ಸ್ವದೇಶಕ್ಕೆ ಮರಳುವುದಿಲ್ಲ?

ಈ ದೇಶಕ್ಕೆ ಬಂದ ಹೊಸತರಲ್ಲಿ ನಮಗಿಂತ ೩೦-೪೦ ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆಯೇ ಬಂದ ಹಲವರ ಜೊತೆ ಒಡನಾಟ ಬೆಳೆಯಿತು.

ಇವರು ಬಹಳ ಸಿರಿವಂತ ಕುಟುಂಬಗಳಿಂದ ಬಂದವರು. ವಿದ್ಯೆ ತಲಮಾರುಗಳಿಂದ ಇವರಿಗೆ ದೊರೆತಿತ್ತು .ಇವರ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಸ್ನಾತಕೋತ್ತರ ಪದವಿಗಳನ್ನು ಪಡೆಯುವುದು ನಮ್ಮ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಕಷ್ಟವಿರಲಿಲ್ಲ. ವಿದೇಶಗಳಿಗೆ ಬರಲು, ಪ್ರಯಾಣ ದುಬಾರಿಯಾಗಿತ್ತು. ಕೆಲಸ ಸುಲಭವಾಗಿ ದೊರೆತರೂ ಬದುಕು ಮಾತ್ರ ಒಂಟಿಯಾಗುತಿತ್ತು. ಇವರನ್ನು ನಮ್ಮ ದೇಶದ ಜನರು ದೇವತೆಗಳಂತೆ ಕಂಡಿದ್ದರೆ ಅಚ್ಚರಿಯಿರಲಿಲ್ಲ.

ಪರದೇಶದ ಚಳಿಯ ವಾತಾವರಣದಲ್ಲಿ, ಒಂಟಿಯಾಗಿ ಬದುಕಿ, ಅಲ್ಪ ಸಂಬಳದಲ್ಲಿ ಬದುಕಿ, ೩-೪ ವರ್ಷಗಳಿಗೊಮ್ಮೆ ಭಾರತಕ್ಕೆ ಹಿಂತಿರುಗೆ ಇವರು ಪಟ್ಟಿರುವ ಕಷ್ಟ ಅಷ್ಟಿಷ್ಟಲ್ಲ!

ಆಚಾರವಂತ ಮನೆಗಳಿಂದ ಬಂದ ಈ ಕೆಲವರು, ರಾತ್ರಿಗಳಲ್ಲಿ ನಿದ್ದೆ ಕಳಕೊಂಡಿದ್ದುಂಟು. ಕನಸಿನಲ್ಲಿ ಬೆವರಿ, ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಭಾರತಕ್ಕೆ ಹಿಂತಿರುಗುವ ಮನಸ್ಸು ಮಾಡಿದ್ದುಂಟು! ಊಟ, ಸಂಸ್ಕೃತಿಗಳನ್ನು ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಪೂರಕ ವಾತಾವರಣವಿಲ್ಲದೆ, ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಏನನ್ನು ಕಲಿಸುವುದು ಎಂದು ದ್ವಂದ್ವಗಳನ್ನು ಅನುಭಸಿದ್ದುಂಟು. ಈ ವರ್ಗಕ್ಕೆ, ಪರದೇಶದಲ್ಲಿ ಬದುಕುವ ತಾಪತ್ರಯ ಯಾಕೆ ಬೇಕಿತ್ತು ?

ನೇರವಾಗಿ ಕೇಳಿಯೂ ಇದ್ದೇನೆ. ಉತ್ತರಕ್ಕಾಗಿ ಕೆಲವರು ತಡಕಾಡುವುದನ್ನು ಕಂಡಿದ್ದೇನೆ. ಇನ್ನು ಕೆಲವರು ಹಳೆಯ ದಿನಗಳಿಗೆ ಜಾರಿ, ಅನುಭವಿಸಿದ ಒಂಟಿತನ, ಹೆದರಿ ನಡುಗಿದ ಘಟನೆಗಳನ್ನು ನನಗೆ ಹೇಳಿದ್ದಾರೆ. ಒಂದು ಘಟನೆಯಂತೂ ವಿಷಾದ ಮೂಡಿಸಿದೆ.

ಈ ಕುಟುಂಬ ಹಲವರಂತೆ ಆರ್ಥಿಕ ಉತ್ತಮತೆಯನ್ನು ಅರಸಿ ಬಹಳ ಹಿಂದೆಯೇ ಇಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದು ನೆಲೆ ನಿಂತಿತ್ತು. ಇವರ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಮತ್ತೊಬ್ಬ ಭಾರತೀಯನನ್ನು ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ಕಾಣುವುದು ದುರ್ಲಭವಾಗಿತ್ತು.ಈ ಮಾನಸಿಕ ಒತ್ತಡ ಸ್ವಂತ ಜೈಲುವಾಸದ ಶಿಕ್ಷೆಯಾಗಿ ಬದುಕನ್ನು ಬವಳಿಸಿತ್ತು. ಇವರಿದ್ದ ಜಾಗದಲ್ಲಿ ಇನ್ನೊಬ್ಬ ಭಾರತೀಯನನ್ನು ಭೇಟಿಯಾಗುವುದು ಬಹಳ ಕಷ್ಟಕರವಾಗಿತ್ತು. ಯಾರನ್ನಾದರು ನೋಡಿದರೆ ನಿಜವಾಗಿ ಸಿಹಿ ಸವಿದಂತಿತ್ತು.

ಇವರಿಗೆ ಒಂದು ದಿನ ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ಇನ್ನೊಬ್ಬ ಅಪರಿಚಿತ ಭಾರತೀಯನ ದರ್ಶನವಾಯ್ತು. ನಗೆಯ ವಿನಿಮಯವಾಯ್ತು. ಮರುಕ್ಷಣ ಒಬ್ಬರ ಕೈಯನ್ನೊಬ್ಬರು ಹಿಡಿದು ಧಾರಾಕಾರ ಕಣ್ಣೀರು ಸುರಿಸಬೇಕೆ? ಮಾತು ಹೊರಟಿದ್ದು ಆಮೇಲೆ!

ಮೇಲಿನ ಘಟನೆ ಬಹಳ ಹಿಂದೆ ಬಂದ ತಲೆಮಾರು ಅನುಭವಿಸಿದ ಒಂಟಿತನದ ಒತ್ತಡಗಳ ಪರಮಾವಧಿಯಾಗಿರಬಹುದು. ಇದನ್ನೆಲ್ಲ ಅನುಭವಿಸುವುದನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ವಾಪಸ್ಸು ಯಾಕೆ ಹೋಗಲಿಲ್ಲ? ಅಂತ ನಾನು ಕೇಳದೆ ಬಿಟ್ಟಿಲ್ಲ. ಕೆಲವರು ವಾಪಸ್ಸು ಹೋದದ್ದುಂಟು. ಮತ್ತೆ ಕೆಲವರು ಬೇರೆ ದೇಶಗಳಿಗೆ ಹೋದದ್ದುಂಟು. ಇನ್ನು ಕೆಲವರು ಹೋಗಿ ಹಿಂತುರುಗಿ ಬಂದದ್ದುಂಟು.

ಮತ್ತೆ ಕೆಲವರು, ’ಇಷ್ಟೆಲ್ಲ ಕಷ್ಟ ಪಟ್ಟು,ಸಾಧಿಸಿ ನೆಲೆನಿಂತಮೇಲೆ ಅದನ್ನೆಲ್ಲ ನೀರಲ್ಲಿ ಹೋಮಮಾಡಿ ಹೊರಟು ಹೋಗಲಾಗದೆ ಇಲ್ಲೇ ಉಳಿದು ಕಾಲ ತಂದ ಎಲ್ಲ ಬದಲಾವಣೆಗಳನ್ನು ನೋಡಿ ನಿಟ್ಟುಸಿರಿಟ್ಟಿದ್ದುಂಟು!.

ಹಲವು ದಶಕಗಳನ್ನು ಕಳೆದರೂ ಇಲ್ಲಿ ಪರಿಪೂರ್ಣ ಸಲ್ಲದೆ, ಮರಳಿ ಹೋದರೆ ಅಲ್ಲಿಯೂ ಸಲ್ಲದೆ ಹೋದವರಾಗಿ ಉಳಿದವರು ಕಾಲಮಿಂಚುವ ಮುನ್ನ ಹಿಂತಿರುಗಿ ಹೋಗುವಂತೆ ನಮಗೆ ಸಲಹೆ ನೀಡಿದ್ದೂ ಉಂಟು!

ನಮ್ಮ ಕಾಲ

ಕಳೆದ ದಶಕದಲ್ಲಿ ಆದ ಬದಲಾವಣೆಗಳು ಬಹಳ. ಒಂದೇ ಕಾಲೇಜಿಗೆ ಸೇರಿದ, ಒಂದೇ ತರಗತಿಯಲ್ಲಿ ಓದುತಿದ್ದ ೨೫-೩೦ ಜನ ಒಟ್ಟಿಗೆ ಇಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದಿರುವುದುಂಟು! ಕೆಲಸಗಳಲ್ಲಿ ಹಲವು ಭಾರತೀಯ ಸಹೋದ್ಯೋಗಿಗಳಿದ್ದು ಮುಖ ಕಂಡರೂ ಕಾಣದಂತೆ ನಡೆವ ಅನುಕೂಲಗಳೂ ನಮಗುಂಟು!

ನಮ್ಮ ದೇಶದಲ್ಲಿ ವಿದೇಶಕ್ಕೆ ಹೋಗುವುದು ಈಗ ಅತಿ ವಿಶೇಷವಾದ ವಾರ್ತೆಯೇನಾಗಿ ಉಳಿದಿಲ್ಲ.ಇನ್ನು ಆರ್ಥಿಕತೆಯ ವಿಚಾರ. ಇದೀಗ ನಮ್ಮ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಜನರ ಬಳಿ ಹಣವಾಡುತ್ತಿದೆ. ಅದಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಹಣದ ಬಗೆಗಿನ ಧೋರಣೆಗಳು ಬದಲಾಗುತ್ತಿವೆ. ಇನ್ನೂ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ, ಸಣ್ನ ವಯಸ್ಸಿನವರಿಗೆ ಬೇಗ ದುಡಿಯುವ ಅವಕಾಶ ಸಿಕ್ಕು, ದೇಶದ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಬದಲಾಗುತ್ತಿರುವ ಭಾವವಿದೆ. ಕಡಿಮೆ ಮಕ್ಕಳು ಮತ್ತು ದುಡಿವ ಇಬ್ಬರು ಪೋಷಕರಿಂದ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಹೆಚ್ಚು ಸೌಕರ್ಯಗಳು ದೊರೆತು ಅವರ ಮನೋಭಾವಗಳು ಹೆಚ್ಚು ವಿದೇಶಿಯರನ್ನು ಹೋಲುತ್ತಿದೆ!

ನಾವು ಇನ್ನೂ ಏಕೆ ಇಲ್ಲಿದ್ದೇವೆ?

ಭಾರತದ ಜನಕೋಟಿಯ ಬಳಿ ದುಡ್ಡಿನ ಗಂಟು ಹೆಚ್ಚುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಯಾವ ಸಂದೇಹಗಳಿಗೂ ಕೊರತೆಯಿಲ್ಲದೆ ಎಲ್ಲ ದೇಶದ ವ್ಯಾಪಾರಿಯೂ ಸ್ಪರ್ದೆಗಿಳಿದು ಭಾರತಕ್ಕೆ ಲಗ್ಗೆಯಿಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ. ಜೋರು ವ್ಯಾಪಾರ ನಡೆಸಿದ್ದಾರೆ. ಇದರಿಂದಾಗಿ ಇಲ್ಲಿ ದೊರೆಯುವುದೆಲ್ಲ ಈಗ ಅಲ್ಲಿಯೂ ದೊರೆಯಹತ್ತಿದೆ.

ಅಷ್ಟಿರಲಿ, ಅಲ್ಲಿನ ಸಿರಿವಂತ ಮಕ್ಕಳು ಬೇರೆ ದೇಶಗಳಿಗೆ ವ್ಯಾಪಾರ ಕೊಡಬಲ್ಲವರಾಗಿದ್ದಾರೆ!. ಆದರೆ, ಮೂಲಭೂತ ಸೌಕರ್ಯಗಳಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಭರ್ಜರಿ ಕೊರತೆ ಹಾಗೇ ಉಳಿದಿದೆ. ರಾಜಕಾರಣಿಗಳಿಂದ, ಅಡಳಿತದಿಂದ ಆಗಬೇಕಾದ ಕಡೆ ಯಾವ ಸುಧಾರಣೆಗಳೂ ಆಗುತ್ತಿಲ್ಲ. ಪರಮ ಸ್ವಾರ್ಥದ ರಾಜಕಾರಣ ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಸುಧಾರಿಸೀತೆ?.

ಆಲ್ಲಿನ ಆ ಕಟು ವಾತಾವರಣ ಬದಲಾಗದಿರುವುದು ಮಿಕ್ಕಂತೆ ದೇಶ ಸುಧಾರಣೆಯಾಗಲು ಅಡ್ಡಿಯಾಗಿ ಹಾಗೇ ಉಳಿದಿದೆ. ನಾವು ವಿದೇಶ ವಾಸಿಗಳೇ ಆಗಿ ಉಳಿಯಲು ಇದೊಂದು ದೊಡ್ಡ ಕಾರಣ.

ಕಾಲ ತರುವ ಬದಲವಣೆಗಳಲ್ಲಿ ಕಳೆದು ಹೋಗುವ ಸಂಭಂದಗಳು, ಕೊಂಡಿಗಳನ್ನು ಮತ್ತೆ ಕೂಡಿಸಲಾಗದೆ, ಇಲ್ಲಿಯೇ ತ್ರಿಶಂಕು ಸ್ವರ್ಗವನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸಿಕೊಂಡು ಬದುಕುವ ಅನಿವಾರ್ಯತೆಯನ್ನು ಎದುರಿಸುವುದು ಇನ್ನೊಂದು ಮುಖ್ಯ ಕಾರಣ.

“ಬಾರಕ್ ಓಬಾಮನ ಪೋಶಕರು ಅಮೆರಿಕೆಗೆ ಹೋಗಿ ಕಷ್ಟ ಅನುಭವಿಸದಿದ್ದಲ್ಲಿ ಒಬಾಮನಿಗೆ ಅವಕಾಶವೆಲ್ಲಿರುತಿತ್ತು?” ನಾವಿಲ್ಲಿರುವುದು ನಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳಿಗಾಗಿ ಎನ್ನುವ ಬಹುಮಂದಿ ಇಲ್ಲಿಯೇ ಭದ್ರವಾಗಿ ನೆಲಕಚ್ಚಿದ್ದಾರೆ.

“ನಮ್ಮನ್ನೇನು ಆರತಿಯೆತ್ತಿ-ಕುಂಕುಮವನ್ನಿಟ್ಟು ಕರೆದಿದ್ದರಾ, ನಾವಾಗಿ,ಹಾಗಾಗಿ ಇಲ್ಲಿದ್ದು ಕಳೆದದ್ದೇನು, ಉಳಿದದ್ದೇನು ಎಂದು ತಲೆ ಕೆಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಅಗತ್ಯವಿಲ್ಲ!” ಎನ್ನುವ ಕಟು ಧೋರಣೆಯನ್ನುಳ್ಳವರಿದ್ದಾರೆ.

ಮತ್ತೆ ಕೆಲವರು ಕುಟುಂಬ ರಾಜಕಾರಣಗಳಿಂದ ದೂರ ಉಳಿಯಲು, ಅತ್ತೆ ಮಾವಂದಿರಿಂದ ದೂರವಿರಲು ಉಳಿದವರೂ ಇದ್ದಾರೆ! ಅತಿ ಕೆಲವರು ತಮ್ಮ ಮತ್ತು ತಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳ ಆರೋಗ್ಯದ ಕಾರಣ ಈ ದೇಶವೇ ಉತ್ತಮ ಎಂದು ಉಳಿದಿದ್ದಾರೆ.

ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕ ಕುಟುಂಬಗಳಲ್ಲಿ ಜನಿಸಿ ಇಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದು, ಅಪಾರವಾಗಿ ಕಲಿತ ತಮ್ಮ ವಿಚಾರಧಾರೆಯನ್ನು ಪ್ರೀತಿಯ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ವರ್ಗಾಯಿಸಲು ಅಭೂತಪೂರ್ವ ಪ್ರಯತ್ನಗಳನ್ನು ಮಾಡಿ ಸಾಧಿಸಿದವರಿದ್ದಾರೆ, ನಿರಾಶರಾದವರಿದ್ದಾರೆ, ಹತಾಶರಾದವರಿದ್ದಾರೆ.ಸಾಕಷ್ಟು ದುಡಿವ ನೊಗಕ್ಕೆ ಕತ್ತು ಕೊಟ್ಟು, ಜೀವವನ್ನೆಲ್ಲ ಅರೆದು, ಈ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ ಕಳೆದುಕೊಂಡ ತಂದೆ ,ತಾಯಿ ಬಂದು ಬಳಗವನ್ನು ನೆನೆದು, ನಾವು ಇಲ್ಲಿದ್ದು ನಿಜಕ್ಕೂ ಸಾಧಿಸಿದ್ದೇನು? ನಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಓದಿಸಿದ್ದು ಮಾತ್ರವೆ? ಭಾರತದಲ್ಲೇ ಉಳಿದ, ನನ್ನ ಸಹಪಾಟಿಗಳು ಅದನ್ನೂ ಮಾಡಿ, ಸಂಬಧಗಳನ್ನು ಉಳಿಸಿಕೊಂಡು, ಕಾಣುವ ಸಂತೃಪ್ತಿಯ ಮುಂದೆ, ಇಲ್ಲಿ ಸೇರಲಾಗದ ನಮ್ಮ ದ್ವಂದ್ವಮಯ ಬದುಕು ನಿಜವೇ ಎಂದು ಮರುಗಿದವರಿದ್ದಾರೆ, ನಮ್ಮ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯನ್ನು, ಭಾಷೆಯನ್ನು ತಿಳಿಯದ ಮಕ್ಕಳ ಜೊತೆ ಬದುಕುತ್ತಾ, ನಮ್ಮ ಬೇರನ್ನೇ ಕೀಳಿರಿಮೆಯಿಂದ ಕಾಣುವ ಮಕ್ಕಳಿಗಾಗಿ ಇದೆಲ್ಲ ಮಾಡುತ್ತಾ ಇಲ್ಲಿ ಉಳಿದೆನೇ? ಅಥವ ನನ್ನ ಸ್ವ- ಸ್ವಪ್ರತಿಷ್ಠೆಗೆ ತೆತ್ತ ಬೇಲೆಯೇ? ಅಂತ ವಿಚಾರಕ್ಕೆ ಬಿದ್ದವರೂ ಇದ್ದಾರೆ.

ತಮ್ಮ ಪ್ರೀತಿಯ ಮಕ್ಕಳು ಬದುಕನ್ನರುಸುತ್ತಾ ಹಾರಿ ಹೋದಮೇಲೆ ಪರದೇಶದಲ್ಲಿ ಬೆದರು ಬೊಂಬೆಗಳಂತೆ ನಿಂತು ವಿಧಿಯಿಲ್ಲದೆ ಅಲ್ಲಿಲ್ಲಿ ಓಡಾಡಿಕೊಂಡು ’ವಿಧಿಯ’ ಕೈಗೆ ತಮ್ಮನ್ನೊಪ್ಪಿಸಿಕೊಂಡವರಿದ್ದಾರೆ.

ಮುಂದುವರೆದ ವಿದೇಶ ಅನ್ನುವ ಹುರುಪಿಂದ ಇಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದು, ನಿಂದನೆ, ತಿರಸ್ಕಾರಗಳಿಗೆ ತುತ್ತಾಗಿ ಅರೆ-ಬರೆ ಕೀಳಿರಿಮೆ ಬೆಳೆಸಿಕೊಂಡು , ಹೊಸತಾದ ಕಷ್ಟ-ಒತ್ತಡಗಳಿಗೆ ತುತ್ತಾಗಿ, ’ನಾನೆಷ್ಟೊಂದು ಸಾಧಿಸಿದೆ” ಎಂಬ ಸಂತಸ ಅನುಭವಿಸಿದ ಮಂದಿ ”ಬೆಷ್ಟ್ ಆಫ್ ಬೋತ್ ಸಿಗಲ್ಲ” ಎನ್ನುವ ಸಮಾಧಾನಕ್ಕೆ ಬಂದಿದ್ದಾರೆ

ಇದನ್ನು ಒಪ್ಪದ ಮಂದಿ, ಭಾರತದ ಆರ್ಥಿಕ ಹವಾ ಬದಲಾದ ಕೂಡಲೇ, ಈ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಗಳಿಸಿದ ಹಣ, ಪದವಿ ಅನುಭವ ಎಲ್ಲವನ್ನು ಹೊತ್ತು ನಮ್ಮ ದೇಶಕ್ಕೆ ಮರಳಿ ಮತ್ತೆ ಹೊಂದಾಣಿಕೆಗೆ ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದ್ದಾರೆ.

ಮುಂದುವರೆದ ದೇಶಗಳಿಗೆ ಗುಳೆ ಬರುವುದು ಸಹಜವಾದರೂ, ನಮ್ಮ ದೇಶದ,ನಮ್ಮ ಬಾಲ್ಯದ,ನಮ್ಮ ಮನೆಯ,ನಮ್ಮ ಜನರ ನೆನಪಿನಲ್ಲಿ ಕೊರಗನ್ನು ಅನುಭವಿಸುವುದು ವಿದೇಶಿಗರ ಪಾಲಿಗೆ ಸತ್ಯ. ನನ್ನ ಅಭಿಪ್ರಾಯದಲ್ಲಿ ಅದರ ವ್ಯತ್ಯಾಸವೇ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದವರು ಭಾವರಹಿತರು. ಅದನ್ನು ತಿರಸ್ಕರಿಸುವವರು ಪಲಾಯನವಾದಿಗಳು. ಈ ದ್ವಂದ್ವ ಇರಬಾರದೆನ್ನುವವರು ಮೈಮರೆತವರು. ವಿದೇಶ-ಸ್ವದೇಶ ಮತ್ತು ಅದರ ವ್ಯತ್ಯಾಸಗಳನ್ನು ಎಲ್ಲರಿಂದ ಅಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳಲು ಸಾದ್ಯವಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಅದರ ಇರುವನ್ನೇ ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳಲಾರದಾದರೆ, ಅವರು ನಿಶ್ಚಿಂತರು!!!

–  ಪ್ರೇಮಲತ ಬಿ.