ಕನ್ನಡ ಬಳಗ ಯು ಕೆ ದ ಸಂಸ್ಥಾಪಕ ಸದಸ್ಯರಾದ ಅರವಿಂದ ಕುಲಕರ್ಣಿಯವರ ಪರಿಚಯವಿಲ್ಲದವರು ಕಡಿಮೆ. ಬಳಗದ ಬೆನ್ನೆಲುಬಾಗಿ ನಿಂತು,  ದುಡಿದು ಅ೦ದಿನಿ೦ದ  ಇಂದಿನ ವರೆಗೆ ಅಖಂಡ ಸೇವೆ ಸಲ್ಲಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಅವರಿಗೆ KBಯಷ್ಟೇ ಅಚ್ಚು ಮೆಚ್ಚು ತಮ್ಮ ಊರು. ಅವರು  ಬರೆಯುತ್ತಾರೆ …

ನನ್ನೂರು ಧಾರವಾಡ. ನಾನು ಹುಟ್ಟಿದ ಊರು, ನನ್ನ ನೆಚ್ಚಿನ ಊರು. 1930ರ ವರ್ಷದ ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಿ, ಬೆಳೆದು, ಕಲಿತು,ಆಟ, ಚೆಲ್ಲಾಟ, ಸ್ನೇಹಿತರ ಕೂಡಿ ಮಂಗತನದ ಹುಡುಗಾಟಗಳಲ್ಲಿ ಆನಂದಪಟ್ಟದ್ದು ಇದೇ ಊರಲ್ಲಿ. ಕಳೆದ 46 ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಆಂಗ್ಲನಾಡಿನಲ್ಲಿ ಸ್ಥಾಯಿಕವಾಗಿ ನೆಲಸಿದ್ದರೂ ಕೂಡಾ, ಪಂಪನಂದಂತೆ “ಆರಂಕುಸಮಿಟ್ಟೊಡೇಮ್ ನೆನವುದೆನ್ನ ಮನಂ ಬನವಾಸಿ ದೇಶಮಂ”, ಎನ್ನುವ ತೆರದಿ ನನ್ನ ಮನಸ್ಸು ಈಗಲೂ ಧಾರವಾಡಕ್ಕೆ ಮರಳಲು ಇಚ್ಛಿಸುತ್ತದೆ.

ಐತಿಹಾಸಿಕ ಹಿನ್ನೆಲೆ:

ಧಾರವಾಡ ಎಂಬ ಹೆಸರು ಬರಲು ಹಲವಾರು ಕಾರಣಗಳಿವೆ. ದ್ವಾರ-ವಾಟ, ಅಂದರೆ ಬಯಲುಸೀಮೆಯಿಂದ ಮಲೆನಾಡಿನ ಬಾಗಿಲಿಗೆ (ದ್ವಾರ) ನಿಂತ ಊರು (ವಾಡ,ವಾಟ) ಎನ್ನುವುದು ಕೆಲವರ ಅಭಿಮತ. ಇತಿಹಾಸಕಾರರು 1403ರಲ್ಲಿ, ವಿಜಯನಗರದ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯದ ‘ಧಾರವ’ ಎಂಬ ಅರಸ ಧಾರವಾಡವನ್ನು ಆಳಿದ್ದರ ಉಲ್ಲೇಖವಿದೆ ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ. ಅವನಿಂದಲೇ ಆ ಊರಿಗೆ ಆ ಹೆಸರು ಬಂತಂತೆ. ಆ ವರ್ಷದಲ್ಲೇ ಧಾರವಾಡದ ಕೋಟೆ (ಕಿಲ್ಲೆ) ನಿರ್ಮಾಣವಾಯಿತು. ನಂತರ ಅದು 1573ರಲ್ಲಿ, ವಿಜಾಪುರದ ಆದಿಲ್ ಷಾಹಾನ ಕೈವಶವಾಯಿತು. ಅದಾದ ನಂತರ ಧಾರವಾಡವು ಔರಂಗಜೇಬ, ಶಿವಾಜಿ, ಪೇಶ್ವೆ ಬಾಳಾಜಿರಾವ್, ಹೈದರಾಲಿ, ಟಿಪ್ಪು ನಂತರ ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯ ಹೀಗೆ ಹಲವು ಹತ್ತು ಜನರ ಅಧಿಕಾರಕ್ಕೆ ಒಳಪಟ್ಟಿತು. ಬ್ರಿಟಿಷರ ವಿರುದ್ಧ ಹೋರಾಡಿದ ಉತ್ತರಕನ್ನಡ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯಯೋಧರಲ್ಲಿ, ನರಗುಂದದ ಬಾಬಾಸಾಹೇಬ ಮತ್ತು ಕಿತ್ತೂರ ರಾಣಿ ಚೆನ್ನಮ್ಮ ಅಗ್ರಗಣ್ಯರು. 1956ರಲ್ಲಿ, ಭಾರತ ಸ್ವತಂತ್ರವಾದ ಬಳಿಕ ನಡೆದ ಭಾಷಾವಾರು ಪ್ರಾಂತಗಳ ರಚನೆಯ ಸಮಯದಲ್ಲಿ, ಧಾರವಾಡ ಮುಂಬಯಿ ಪ್ರೆಸಿಡೆನ್ಸಿಯಿಂದ ಬೇರ್ಪಟ್ಟು, ಕರ್ನಾಟಕ ರಾಜ್ಯಕ್ಕೆ ಸೇರಿತು.

ಮಲೆನಾಡು ಮತ್ತು ಬಯಲುಸೀಮೆಗಳ ನಡುವೆ ಬೆಟ್ಟಗುಡ್ಡಗಳ ನಡುವೆ ಕೂಡಿಕೊಂಡು, ಕೆಂಪು ಮತ್ತು ಕರಿಬಣ್ಣದ ಮಣ್ಣುಗಳ ಮಿಶ್ರಣದಿಂದ ಕೂಡಿದ ಧಾರವಾಡದಲ್ಲಿ, ಬೇಸಿಗೆಯ ಬಿಸಿಗಾಳಿ ಬೀಸಿದಾಗ ಕೆಂಪುಮಣ್ಣಿನ ಧೂಳು ಎಲ್ಲಕಡೆ ತುಂಬಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಅದಕ್ಕೇ ಏನೋ ಅಲ್ಲಿನ ಜನ ಅದನ್ನು “ಧೂಳುವಾಡ” ಎಂದು ಗೇಲಿ ಮಾಡುವರು. ಆದರೂ ಸಮುದ್ರ ಪಾತಳಿಯಿಂದ 750 ಮೀಟರುಗಳ ಎತ್ತರದ ಮೇಲೆ ಇರುವುದರಿಂದ, ನನ್ನೂರಿನ ಹವಾಮಾನ ಸರ್ವೇಸಾಧಾರಣ ತಂಪಾಗಿಯೇ ಇರುವುದು. ಅದಕ್ಕೇನೇ ಇದು “ಛೋಟಾ-ಮಹಾಬಲೇಶ್ವರ”ಎಂದು ಪ್ರಸಿದ್ಧಿ (ಮರಾಠಿಯ ಪ್ರಭಾವ ನೋಡಿ!) ಏಳು ಸಣ್ಣ ಗುಡ್ಡಗಳು ಮತ್ತು (ನಾನು ಚಿಕ್ಕವನಿದ್ದಾಗ) ಹಲವಾರು ಕೆರೆಗಳಿಂದ ಆಕರ್ಷಿತವಾಗಿದ್ದು ’ನನ್ನ ತವರೂರು’ ಅನೇಕ ಕವಿಗಳಿಗೆ ಸ್ಫೂರ್ತಿ ಕೊಟ್ಟಿತ್ತು (‘ಅಂದ ತುಂಬಿತ್ತ ಹಾಲಗೇರಿ’… ದ.ರಾ.ಬೇಂದ್ರೆ).

ಸಂಸ್ಕೃತಿ:

ಧಾರವಾಡ ಸಂಗೀತ, ಕನ್ನಡ ಸಾಹಿತ್ಯ ಮತ್ತು ವಿದ್ಯಾವರ್ಧಕ ಸಂಸ್ಥೆಗಳಿಂದ ಜಗತ್ಪ್ರಸಿದ್ಧವಾಗಿದೆ. ಇನ್ನು ಧಾರವಾಡದ ಫೇಡೆ (ಲೈನ್ ಬಜಾರದ ಬಾಬೂ ಸಿಂಗನ ಫೇಡೆ), ನವಲೂರದ ಪೇರಲ ಹಣ್ಣುಗಳ ಸವಿ ಅದನ್ನು ತಿಂದವರಿಗೇ ಗೊತ್ತು. ಹಿಂದುಸ್ತಾನಿ ಸಂಗೀತ ಕ್ಷೇತ್ರದಲ್ಲಿ ಧಾರವಾಡ ಮತ್ತು ಅದರ ಪರಿಸರಗಳು, ಅಗ್ರಸ್ಥಾನ ಪಡೆದಿವೆ. ಸವಾಯಿ ಗಂಧರ್ವ, ಪಂಡಿತ ಭೀಮಸೇನ ಜೋಶಿ, ಪಂಡಿತ ಮಲ್ಲಿಕಾರ್ಜುನ ಮನ್ಸೂರ, ಪಂಡಿತ ಬಸವರಾಜ ರಾಜಗುರು, ಗಂಗೂಬಾಯಿ ಹಾನಗಲ್, ಹಾಗೂ ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ಜಯತೀರ್ಥ ಮೇವುಂಡಿ, ವೆಂಕಟೇಶ ಕುಮಾರ, ಕೈವಲ್ಯಕುಮಾರ ಗುರವ್, ಗೀತಾ ಜಾವಡೇಕರ್ ಮತ್ತು ಸಂಗೀತಾ ಕಟ್ಟಿ* ತಮ್ಮ ಪ್ರತಿಭೆ ಮತ್ತು ಪಾಂಡಿತ್ಯಗಳಿಂದ ಪ್ರಖ್ಯಾತರಾಗಿದ್ದಾರೆ. ಹಲವಾರು ಸುಪ್ರಸಿದ್ಧ ಮಹಾನುಭಾವರು ಧಾರವಾಡದಲ್ಲಿ ಜನ್ಮ ತಾಳಿದ್ದಾರೆ. ಪಾಲವಣಕರ ಬಾಲೂರು ದಲಿತ ಜಾತಿಯಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಿ, ಕ್ರಿಕೆಟ್ ಆಡಿ, ದಲಿತರ ಏಳಿಗೆಗೆ ಶ್ರಮಿಸಿದ್ದವರು. ಶಿಶುನಾಳ ಶರೀಫ಼, ಸಿದ್ಧಾರೂಢ ಮಠದ ಸ್ವಾಮಿಗಳು ಧಾರವಾಡದ ನೆರೆಹೊರೆಯಲ್ಲಿದ್ದವರು. ದ.ರಾ.ಬೇಂದ್ರೆ, ವಿ.ಕೆ.ಗೋಕಾಕ, ಸಾಲಿ ರಾಮಚಂದ್ರರಾಯರು, ಗಿರೀಶ್ ಕಾರ್ನಾಡ್, ಹಿಂದಿ ಚಲನಚಿತ್ರದ ತಾರೆ ಲೀನಾ ಚಂದಾವರ್ಕರ್, ಶ್ರೀ. ಎಸ್.ಜಿ. ನಾಡಗೀರ್ (ನನ್ನ ನೆಚ್ಚಿನ ಗುರುಗಳು ಹಾಗೂ ತಮ್ಮ ಶಿಕ್ಷಣ ವೃತ್ತಿಯಲ್ಲಿ ಭಾರತದ ಅಧ್ಯಕ್ಷರ ಪದಕ ಗಳಿಸಿದವರು), ಪ್ರಸಿದ್ಧ ಮಾಹಿತಿ ಉದ್ಯಮ Infosys ಸಂಸ್ಥೆಯ ಸಂಸ್ಥಾಪಕರಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬರಾದ ಸುಧಾ ಮೂರ್ತಿ ಮತ್ತು ನಂದನ್ ನೀಲೇಕಣಿಯವರು ಧಾರವಾಡಲ್ಲಿದ್ದು ನನ್ನೂರಿನ ಸ್ಥಾನ-ಮಾನಗಳನ್ನು ಜಗತ್ಪ್ರಸಿದ್ಧಿಗೊಳಿಸಿದ ಗಣ್ಯವ್ಯಕ್ತಿಗಳು.

ದ್ವಂದ್ವ:

ನನ್ನೂರಿನಲ್ಲಿ ಅನುಭವಿಸಿ ಆನಂದ ಪಟ್ಟ ಹಲವಾರು ಘಳಿಗೆಗಳನ್ನು ನೆನೆದಾಗ, “ಏನಪಾ, ನಾವು ಈ ಪರದೇಶಕ್ಕೆ ಯಾಕೆ ಬಂದೆವು? ಸುಮ್ಮನೆ ನನ್ನೂರಿನಲ್ಲಿಯೇ ಇದ್ದು ಧಾರವಾಡ ಫೇಡೆ, ನವಲೂರಿನ ಪೇರಲೆ ಹಣ್ಣು, ತುಟಿಯಿಂದ ತಿನ್ನುವ ಪ್ರಸಿದ್ಧ ಮಂಡಿಗೆ, ಆಪೂಸ್ ಮಾವಿನ ಹಣ್ಣು, ಹತ್ತಿಕೊಳ್ಳದ ಕವಳೇ ಹಣ್ಣು, ಅಜ್ಜನ ತೋಟದ ಪಾಡ ಹುಣಿಚೇಕಾಯಿ, ನೇರಲಹಣ್ಣು, ಸೀತಾಫಲಗಳನ್ನೆಲ್ಲಾ ತಿಂದು ಸವಿದು ಮನೆಯಲ್ಲಿನ ಟೆಂಗಿನ ನೀರು ಕುಡಿದು ಹಾಯಾಗಿ ಮುಪ್ಪಿನ ಕಾಲಹರಣ ಮಾಡಬಹುದಿತ್ತಲ್ಲಾ!” ಎಂಬ ವಿಚಾರ ಪದೇ ಪದೇ ಮನದಲ್ಲಿ ಬರುತ್ತಲೇ ಇರುವುವು. ಕೊನೆಗೆ ನನ್ನ ಪ್ರೀತಿಯ ತಾಯಿ ಹೇಳಿದಂತೆ “ಮಾಡಿದ್ದುಣ್ಣೋ ಮಹರಾಯ” ಎಂಬುದನ್ನೂ ನೆನೆದು, ಆಂಗ್ಲ ದೇಶದಲ್ಲಿಯೇ ಇದ್ದು ಇಲ್ಲಿಯ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಹಲವಾರು ಪರಿವರ್ತನೆಗಳನ್ನು ಅಳವಡಿಸಿಕೊಂಡು, ಸುಖ ದುಃಖಗಳ ತಕ್ಕಡಿಯ ಏರಿಳಿತವನ್ನುಂಡು ಉಳಿದ ಜೀವನದ ದಿನಗಳನ್ನು ಸಾರ್ಥಕಗೊಳಿಸಲು ಯತ್ನಿಸುತ್ತಿರುವೆ. ಆಕೆ ”ನೀನು ಎಲ್ಲಿಯೇ ಇರು, ಇದ್ದುದರಲ್ಲಿ ತೃಪ್ತಿ ಪಡೆದುಕೊಂಡು ಸುಖದಿಂದ ಇರು. ಗುರುಹಿರಿಯರ ಸಂಪ್ರದಾಯ, ಕನ್ನಡ ಭಾಷೆ ಮತ್ತು ಸಂಸ್ಕೃತಿಗಳನ್ನು ಎಂದೆಂದಿಗೂ ಮರೆಯಬೇಡ. ನಿನ್ನ ಮಕ್ಕಳು ಮೊಮ್ಮಕ್ಕಳಿಗೂ ಇದೇ ಮೂಲ, ಎಂದು ತಿಳಿಸಿ ಮನವರಿಕೆ ಮಾಡಿಕೊಡು, ಅಪಾ” ಎಂದು ಹೇಳಿದ್ದುದು ಇನ್ನೂ ನನ್ನ ಮನದಲ್ಲಿ ಅಚ್ಚಳಿಯದೇ ಉಳಿದಿದೆ.

ನನ್ನ ಬಾಲ್ಯದ ಸವಿನೆನಪುಗಳು

ಅದರ ಬಗ್ಗೆ ಸ್ವಲ್ಪ ತಿಳಿಸಲು ಇಚ್ಛಿಸುವೆ. ನನ್ನ ಅಜ್ಜನ (ತಾಯಿಯ ತಂದೆ) ಮನೆಯಲ್ಲಿಯೇ ಹುಟ್ಟಿ, ಬೆಳೆದು ದೊಡ್ಡವನಾದೆ. ಆಗ್ಗೆ ಧಾರವಾಡದಲ್ಲಿ ನೀರು ಮತ್ತು ವಿದ್ಯುಚ್ಛಕ್ತಿಗಳ ಅಭಾವವಿತ್ತು. ತಾಯಿಗೆ ಅಡುಗೆ ಮಾಡಲು ಗ್ಯಾಸ್ ಒಲೆ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಹಲವು ವರ್ಷಗಳ ನಂತರ ಗ್ಯಾಸ್ ಒಲೆ ಬಂದರೂ, ಅದು ಆಕೆಯ ಮಡಿಗೆ ಸರಿ ಬರುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಇದ್ದಿಲ ಒಲೆಯಲ್ಲಿ ಅನ್ನ, ಕಟ್ಟಿಗೆ ಒಲೆಯಲ್ಲಿ ಬಕ್ಕರಿ, ಚಪಾತಿ ಮತ್ತು ಪಲ್ಲೆಗಳನ್ನು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಳು ಪ್ರತಿ ನಿತ್ಯ. ತಂದೆಗೆ ಮಂತ್ರಾಲಯದ ರಾಘವೇಂದ್ರ ಸ್ವಾಮಿಗಳ ಮೇಲೆ ಅತೀವವಾದ ವಿಶ್ವಾಸ, ಭಕ್ತಿ ಮತ್ತು ಶ್ರದ್ಧೆ. ಪ್ರತಿ ಗುರುವಾರ ಸಾಯಂಕಾಲ, ತಂದೆ ತಾಯಿಯರ ಉಪವಾಸ. ಆದರೆ ನಾವು ಐದು ಹುಡುಗರಿಗೆ ಆನಂದವೋ ಆನಂದ. ಹೊಟ್ಟೆ ತುಂಬ ’ಭಕ್ರಿ-ಪಲ್ಲೆ’ ತಿಂದರೂ, ತಂದೆತಾಯಿಯರೊಂದಿಗೆ ಪುನಃ ಉಪ್ಪಿಟ್ಟು, ಶಿರಾ ಅಥವಾ ಆಣದ ಅವಲಕ್ಕಿಗಳಿಗೆ (ಸಿಹಿ ಅವಲಕ್ಕಿ) ಕೈ ಮುಂದೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಸಾಲಾಗಿ ನಿಲ್ಲುತ್ತಿದ್ದೆವು. ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಸೂರ್ಯೋದಯಕ್ಕೆ ಮುನ್ನ ನಾವು ಐದು ಮಕ್ಕಳು ಎದ್ದು, ಮನೆಗೆ ಬೇಕಾಗುವ ಬಳಕೆ ನೀರನ್ನು ಬಾವಿಯಿಂದ ಹಗ್ಗ-ಕೊಡಗಳನ್ನು ಬಳಸಿ ಜಗ್ಗಿ ತರುತ್ತಿದ್ದೆವು. ಬಾವಿಗೆ ರಾಟೆ ಇದ್ದರೂ ಗಂಡು ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಶಕ್ತಿ ಬರಲಿ ಎಂದೋ, ಅಥವಾ ಪಕ್ಕದ ಮನೆಯ ಸ್ನೇಹಿತೆಯ ಮನಸ್ಸನ್ನು ಆಕರ್ಷಿಸುವದಕ್ಕೋ, ಕೈಯಿಂದಲೇ ನೀರನ್ನು ಜಗ್ಗಿ ನಾನು ನನ್ನ ಸಾಮರ್ಥ್ಯವನ್ನು ಪ್ರದರ್ಶಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ! ಇಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ಶ್ರಮ ಪಟ್ಟ ನಂತರ, ಹೊಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ ಕಾಗವ್ವನ ಕೂಗು; ಕೆಟ್ಟ ಹಸಿವೆ. ಇದನ್ನು ಪರಿಹರಿಸಲು, ಅಜ್ಜನ ಬತ್ತದ ಗದ್ದೆಯಿಂದ ಬಂದ, ದೊಡ್ಡ ಅಕ್ಕಿಯ ಅವಲಕ್ಕಿ ತಿನ್ನುವ ಪ್ರೋಗ್ರಾಮು. ದೊಡ್ಡ ಪರಾತದ ತುಂಬ ಅವಲಕ್ಕಿ ಹಾಕಿ, ಮೆಂತೆ ಮೆಣಸಿನಕಾಯಿ ಒಗ್ಗರಣೆ ಹಾಕಿ, ಚಟ್ಣಿಪುಡಿ, ಉಪ್ಪು ಮತ್ತು ಉಳ್ಳಾಗಡ್ಡಿ ಬೆರಸಿ ಹೊಟ್ಟೆ ತುಂಬಾ ತಿಂದು, ಎಮ್ಮೆ ಹಾಲಿನ ಗಟ್ಟಿ ಚಹಾ ಕುಡಿದು ತೇಗಿದಾಗಲೇ ಹೊಟ್ಟೆ ಶಾಂತವಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ತಿನ್ನುವಾಗ್ಗೆ ನಾವು ಐದು ಮಕ್ಕಳೂ ಪರಾತದ ಮುಂದೆಯೇ ಕುಳಿರುತ್ತಿದ್ದೆವು. “ಅಣ್ಣಾ ನೀನು ನಾವಿಬ್ಬರು ತಿನ್ನೂ ತನಕ ತಟ್ಟೆಗೆ ಕೈಹಾಕಬೇಡ ನೋಡು. ನಿನ್ನ ಕೈ ಭೀಮಸೇನನ ಕೈ ಹಾಗೆ. ನೀನು ಮೊದಲೇ ತಿಂದ್ರ, ನಮಗೇನೂ ಉಳಿಸೋದಿಲ್ಲ ನೋಡು” ಎಂದು ಚಿಕ್ಕ ತಂಗಿಯರು ಹಿರಿಯಣ್ಣನಿಗೆ ಸದಾ ತಕರಾರು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರು. ನನ್ನ ತಾಯಿ ಅಜ್ಜಿಯರು ಸದಾ ಅಂತಃಕರಣ ಪ್ರೀತಿಗಳಿಂದ, ವಿವಿಧ ಅಡುಗೆ ಪದಾರ್ಥ, ತಿಂಡಿತಿನಿಸುಗಳನ್ನು ಹಲವಾರು ಬಾರಿ ಕೈತುತ್ತು ಹಾಕಿದಾಗಲೇ ನಮ್ಮ ಹೊಟ್ಟೆ ಹಿಗ್ಗುತ್ತಿತ್ತು. ಎಷ್ಟು ತಿಂದೆವೋ ಎಂಬುದು

ಗೊತ್ತಾಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ! ತಿಂಗಳು ಅಥವಾ ಎರಡು ತಿಂಗಳಿಗೊಮ್ಮೆ, ನೆರೆಹೊರೆಯ ಬಂಧು ಬಳಗ ಮತ್ತು ಮಿತ್ರರೊಂದಿಗೆ ಬೆಳದಿಂಗಳ ಪಂಕ್ತಿ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೆವು. ಎಲ್ಲರೂ ಆನಂದ ಉತ್ಸಾಹಗಳಿಂದ, ಬಗೆಬಗೆಯ ವಿಶಿಷ್ಟವಾದ ತಿಂಡಿತಿನಿಸುಗಳನ್ನು ಹಂಚಿತಿಂದು ಉಂಡು ನಲಿದಾಡುತ್ತಿದ್ದೆವು. ಈಗಲೂ ಆ ಸವಿನೆನಪುಗಳು ಮರಳಿ ಬರುತ್ತಿರುತ್ತವೆ. ಇಲ್ಲಿಯೂ ಕೂಡಾ ಇಂತಹ ಮನಸ್ಸನ್ನು ಆನಂದಪಡಿಸುವ, ಪಂಕ್ತಿ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳನ್ನು ನಮ್ಮ ಕನ್ನಡದ ಕುಟುಂಬದವರೆಲ್ಲಾ ಸೇರಿ ಏಕೆ ನೆರವೇರಿಸಬಾರದು? ಎಂದು ಮನಸ್ಸು ತವಕಿಸುತ್ತದೆ.

ನನ್ನ ಬಾಲ್ಯದ ಸ್ನೇಹಿತರ ಬಗ್ಗೆ ಈ ಲೇಖನದಲ್ಲಿ ಬರೆಯಲೇ ಬೇಕು ಎಂದು ನನ್ನ ಮನಸ್ಸು ಹೇಳುತ್ತಲೇ ಇದೆ. 1956ರ ನನ್ನ S.S.L.C ಬ್ಯಾಚಿನ ಗೆಳೆಯರೆಲ್ಲಾ ಒಂದೇ ಸ್ಥಳದಲ್ಲಿ ಸೇರಿಕೊಂಡು, ಪ್ರತಿ ವರ್ಷ ಧಾರವಾಡದಲ್ಲಿ ಈಗಲೂ Get-Together ಕಾರ್ಯಕ್ರಮವನ್ನು ನಡೆಸಿಕೊಂಡೇ ಬರುತ್ತಿದ್ದೇವೆ. ಆಗ ಹಾಳು-ಹರಟೆ, ಸುಖ-ದುಃಖಗಳನ್ನು ನಮ್ಮ ಧಾರವಾಡದ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ಹೇಳಿ ಕೊಂಡು ಎಲ್ಲರೂ ಆನಂದ ಪಡುತ್ತೇವೆ. ಒಬ್ಬರಿಗೊಬ್ಬರು ತಾರತಮ್ಯವಿಲ್ಲದೇ ಏಕವಚನದಲ್ಲಿ, ಅವರವರ ’nickname’ ನಿಂದಲೇ ಸಂಬೋಧನೆ. ಉದಾ: ಅರ್ವ್ಯಾ (ಅರವಿಂದ-ನಾನು), ವ್ಹಾಘ್ಯಾ (ನರಸಿಂಹ–ವ್ಯಾಘ್ರ ಹೋಗಿ ವ್ಹಾಘ್ಯಾ), ಹೊಸ್ಕ್ಯಾ (ಹೊಸಕೇರಿ), ಸಂಪಿಗ್ಯಾ (ಸಂಪಿಗೆ ರಮೇಶ), ನಾನ್ಯಾ (ನಾರಾಯಣ) ಯಾತ್ಯಾ (ಯಾತಿಗೆರಿ) ಇತ್ಯಾದಿ.

ಇನ್ನು ಬೈಗುಳಗಳ ಸುರಿಮಳೆ: ”ಯಾಕ್ಲೇ ಮಗನ್ಯೇ, ನಿನಗೇನು ಧಾಡಿ ಆಗಿತ್ತು?” ಇಂಥದೇ ಸಂಭಾಷಣೆಗಳು. ನಮ್ಮ ಬ್ಯಾಚಿನ ಮುಕ್ಕಾಲು ಗೆಳೆಯರೆಲ್ಲಾ ನಮ್ಮನ್ನು ಅಗಲಿ ಹೋಗಿರುವುದು ವಿಷಾದಕರ. ಆದರೂ ಉಳಿದ ಗೆಳೆಯರ ಉತ್ಸಾಹ ಮತ್ತು ಅಭಿಮಾನ ಬಲು ಶ್ಲಾಘನೀಯವಾದದ್ದು. ಸೇರಿದಾಗಲೆಲ್ಲಾ “ನೋಡು ಅರ್ವ್ಯಾ (ನಾನು), ನೀನು KMC ಯಲ್ಲಿ ಇದ್ದಾಗ ಕ್ರಿಕೆಟ್ ಮ್ಯಾಚಿನಾಗ ಸೆಂಚುರಿ ಹೊಡೆದದ್ದು ನೆನಪದ. ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ನಿನ್ನ ಹೊರತಾಗಿ ಯಾರೂ ಡಾಕ್ಟರುಗಳು ಉಳಿದಿಲ್ಲ. ಅದಕ ನೀನ ಇನ್ನೊಮ್ಮೆ ಸೆಂಚುರಿ ಹೊಡೆದುಬಿಡು. ಆಗ ನಮ್ಮ ಪೈಕಿ ಯಾರು ಉಳಿತಾರೋ ದೇವರೇ ಕಾಣೆ” ಎಂದು ನನ್ನ ಸ್ನೇಹಿತರೆಲ್ಲ ಕುಚೇಷ್ಟೆ ಮಾಡುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತಾರೆ. ಇಂಥ ಎಲ್ಲಾ ಸ್ನೇಹಿತರನ್ನು ಪಡೆದ ನಾನು ಭಾಗ್ಯಶಾಲಿಯೇ ಸರಿ ಎಂದು ಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ. ಬರುವ ಡಿಸೆಂಬರದಲ್ಲಿ ನಾವು ಪುನಃ ನಮ್ಮ ಈ ಸಮ್ಮಿಲನದ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮವನ್ನು ಇಟ್ಟುಕೊಂಡಿದ್ದು ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಮತ್ತೆ ಎಷ್ಟು ವಿಕೆಟ್ ಬೀಳುವುದರಲ್ಲಿವೆಯೋ!

ಇದೇ ನನ್ನೂರು ಧಾರವಾಡ.

ಅರವಿಂದ ಕುಲಕರ್ಣಿ, (ಈಗ ರಾಡಲೆಟ್, ಹಾರ್ಟ್ಫ಼ೋರ್ಡಶೈರ್, ಯು.ಕೆ. ವಾಸಿ)

*ಸಂಗೀತಾ ಕಟ್ಟಿಯವರು 2011ರಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಕನ್ನಡ ಬಳಗದ ಅತಿಥಿಯಾಗಿ  ಬಂದಾಗ  ಕಾರ್ಡಿಪ್ಹ್ ನಲ್ಲಿ ಕೊಟ್ಟ ಸಂದರ್ಶನದ ವಿಡಿಯೋ ಇಲ್ಲಿ ನೋಡಿರಿ:  https://www.youtube.com/watch?v=ozWfv9iUTBQ